Erlichioza

Objawia się wysoką gorączką, bólami głowy i mięśniowymi, złym samopoczuciem, utratą apetytu, mdłościami i wymiotami, kaszlem i nieżytym gardła, zajęciem węzłów chłonnych, bólem brzucha i dezorientacją. Czasami pojawia się wysypka skórna. Erlichioza, wywoływana przez bakterie Ehrlichia, występuje głównie w Ameryce Północnej, a szczególnie Stanach Zjednoczonych. Po raz pierwszy erlichiozę u ludzi wykryto w 1986 roku w Stanach Zjednoczonych. Przenoszona jest przez kleszcza czarnonogiego. Okres wylęgania erlichiozy wynosi 5-11 dni. W około 30% przypadków erlichiozy pojawia się serokonwersja, czyli rozwój wykrywalnych, specyficznych, skierowanych przeciw mikroorganizmom przeciwciał w surowicy krwi, które powstają w wyniku zakażeń lub szczepień. Średni okres trwania erlichiozy wynosi ok. 23 dni. W ciężkich przypadkach choroby dochodzi także do zaburzeń oddechania oraz neurologicznych, a także do ostrej niewydolności nerkowej oraz do krwotoku z przewodu pokarmowego i infekcji wirusowej lub grzybiczej. W Stanach zjednoczonych wyróżniamy dwie odmiany tej choroby: erlichioza granulocytarna i erlichioza monocytarna. Erlichioza granulocytarna - bakterie przenoszone są przez kleszcza i zakażają granulocyty krwi obwodowej. W wyniku tego tworzą się charakterystyczne, śródplazmatyczne agregaty bakterii, tzw. morule. Gdy morule umiejscawione są w monocytach, jest to erlichioza monocytarna. Erlichioza jest szczególnie niebezpieczna dla osób starszych, dotkniętych chorobami przewlekłymi, np. chorobami serca, nerek, cukrzycą, kolagenozami. Niebezpieczna jest też dla osób przyjmujących leki immunosupresyjne.