Bruzdogłowiec szeroki

Bruzdogłowiec szeroki to tasiemiec, pasożyt jelita cienkiego, należący do płazińców, czyli robaków płaskich. Jest największy spośród wszystkich tasiemców - starsze osobniki mogą mieć nawet 20 m długości. Ma charakterystyczną główkę z podłużnymi bruzdami czepnymi po bokach, szyjkę i 4 tysiące członów. W Polsce tasiemiec ten jest dość rzadki.

W ustroju ludzkim może żyć od kilkunastu do kilkudziesięciu lat. Jego dojrzałe jajeczka wydostają się z członów tasiemca już w jelicie człowieka i wraz z kałem są wydalane na zewnątrz organizmu. Następnie przenikają do wody, aby przejść kolejne stadia rozwoju i dostać się kolejno do organizmów dwóch żywicieli pośrednich: słodkowodny raczek (oczlik) oraz ryby słodkowodne, które żywią się oczlikami, np. szczupak, okoń. Larwy tasiemca bruzdogłowca są wrażliwe na temperaturę i sól, dlatego obróbka ryb (gotowanie, smażenie, solenie, wędzenie) likwidują pasożytujące w nich larwy tego robaka.

Zobacz również:

Zarażenie bruzdogłowcem szerokim, oprócz objawów typowych dla zarażeń wszystkimi tasiemcami, takich jak np. ogólne osłabienie, ból brzucha, brak apetytu i utrata wagi, a czasami nadwaga, nudności i biegunka, pokrzywka, wysypki i alergie, kolka, niedrożność przewodu pokarmowego oraz niedrożność dróg żółciowych, powoduje także przez toksyczne działanie bruzdogłowca charakterystyczną niedokrwistość, podobną do anemii złośliwej spowodowanej niedoborem witaminy B₁₂.

Człowiek zaraża się tym tasiemcem przez zjedzenie niedogotowanej, niedosmażonej, niedowędzonej, surowej ryby, w której są zagnieżdżone jego larwy. Żywe larwy przyczepiają się po połknięciu do błony śluzowej jelita i zaczynają dalszy rozwój: podczas 6 tygodni przekształcają się w dojrzałe postaci pasożyta, które wytwarzają nawet kilkaset tysięcy jaj dziennie.

Rozpoznanie. Badanie kału na obecność charakterystycznych jaj i członów.

Leczenie wyłącznie u lekarza. Podawanie prazykwantelu lub niklozamidu.