Zatrucie rtęcią

Rtęć należy do metali ciężkich. Tak jak większość jej związków, jest ona silnie toksyczna i często powoduje zanieczyszczenie środowiska. Trujące pary rtęci wchłaniane są przez drogi oddechowe, a także przez większość organicznych i nieorganicznych związków.

Właściwością rtęci jest to, że wchłaniana nawet w małych dawkach gromadzi się w organizmie człowieka i doprowadza do ostrych zatruć. Rtęć jest bardzo niebezpieczna, o czym świadczy fakt, że może ona przenikać przez łożysko do płodu, a do organizmu niemowląt dostaje się z mlekiem matki.

Zawartość rtęci w produktach spożywczych

Zawartość rtęci w produktach żywnościowych kształtuje się od kilku do około 50 µg/kg (wyłączając mięso ryb). Znaczna z tego część przypada na organiczne związki metylortęciowe. Dzienny pobór nieorganicznych związków rtęci nie może przekraczać 10 µg (z wody, z pokarmów i z powietrza). W mięsie ryb znajdowano l-20 mg/kg związków metylortęciowych, co spowodowało pobór tych związków nawet w ilości 5 mg/dzień przez człowieka, z oczywistymi konsekwencjami toksykologicznymi.

Zobacz również:

Na czym polega trujące działanie rtęci?

Mechanizm toksycznego działania związków rtęci polega na wiązaniu się jonów rtęci z białkami i blokowaniu ważnych dla życia enzymów. Działanie to dotyczy wszystkich tkanek i narządów. Organiczne związki rtęci powodują zmiany zwyrodnieniowe przede wszystkim w ośrodkowym układzie nerwowym.

Objawy zatrucia rtęcią

W przypadku zatrucia rtęcią można wyróżnić dwa typy objawów:

Objawy zatrucia ze strony układu nerwowego:

drżenie rąk,
nieskoordynowane ruchy,
zaburzenia mowy i słuchu.

Objawy zatrucia ze strony reszty ciała:

osłabienie,
bóle głowy,
kończyn,
ślinotok,
zapalenie jamy ustnej,
rozchwianie i wypadanie zębów,
uporczywe wysychanie jamy ustnej,
zapalenie dziąseł.

Jak się odtruwać?

W przypadku doustnego zażycia soli rtęciowych konieczne jest jak najszybsze podanie do wypicia mleka z białkami jaj kurzych. W przypadku braku wymiotów, należy je jak najszybciej sprowokować. Kolejnym krokiem jest zabezpieczenie podstawowych czynności życiowych oraz natychmiastowe przewiezienie pacjenta do szpitala.