Guz olbrzymiokomórkowy

Bardzo częsty guz kości - około 5% pierwotnych guzów; jest to śródszpikowy guz, który niszczy tkankę kości. Nazywany jest guzem olbrzymiokomórkowym ze względu na wielojądrzaste komórki olbrzymie, z których się składa. Guz olbrzymiokomórkowy zdarza się u ludzi między 20 a 40 rokiem życia. Nie tworzy się u dzieci przed osiągnięciem dojrzałości szkieletowej. Charakterystycznym objawem występowania guza olbrzymiokomórkowego kości są bóle i obrzęk; czasami mylone są z zapaleniem stawu, z powodu miejsc występowania guza. W przypadkach guzów nieoperacyjnych stosuje się radioterapię. Lokalizuje się zwykle w nasadach dalszych kości długich (udowa, promieniowa), szczególnie w obrębie stawu kolana, a także w nasadach bliższych piszczeli. Nie jest zbyt częsty w kościach płaskich. Wyróżniamy 3 postaci tego guza: postać łagodna śródkostna (nie wywołuje ścieńczania się warstwy korowej), postać aktywna, ok. 50% zachorowań (wywołująca ścieńczanie się i rozdęcie warstwy korowej), postać agresywna, ok. 25% zachorowań (z przebiciem warstwy korowej i naciekami na tkankę miękką).

Czasami guz olbrzymiokomórkowy występuje jako powikłanie w przebiegu choroby Pageta. Rozrost guza jest nierówny, gdyż zagłębia się on w każdy załamek kości. Kiedyś uznawano go za guz niezłośliwy. Jednak zdarzają się przypadki złośliwości tego guza (5 - 7% przypadków), która daje przerzuty do płuc (co jednak zdarza się niezwykle rzadko). W leczeniu stosuje się radioterapię oraz operacyjne usunięcie guza ze względu na jego wtórną złośliwość. Rozpoznanie: na podstawie badania rentgenowskiego, badania magnetycznego rezonansu jądrowego, badania tomografii komputerowej, badania cytopatologicznego, biopsji cienkoigłowej. Leczenie: resekcja chirurgiczna lub wyłyżeczkowanie. Często leczenie chirurgiczne niesie ze sobą ryzyko uszkodzenia czynności pobliskiego stawu, jeżeli więc umiejscowienie guza jest pod tym względem ryzykowne, leczy się go promieniowaniem, co jednak wiąże się z możliwością zezłośliwienia guza.

Zobacz również: