Hiperaldosteronizm
Spowodowany jest nadczynnością kory nadnerczy, które wytwarzają nadmiar aldosteronu przy jednoczesnym zahamowaniu aktywności reninowej osocza. Nadczynność spowodowana jest najczęściej łagodnym guzem nadnercza - gruczolakiem albo przerostem warstwy kłębkowej kory nadnerczy. Zespół Conna, inaczej hiperaldosteronizm pierwotny, pojawia się najczęściej między 30 a 50 rokiem życia. Hiperaldosteronizm wtórny może być efektem zatrucia ciążowego, chorób nerek (nefropatia, zespół nerczycowy, zwężenie tętnicy nerkowej), nadciśnienia, zażywania tabletek antykoncepcyjnych, utraty wody i elektrolitów, nadmiaru potasu, nadprodukcji hormonu adrenokortykotropowego (ACTH) i chorób wątroby. Hiperaldosteronizm wtórny występuje częściej niż zespół Conna. Odmianą hiperaldosteronizmu wtórnego jest marskość wątroby i przekrwienie bierne wątroby.
Diagnoza: tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, ultrasonografia w przypadku gruczolaka, scyntygrafia kory nadnerczy, cewnikowanie żył nadnerczowych, pobranie próbek krwi i oznaczenie stężenia aldosteronu i aktywności reninowej.
Zobacz również:
Leczenie. W przypadku hiperaldosteronizmu pierwotnego: adrenalektomia - operacyjne usunięcie całego nadnercza lub laparoskopia - usunięcie guzka w korze nadnerczy, które to zabiegi prowadząc często do pełnego powrotu do zdrowia. W hiperaldosteronizmie wtórnym natomiast stosuje się leczenie farmakologiczne i leczy przyczynę wyjściową. Leczenie polega na podawaniu antagonisty receptora dla aldosteronu - spironolaktonu lub eplerenonu, w przypadku przerostu kory nadnerczy oraz dla przypadków gruczolaka, który nie można z różnych względów usunąć operacyjnie. U 30% chorych po operacyjnym usunięciu całego nadnercza możliwe jest całkowite odstawienie leków hipotensyjnych ze względu na całkowitą stabilizację ciśnienia tętniczego.
Komentarze do: Hiperaldosteronizm