Napięcie przedmiesiączkowe

Podejrzewa się, że zespół napięcia przedmiesiączkowego, inaczej napięcie przedmiesiączkowe, ma związek z nieprawidłowym stężeniem hormonów, estrogenu i progesteronu, czyli nadmiernej produkcji estrogenów przy niedoborze progestagenów. Może mieć też związek ze stężeniem prolaktyny. Objawy pojawiają się ok. 7-12 dni przed okresem. Są to: drażliwość, problemy ze snem, poczucie zniechęcenia oraz brak zainteresowania. Pojawiają się też trudności w koncentracji, nudności i bóle głowy, czasami nawet omdlenia. Występują także fizyczne objawy takie jak: ból sutków, nieprzyjemne uczucie puchnięcia i rozpierania w miednicy, przyrost masy ciała, nawet do 5 kg, związany z zatrzymywaniem wody w organizmie, a także zmiany na skórze, zaburzenia widzenia, zaburzenia apetytu, bóle pleców, zaparcia i wzdęcia, uczucie ciężkości, puchnięcia - szczególnie nóg i twarzy, zaostrzenie alergii, silne poty i uczucie gorąca oraz pogorszenie koordynacji ruchów.

Wszystkie te objawy mają różne nasilenie u różnych kobiet i ustępują wraz z pojawieniem się krwawienia. Zespół napięcia przedmiesiączkowego dotyka nawet 70% kobiet i w bardzo ostrych przypadkach nawet uniemożliwia codzienne funkcjonowanie. Należy jednak odróżnić typowy zespół napięcia przedmiesiączkowego od dolegliwości okołomiesiączkowych. Przyczyną dolegliwości okołomiesiączkowych jest stres, lęk, depresja oraz zaburzenia emocjonalne związane z różnego rodzaju problemami. Problem napięcia przedmiesiączkowego nie dotyka kobiet, które mają bolesne miesiączki. W takich przypadkach dominują dolegliwości miejscowe, które pojawiają się dopiero na początku krwawienia i utrzymują się podczas krwawienia. Takie dolegliwości współistnieją z nieprawidłowościami cyklu płciowego, czyli np. z nieregularnymi miesiączkami.

Leczenie zespołu napięcia przedmiesiączkowego należy rozpocząć od odnalezienia przyczyn występujących dolegliwości. W przypadku zatrzymywania wody w organizmie należy unikać nadmiaru soli w jedzeniu, jeść produkty moczopędne, a czasami podawać leki moczopędne, należy także uzupełniać niedobory witamin i mikroelementów: witaminy z grupy B i magnez w szczególności. Można też zastosować terapię hormonalną, czyli podawanie progesteronu w drugiej fazie cyklu. Doustna antykoncepcja czasami też pomaga zmniejszyć objawy zespołu przedmiesiączkowego. Dieta zalecana: należy pić 2 litry wody dziennie, jeść warzywa i owoce moczopędne, np. arbuzy, truskawki, natkę, pić herbatę z melisy, spożywać pokarmy bogate w witaminę A (np. marchew, owoce takie jak morele czy wiśnie, warzywa takie jak fasolka szparagowa czy zielony groszek), oraz witaminę E (np. kiełki, zboża, zielone rośliny liściaste, orzechy), a także witaminę C (np. pomidory czy owoce cytrusowe i jabłka). Należy unikać: alkoholu i kawy, soli, mocno solonych pokarmów, ostrych przypraw, słodyczy i dań ciężkostrawnych. W przypadku zwiększonego stężenia prolaktyny, wskazane jest leczenie ze względu na inne możliwe schorzenia, wywołane hiperprolaktynemią. W przypadku nadpobudliwości i bezsenności należy stosować leki uspokajające. Niekiedy nawet psychoterapia pozwala kobiecie zrozumieć przyczyny tych dolegliwości i może przynieść korzystne rezultaty.

Zobacz również:

Zespół napięcia przedmiesiączkowego u kobiet, które cierpią na cukrzycę, astmę oskrzelową, katar sienny, alergie oraz choroby przewodu pokarmowego i układu nerwowego, może wywołać spotęgowanie objawów choroby. Znaczenie psychiki jest też bardzo istotne, gdyż bardzo często pojawiają się lęki już na kilka dni przed zbliżającą się miesiączką, kobieta jest niespokojna i drażliwa. Nastawienie psychiczne może więc powodować nasilenie dolegliwości i bólu w okresie miesiączki. Należy więc pamiętać o roli psychoterapii.