Choroba Duhringa

Choroba Duhringa przez wiele lat uznawana była za bardzo rzadką. W starszych zapisach można spotkać się z informacjami, że częstotliwość jej występowania to około 6 na 10.000 ludzi. Cechuje się zmianami o charakterze pęcherzowym. Jest najczęściej występującą chorobą pęcherzową u dzieci, a w większości przypadków pojawia się u chłopców. Występuje często w tych samych rodzinach, w których chorowało się na celiakię. Ujawnia się najczęściej pomiędzy 14 a 40 rokiem życia.

Objawy choroby Duhringa

Choroba Duhringa posiada różnorakie zmiany, które objawiać się mogą: grudkami, rumieniami i pęcherzykami, które zazwyczaj pojawiają się na pośladkach w okolicy krzyżowej lub łokciach czy kolanach. Bardzo rzadko spotkać można je na twarzy. Dużą cechą charakterystyczną jest nasilenie dolegliwości po spożywaniu pokarmów bogatych w gluten i dużej zwartości jodu. Skóra pacjentów z chorobą Duhringa jest wrażliwa zarówno na jod zawarty w pokarmach jak również w powietrzu (niewskazane jest przebywanie w rejonach nadmorskich). Zmianom tym, towarzyszy bardzo nasilony świąd. Innymi objawami mogą być problemy ze strony przewodu pokarmowego takie jak bóle brzucha, wzdęcia czy biegunka.

W niektórych przypadkach, występować może z innymi chorobami:

Zobacz również:

zespół Sjogrena,
układowy toczeń rumieniowaty,
reumatoidalne zapalenie skóry,
zapalenia skórno – mięśniowe,
myastenia gravis,
cukrzyca,
niedokrwistość złośliwa.

Leczenie choroby Duhringa

W przypadku zauważenia u siebie objawów, należy skontaktować się z specjalistą, najczęściej jest do dermatolog. Podczas wizyty, należy pokazać lekarzowi wszystkie zmiany skórne. Nawet te, które zlokalizowane są w miejscach intymnych. Specjalistę trzeba poinformować o wszelkich zmianach skórnych, które zaobserwowaliśmy. Należy również powiedzieć o wcześniejszym leczeniu, które było prowadzone np.: przez lekarza rodzinnego. Istotne są również informacje o przebiegu innych chorób oraz przyjmowaniu lekarstw. W wielu przypadkach informacje te, wydają się nie pozorne, jednak dla lekarza mogą stanowić istotną rolę z której wywnioskować może wiele cennych informacji.

Dodatkowo dobrze zebrany wywiad jest podstawą postawienia prawidłowej diagnozy i zaplanowania odpowiednich badań. Podstawą leczenia jest eliminacja glutenu z diety. Stopień nietolerancji tego składnika jest inny u każdego pacjenta. Niektórym wystarcza dieta z obniżoną zawartością glutenu, u innych konieczne jest stosowanie ścisłej diety. Wyeliminowanie glutenu z diety wpływa pozytywnie na zmiany jelitowe i przez to na zmiany skórne. Kolejną możliwością jest leczenie farmakologiczne. Stosuje się w nim sulfonamidy, które likwidują jedynie objawy skórne, nie wywierając wpływu na zmiany jelitowe.