Niedoczynność gruczołów przytarczycznych
Niedoczynność gruczołów przytarczycznych jest stanem chorobowym, którego objawy kliniczne są warunkowane niedoborem hormonu tych gruczołów.
Może to być (bardzo rzadko) zaburzenie rozwojowie. Najczęściej jednak występuje jako powikłanie po chirurgicznym wycięciu gruczołu tarczowego lub po leczniczym napromieniowaniu danej okolicy. Skutkiem niedoboru parahormonu jest małe stężenie wapnia, a zwiększenie fosforu w osoczu krwi i w konsekwencji tego obraz kliniczny tężyczki.
Objawy:
- mniej lub bardziej wyraźne napady tężyczki,
- niekiedy uczucie mrowienia i drętwienia dalszych części kończyn,
- skurcze toniczne, narastające stopniowo aż do silnych skurczów mięśni całych kończyn, mięśni grzbietu, twarzy, klatki piersiowej itd.
W wielu przypadkach występuje kandydoza w połączeniu z upośledzeniem rozwoju paznokci i zębów oraz zaćma i zwapnienia w zwojach podstawy mózgu; objawy parkinsonizmu spotyka się rzadko. Rzekomą niedoczynność przytarczyc {pseudohypoparathyreoidi-smus) wywołuje defekt receptorów dla PTH. u pacjentów stwierdza się zwiększone stężenie PTH oraz pewne cechy somatyczne: niski wzrost, niedorozwój umysłowy, okrągłą twarz i krótką szyję, nieprawidłowości w uzębieniu oraz skrócenie niektórych kości śródstopia i śródręcza. W niektórych rodzinach występują wymienione cechy somatyczne, jednakże bez biochemicznych zaburzeń. Taki stan określa się mianerr. rzekomo rzekomej niedoczynności przytarczyc (pseudo-pseudoh -poparathyreoidismus). Leczenie tężyczki polega na dożylnym stosowaniu wapnia; w przewlekłym leczeniu podawanie samego wapnia doustnie rzadko daje pożądane wyniki, dlatego w celu normalizacji stężenia wapnia w surowicy stosuje się aktywne metaboli" witaminy D.
