Charłactwo przysadkowe

Jest to wielogruczołowa niedoczynność hormonalna, nazywana również charłactwem przysadkowym, ze względu na stwierdzane w niej krańcowe wyniszczenie i wychudzenie ciała. Choroba jest skutkiem praktycznie całkowitego wypadnięcia hormonalnej czynności przysadki, a przede wszystkim jej przedniego płata. Skutkuje to niewydolnością gruczołu tarczowego, nadnerczy i gruczołów płciowych. Choroba objawia się ogólnym osłabieniem, wyniszczeniem ciała oraz zanikiem popędu seksualnego.

Inne nazwy choroby: Choroba Glińskiego i Simmondsa;

U kobiet jest to także zatrzymanie menstruacji. Oprócz tego, często pojawiają się objawy typowe dla guza mózgu, takie jak drgawki, wzmożone ciśnienie śródczaszkowe oraz zaburzenia widzenia. Choroba ta dotyczy także mężczyzn, ale częściej występuje u kobiet i zaczyna się zwykle między 30-40 rokiem życia. Brak hormonów produkowanych przez przedni płat przysadki (somatropina, prolaktyna, tyreotropina kortykotropina, folitropina, luteotropina) powoduje zaburzenia pracy gruczołów wydzielania wewnętrznego, takich jak: tarczyca, kora nadnerczy, gruczoły płciowe (jądra i jajniki). W związku z tym u chorego pojawia się uczucie ciągłego znużenia, apatii, brak apetytu i senność. Skóra robi się blada oraz zaczyna się wypadanie owłosienia pod pachami i owłosienia łonowego. W przypadku mężczyzn następuje także utrata zarostu na twarzy oraz zanika owłosienie na klatce piersiowej. W przebiegu choroby stwierdza się również zmiany narządów płciowych. Chory jest także bardziej podatny na urazy i stres oraz zwiększa się jego wrażliwość na zimno.

Zobacz również:

Jednoznaczne określenie przyczyny tej choroby jest trudne i należy do lekarza. U kobiet martwica przysadki może być skutkiem krwotoku podczas porodu i tworzeniem się zakrzepów w przysadce. Oprócz tego przyczyną choroby Glińskiego i Simmondsa mogą być także guzy przysadki oraz przerzuty nowotworów z innych części ciała i narządów. Charłactwo wiąże się też z chorobami naczyniowymi, zakażeniami, urazami głowy, procesami zapalnymi, promieniowaniem i zabiegami neurochirurgicznymi.

Objawy charłactwa przysadkowego są bardzo podobne do objawów jadłowstrętu psychicznego, który charakteryzuje się podobnym wyniszczeniem organizmu i zanikaniem gruczołów dokrewnych, jednak w przypadku jadłowstrętu nie zachodzą zmiany anatomiczne w przysadce. Leczenie charłactwa opiera się na podawaniu hormonów: tarczycy, kory nadnerczy i płciowych. W przypadku guza przysadki jest konieczna operacja. Powikłania choroby prowadzą, niestety, do śmierci.