Różyczka
Różyczka jest wysypkową chorobą zakaźną wywołaną przez wirus z rodziny Togaviridae. W czasie choroby wirus jest obecny w wydzielinie z nosa i gardła, we krwi, w kale i moczu. Można go uzyskać z jamy nosowo-gardłowej od ok. 7 dni przed wysypką do 14 dni po jej zniknięciu. Człowiek jest jedynym gospodarzem wirusa różyczki, który rozprzestrzenia się drogą kropelkową lub przez łożysko. Występuje sezonowość zachorowań w okresie przełomu zimowo-wiosennego.
Inne nazwy choroby: Objawy różyczki;
Różyczkę rozpoznaje się prawie zawsze dopiero z chwilą pojawienia się wysypki, to jest po jedenastu do dwudziestu jeden dniach od zakażenia. Jasnoczerwone plamy wielkości ziarnka soczewicy występują najpierw na twarzy, potem rozprzestrzeniają się na całe ciało. Typowym objawem różyczki jest powiększenie węzłów chłonnych na szyi i karku. Można je wymacać w postaci małych zgrubień. W czasie różyczki dzieci właściwie nie gorączkują ani nie uskarżają się na dolegliwości. W przypadku jednej czwartej do jednej trzeciej dzieci choroba nie zostaje w ogóle zauważona. Różyczce towarzyszą wyjątkowo rzadko zakażenia bakteryjne lub zapalenie mózgu.
Zobacz również:
Odporność nabywana jest wskutek naturalnego zakażenia lub czynnego uodpornienia (szczepienie). Odporność poszczepienna trwa co najmniej 15 lat. Niemowlęta przez pierwsze 6 miesięcy życia mają odporność przekazaną przez matkę (jeśli była ona szczepiona lub przebyła zakażenie).
Choroba przebiega tak lekko, że pożądane jest, aby zdrowe dziewczynki stykały się z chorymi na różyczkę dziećmi i w ten sposób uzyskały naturalną odporność na tę chorobę. Z tej samej przyczyny należy szczepić dziewczynki przeciw różyczce w trzynastym roku życia.
Uodpornienie bierne wchodzi w rachubę tylko w przypadku kobiet ciężarnych, Immunoglobulina różyczki chroni te kobiety przed infekcją w 80%. Wstrzyknięcie immunoglobuliny różyczki w ciągu 4 dni od zetknięcia się z chorym zabezpiecza płód przed zakażeniem w 60%.
Komentarze do: Różyczka