Choroba Parkinsona
Jest to dosyć częsta choroba u osób starszych, stopniowo zmniejszająca ich sprawność ruchową, a nierzadko również intelektualną. U podstaw tej choroby leży proces zwyrodnieniowy ograniczony wybiórczo do jednej grupy neuronów (komórek nerwowych) umiejscowionych w śródmózgowiu i nazywanych istotą czarną. Komórki istoty czarnej wytwarzają substancję zwaną dopaminą i uwalniają ją na zakończeniach swoich wypustek w jądrach pod-korowych. W chorobie Parkinsona liczba tych komórek systematycznie się zmniejsza, czemu towarzyszy postępujące zmniejszenie stężenia dopaminy w jądrach podkorowych. Przyczyny
Inne nazwy choroby: Drżączka poraźna;
Objawy
Choroba zaczyna się zwykle lekkim drżeniem, występującym tylko w spoczynku, a zanikającym przy ruchu, a także we śnie Typowym objawem jest ocieranie kciuka o palec wskazując) tzw. kręcenie pigułek. Z upływem czasu ruchy ulegają zwolnieniu i ograniczeniu (chodzenie, ruchy rąk, mruganie), przy czym największe trudności sprawia pierwszy ruch. Chory posuwa się małymi i powłóczącymi krokami. Następuje zakłócenie równowagi z powodu braku współ ruchów rąk. Ruchy mimiczne stają się niemożliwe, ponieważ twarz sztywnieje. Chory zaczyna mówić monotonnie i niezrozumiale, jego pismo staje się drobne i nieczytelne, następuje coraz większe zesztywnienie mięśni.
Zobacz również:
Początek choroby Parkinsona przypada z reguły na 5 lub 6 dekadę życia. Rozwój choroby postępuje stale, ale raczej powoli, w ciągu kilku, a nawet kilkudziesięciu lat. Chorzy stają się coraz mniej sprawni ruchowo, poruszają się wolno, nie mogą samodzielnie zmienić pozycji w łóżku. Umierają z powodu powikłań wywołanych niesprawnością i unieruchomieniem, takich jak zapalenia płuc i zator tętnicy płucnej. Szybkość postępu choroby w indywidualnych przypadkach jest bardzo różna i niemożliwa do przewidzenia przynajmniej na początku choroby. Chorzy, u których objawem dominującym jest drżenie, mają lepsze rokowanie niż ci, u których na plan pierwszy wysuwa się spowolnienie .
Komentarze do: Choroba Parkinsona