Zgon dziecka w macicy

Wewnątrzmaciczne obumarcie płodu jest sytuacją wyjątkowo ciężką i dramatyczną zarówno dla matki jak i całej rodziny. Obumarcie płodu to zgon dziecka w macicy matki, który nastąpił przed jego urodzeniem. Kobiety, które dowiadują się o tym zdarzeniu, zadają sobie pytanie – dlaczego tak się stało? Odpowiedź nie jest jednak tak prosta.

Jakie są przyczyny wewnątrzmacicznego obumarcia płodu?

Jest ich wiele. Do najczęściej występujących należą:

ciężkie wady wrodzone płodu oraz defekty genetyczne,
infekcje wirusowe i bakteryjne matki,
używki przyjmowane przez matkę,
choroby, na które cierpi ciężarna: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze,
niedotlenienie płodu, spowodowane okręcenie szyi dziecka pępowiną,
nieprawidłowa budowa łożyska.

Kobiety bardzo często obwiniają się o śmierć swojego nienarodzonego dziecka. Pogłębia to ich depresję i powrót do normalnego funkcjonowania.

Skąd wiadomo, że nastąpiło obumarcie?

Gdy przez kilkanaście godzin nie odczuwasz ruchów swego dziecka, powinno Cię to zaniepokoić. Brak ruchów płodu po 21. tygodniu ciąży oraz brak przyrostu masy ciała i obwodu brzucha są głównymi objawami obumarcia. Jednakże to czy doszło do śmierci dziecka, jednoznacznie stwierdza lekarz podczas badania ultrasonograficznego. USG wykrywa bowiem brak czynności serca płodu i jego ruchów.

Zobacz również:

Co dzieje się po obumarciu płodu?

Do 22. tygodnia, mamy do czynienia z poronieniem. Wydalenie martwego płodu bardzo często następuje tutaj samoistnie.

Jeżeli śmierć dziecka nastąpi w łonie matki między 22., a 37. tygodniem ciąży, konieczne bywa przejście przez całą procedurę porodu naturalnego.

Czasem wykonuje się łyżeczkowanie jamy macicy, a w przypadku zaawansowanej ciąży stosuje się oksytocynę w kroplówce w celu wywołania porodu.

Poród naturalny jest traumatyczną sytuacją dla kobiety – nie dość, że odczuwa silny ból i skurcze, to musi urodzić swoje martwe dziecko.

Jak pomóc zrozpaczonej matce?

Rozmiar tragedii, przez jaką musi przejść kobieta, której płód obumarł w macicy jest podobny do tej dotykającej rodziców, których dziecko zmarło podczas porodu lub zaraz po narodzinach. Uczucie rozpaczy, złości, poczucia winy i bezsilności są typowymi reakcjami.

W tym szczególnym okresie żałoby należy otoczyć szczególną troską całą rodzinę, a szczególną empatie okazać cierpiącej kobiecie. Niezbędna jest szczera rozmowa, podczas której otwarcie kobieta może powiedzieć o swoich przeżyciach i uczuciach.

Warto zwrócić się o pomoc do psychologa, który pomoże przezwyciężyć traumę i uporać się z bólem.

Najlepiej, aby przez pewien czas kobieta mogła odpocząć od pracy i codziennych obowiązków, by w spokoju mogła pogodzić się z zaistniałą sytuacją.

Pomocne bywa rozpoznanie przyczyny śmierci dziecka. Pozwoli to zrozumieć kobiecie, że nie powinna obwiniać się o zaistniałą tragedię.

Kobieta powinna zrozumieć, iż nie jest jedyną matką, która w taki sposób straciła swoje dziecko. Jest wiele kobiet, które przeszły przez ową tragedię. Dlatego też, rozmowa z osobami o podobnym bagażu doświadczeń, umożliwi podzielenie się bólem i cierpieniem.

Śmierć jest zawsze ciężkim przeżyciem. Nieważne, czy musimy zmierzyć się ze stratą narodzonego, czy nienarodzonego dziecka. Ból jest taki sam a jego przezwyciężenie wymaga czasu i odpowiedniego podejścia do rodziców przeżywających utratę dziecka, a w szczególności do cierpiącej kobiety.