Uzależnienie od cukru
Używamy czasami wyrażenia „uzależnienie od cukru”, aby opisać nasz nieodparty pociąg do słodkich produktów. Cukier jest częścią ogromnej rodziny węglowodanów. Nazywane są one również cukrami i zawierają w swojej grupie węglowodany proste, takie jak fruktoza albo cukier stołowy, oraz cukry złożone, takie jak skrobia i włókna pokarmowe.
W rzeczywistości, przychodzimy na ten świat z wrodzoną skłonnością do słodkiego smaku. Obserwacje dokonane metodą obrazowania medycznego pokazały, że od siódmego miesiąca ciąży, płód pochłania więcej płynu owodniowego, kiedy ten ostatni zawiera więcej glukozy. Może to nawet sprawić, że płód się uśmiechnie.
Ten pociąg do słodkiego smaku występuje również u innych ssaków, ale nie tylko, bo także u ptaków, insektów, a nawet bakterii. Krótko mówiąc, coś związanego z genetyką jest tu na rzeczy! Wydaje się, że właśnie między 6 miesiącem a drugim rokiem życia dziecko uczy się akceptować pokarmy z lub bez słodkiego smaku. Na przykład, dziecko, które zostało przyzwyczajone do picia czystej wody, będzie odrzucać wodę słodką. Jednakże, w obliczu nowego pokarmu, dziecko woli zazwyczaj wersję słodką.
Następnie, pociąg do słodkiego stopniowo zmniejsza się u większości ludzi, mimo iż istnieje wiele różnych postaw w stosunku do tego smaku. Czy istnieje więc uzależnienie od cukru? Czy naprawdę możemy się uzależnić od cukru i utracić kontrolę nad jego spożywaniem? Autorzy popularnych książek oraz stron internetowych utrzymują, że tak, ale aż do teraz, żadne dane naukowe pochodzące z badań przeprowadzonych na człowieku nie pozwalają tego potwierdzić.
Wiemy, że konsumpcja cukru stymuluje te strefy mózgu, które są związane z nagrodą i przyjemnością. Ale, czy chodzi o te same strefy, które są aktywowane przez zażycie narkotyku? Doświadczenia przeprowadzone na szczurach wskazują, niebezpośrednio, że tak. W rzeczywistości, wielkie spożycie cukru stymuluje te same strefy mózgu co narkotyki, czyli receptory nazywane receptorami opioidowymi.
Zobacz również:
Poza tym, próby przeprowadzone na zwierzętach powiązały nadmierne spożycie cukru z zaostrzonym ryzykiem zażywania twardych narkotyków i vice-versa. W 2002 roku, badacze włoscy zaobserwowali objawy i zachowanie podobne do objawów i zachowania podczas odwyku u szczurów pozbawionych pożywienia przez 12 godzin, przed i po zapewnieniu im swobodnego dostępu do bardzo posłodzonej wody.
Mimo, że rezultaty te mogą oferować naprawdę interesujące tropy pozwalające lepiej zrozumieć i leczyć zaburzenia pokarmowe, takie jak bulimia, to pozostają one na razie bardzo eksperymentalne.
Łaknienie cukru
Łaknienie cukru, czy jest to objaw uzależnienia? Podobno nie ma uzależnienia fizjologicznego jako takiego, według kanadyjskiej specjalistki od żywienia, pani Hélène Baribeau. W mojej praktyce, mówi pani Hélène Baribeau, stwierdzam, że osoby, które mają bardzo silny pociąg do cukru, to są te, które nie jedzą w sposób zrównoważony, które mają nieregularne godziny posiłków, które przegapiają posiłki, albo u których przerwy między posiłkami są bardzo duże. Jeśli nie skorygujemy takiej nierównowagi, pociąg do słodkiego jeszcze się nasili.
Specjalistka od żywienia przypomina, że cukier jest głównym paliwem dla mózgu. Kiedy jest mały spadek cukru w organizmie, to najpierw mózg ten spadek odczuwa, precyzuje pani Hélène Baribeau. Chęć na słodkie przychodzi właśnie w tym momencie, a towarzyszy mu spadek koncentracji oraz rozdrażnienie, dodaje specjalistka. Sugeruje ona przede wszystkim jedzenie drugich śniadań i podwieczorków, aby nie pozbawiać ciała pożywienia przez cztery następujące po sobie godziny.
Jeśli natomiast chodzi o uzależnionych od cukru, to w ich przypadku raczej istnieje kwestia czynników psychologicznych, a nie fizjologicznych. Produkty słodzone to słodycz związana z przyjemnością, a ludzie mogą się „uzależnić” od tego, podkreśla pani Hélène Baribeau.
Produkty słodkie są w rzeczywistości postrzegane jako nagroda albo rekompensata, zdaniem pani Simone Lemieux, badaczki na Instytucie nutraceutyków oraz funkcjonalnych produktów spożywczych (Institut des nutraceutiques et des aliments fonctionnels, INAF).
Dzieci uczą się, że kiedy skończą swój posiłek albo swoje warzywa, zasłużą na deser. A także, w innych okolicznościach, nagradzamy je oferując słodycze. Takie wychowanie każe im kojarzyć słodki produkt z pociechą i podtrzymaniem na duchu, a ten ślad w psychice jest bardzo silny, stwierdza pani Simone Lemieux.
Czy to uzależnienie psychologiczne jest mniej poważne niż uzależnienie fizjologiczne. Czy jest ono może trudniejsze do leczenia? Możemy przypuszczać, że wszystko zależy od jego intensywności i od jego konsekwencji dla obwodu talii.
Komentarze do: Uzależnienie od cukru (1)
slodycze
1Po zjedzeniu czegoś słodkiego podnosi się w organizmie poziom hormonu szczęścia, czyli serotoniny. To ona jest odpowiedzialna za dobre samopoczucie, stan relaksu, błogie uczucie uspokojenia albo też pozytywnego pobudzeni... pokaż całość