Szukaj

Przywrzyca

Podziel się
Komentarze8

Wywołana przez przywrę, motylicę wątrobową, pasożyta z typu płazińców, choroba pasożytnicza. Wyróżniamy cztery typy przywry: ludzką przywrę jelitową, motylicę wątrobową (przywrę wątrobową), przywrę wątrobową owczą i przywrę trzustkową bydlęcą, które występują u ludzi mimo, mylnych nazw.

Inne nazwy choroby: Fascjoloza; Choroba motylicza;
Przywra w swym rozwoju potrzebuje dwóch żywicieli: pośredniego (ślimak błotniarka, występujący w małych zbiornikach wodnych, na podmokłych pastwiskach i łąkach oraz w rowach przydrożnych) oraz ostatecznego (zwierzęta przeżuwacze, np. owca, koza, krowa, koń, świnia, królik, zając). Ludzie też mogą być ostatecznym żywicielem przywry, choć są to przypadki rzadkie.

Przywra jest dość duża: jej wymiary wynoszą od 0,4 do 1,0 cm szerokości i 2,0-5,0 cm długości, jest płaska, a kształtem i wyglądem podobna jest do pestki dyni. Jaja dorosłych przywr są wydalane z kałem żywiciela ostatecznego. Jeżeli te jaja dostaną się do środowiska wodnego, to w nim pasożyt przechodzi rozwój zarodkowy (2-3 tygodni). Następnie ta postać pasożyta wnika do organizmów żywicieli pośrednich. Tam, w ciągu 5-10 tygodni przechodzi dalsze etapy rozwoju i mnoży się. Następnie otorbiona postać pasożyta opuszcza organizm żywiciela i przenika do środowiska zewnętrznego, gdzie czeka na połknięcie przez żywiciela ostatecznego. Po połknięciu przez żywiciela ostatecznego pasożyty zrzucają otoczki i wędrują do wątroby, rzadko do płuc, mózgu lub mięśni. Ponieważ dorosłe osobniki są dość duże, więc nie mogą być wydalone wraz z kałem. Wydalane są tylko ich jaja.


Człowiek zaraża się najczęściej pijąc nie przegotowaną wodę, wodę z naturalnych zbiorników lub cieków wodnych, strumyków, potoków, jezior i rzek. Można też zarazić się ssąc zakażone źdźbła trawy lub zbóż.

Rozpoznanie

Badanie treści dwunastniczej lub kału na obecność jaj przywry, badania serologiczne. Dorosłych osobników nie można stwierdzić w treści dwunastniczej, ani w kale z powodu ich dużych rozmiarów. Rozpoznanie zarażenia jest możliwe dopiero po osiągnięciu przez przywrę dojrzałości płciowej, tzn. po upływie 3 - 4 miesięcy od inwazji. Badania serologiczne pozwalają rozpoznać zarażenie znacznie wcześniej.