Nadczynność gruczołów przytarczycznych

Stan chorobowy zależy od nadmiernego wydzielania parathormonu (PTH) przez gruczolakowato przerosły gruczoł przytarczyczny. W następstwie tego dochodzi do podwyższenia stężenia wapnia (Ca) i zmniejszenia fosforu (P) w osoczu z następowymi zmianami przede wszystkim w układzie kostnym (rozległe odwapnienia, a nawet złamania kości), moczowym (skłonność do powstawania złogów z soli wapniowych, czyli do kamicy moczowej) i w przewodzie pokarmowym (przewlekła nawracająca choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy, niekiedy ostre lub przewlekłe zapalenie trzustki).

Objawy

Osoby z nadczynnością gruczołów przytarczycznych skarżą się na utratę łaknienia, chudnięcie, łatwe męczenie się i ogólne osłabienie, wzmożone pragnienie, uporczywe zaparcie stolca, wielomocz oraz objawy związane z nawracającą kamicą moczową i patologicznym odkładaniem wapnia w tkankach różnych narządów, np. w miąższu nerek, trzustce i mięśniach szkieletowych.

Z nadczynnością wiąże się podwyższone stężenie wapnia we krwi:
Niewielkie podwyższone stężenie wapnia we krwi nie powoduje żadnych dolegliwości. Dalszy wzrost tego parametru może wywołać:

Zobacz również:

utratę apetytu i zmniejszenie masy ciała,
zaparcia i wzdęcia,
zwiększenie pragnienia i wielomocz,
zaburzenia samopoczucia do depresji włącznie,
osteoporozę.

Wieloletnie podwyższenie stężenia wapnia we krwi prowadzi do rozwoju kamicy nerkowej; w tym schorzeniu cechą charakterystyczną są bóle kolkowe w okolicach nerek oraz częste infekcje dróg moczowych.

Rozpoznanie

skargi chorego,
stwierdzonych zmian kostnych,
podwyższenia stężenia wapnia w surowicy krwi,
podwyższonego wydzielania parathormonu,
a przede wszystkim przerostu któregoś z czterech gruczołów przytarczycznych.

Leczenie

Polega na operacyjnym usunięciu gruczolaka przytarczycy (powodującego nadmiar parathormonu) oraz farmakologicznym korygowaniu stwierdzonych objawów chorobowych i zmian biochemicznych.

Zapobieganie

Jest niemożliwe