Gdy dziecko idzie do przedszkola

Pójście do przedszkola jest kamieniem milowym zarówno w życiu dziecka, jak i w życiu rodziców. Do wkroczenia w ten nowy etap obie strony muszą się starannie przygotować, dlatego warto o tym pomyśleć odpowiednio wcześniej.

Gdy rodzice już przedyskutują i wspólnie podejmą decyzję o wysłaniu swojej pociechy do przedszkola, kluczową rzeczą staje się przyzwyczajenie samego dziecka do tej myśli. Niech maluch będzie świadomy, że oznacza to zmianę środowiska, znalezienie się w otoczeniu nieznanych osób i brak obecności rodziców. Pamiętajmy o wczesnym poruszeniu tego tematu z dzieckiem, zobaczeniu, jak zareaguje. Nie należy się martwić, jeśli reakcja będzie negatywna – dziecko to w końcu mały człowiek, a każdy człowiek odczuwa lęk przed zmianami. W takim wypadku należy zrobić wszystko co w naszej mocy, by zmienić nastawienie dziecka. Warto zacząć powoli i spokojnie, np. od czytania lub wymyślania opowiadań, w których bohaterowie chodzą do przedszkola, od przedstawienia mu zalet nowego miejsca. Spróbujmy uświadomić maluchowi, że będzie tam bezpieczny, pozna wielu nowych przyjaciół i będzie mógł się bawić. Sprawmy, że przedszkole wyda mu się miejscem atrakcyjnym. Rodzice mogą spróbować osiągnąć to, przez opowiadanie mu o czasie, gdy oni sami tam chodzili, co czuli i jakie przygody przeżywali. Nie wolno natomiast straszyć go przedszkolem lub wychowawczyniami.

Mimo wielu starań zdarza się, że to wszystko nie skutkuje. Jeśli dziecko nie jest gotowe emocjonalnie, odczuwa przejmujący lęk przed obcymi i stanowczo nie chce rezygnować z towarzystwa rodziców, musimy rozważyć czy posyłanie go w tym momencie do przedszkola jest dobrą decyzją.

Być może warto odłożyć ją na przyszły rok?

Jednak jeśli dziecko reaguje dobrze i nie wykazuje tendencji do „kurczowego trzymania się maminej spódnicy”, następnym krokiem jest odzwyczajanie go od nieustannej obecności mamy lub taty. W tym celu zabierzmy go np. na plac zabaw, zachęcajmy do przebywania z rówieśnikami i bez zbędnego zwracania na siebie jego uwagi obserwujmy, jak nawiązuje kontakty i podczas zabawy zapomina o obecności rodzica.

Pamiętajmy też, że przedszkola wymagają, by malec przynajmniej w pewnym stopniu był samodzielny. Nim poślemy tam dziecko upewnijmy się, że potrafi korzystać z toalety, myć ręce, używać naczyń i sztućców oraz ubierać się i rozbierać, a pozostałe potrzeby potrafi wyrazić w sposób zrozumiały dla nieznającej go wcześniej pani przedszkolanki. Dzięki świadomości, że maluch radzi sobie z podstawowymi czynnościami, zarówno on sam, jak i rodzice poczują się pewniej.

W trakcie, gdy dziecko będzie emocjonalnie dorastać do przebywania w nowym środowisku, należy rozejrzeć się za odpowiednią placówką. Wybór miejsca, w którym będziemy zostawiać naszą pociechę musi być staranny – mimo iż w dzisiejszych czasach przedszkola są przepełnione i trudno zapisać się do wielu z nich, nie pozostawiajmy tej decyzji przypadkowi. Czytajmy fora internetowe dla rodziców, zasięgajmy opinii znajomych, rozmawiajmy z wychowawczyniami, zwróćmy uwagę także na opłaty oraz na odległość, jaką będziemy musieli przebyć, by dostarczyć tam dziecko. Gdy zawęzimy wybór do kilku placówek warto zabrać do nich malucha, zapytać, która mu się najbardziej podoba, czy któreś opiekunki szczególnie polubił – niech również uczestniczy w podejmowaniu decyzji.Gdy wszelkie przygotowania zostaną zakończone, nadejdzie ten wielki dzień – dziecko po raz pierwszy zostanie samo w przedszkolu. Jest to sytuacja stresująca zarówno dla malucha, jak i dla rodzica. Powinniśmy się spodziewać, że gdy nasza pociecha uświadomi sobie wagę sytuacji może kolejny raz zmienić nastawienie – płakać, tupać i krzyczeć przy wyjściu z domu lub starać się nie dopuścić do zostawienia go pod opieką przedszkolanek. Pamiętajmy, że to tylko początkowe trudności związane z przeżywaniem okresu adaptacyjnego, które za jakiś czas miną. Nie wolno nam się poddawać. Jeśli z powyższych powodów pierwszego dnia zrezygnujemy z zostawienia dziecka w przedszkolu, mówiąc sobie, że jutro już tak nie postąpimy, mały spryciarz zacznie zauważać, że jego działania przynoszą efekty i tym bardziej nie przestanie. W związku z tym starajmy się, by pożegnanie było szybkie, nie zawracajmy nawet wtedy, gdy malec zacznie płakać. Nie zaglądajmy do sali, by sprawdzić czy już się bawi, bo może nas zauważyć i stwierdziwszy, że skoro mama pojawiła się raz, to pojawi się znowu, więc może spędzić cały dzień przy drzwiach. Nie dzwońmy do przedszkola pytać o samopoczucie naszej pociechy.

Pomimo tych kilku szorstkich zakazów, pamiętajmy, że nie ważne, jak dobrze staraliśmy się przygotować dziecko do przebywania w przedszkolu, okres adaptacyjny i tak będzie stresujący. Dlatego też początkowo zostawiajmy dziecko tylko na kilka godzin, a przede wszystkim nie spóźniajmy się z odbiorem. Szczególnie trudne dla malucha będzie samotne czekanie na rodziców, gdy wszystkie dzieci już wyjdą  – może zacząć się bać, że został porzucony, a do tego nie wolno nam dopuścić. Aby ułatwić mu zaakceptowanie nowego otoczenia i nowej sytuacji, możemy pozwalać mu zabierać do przedszkola ulubioną zabawkę, a po powrocie do domu przez kilka pierwszych dni dawać mu jakieś małe nagrody, mówić, że jest dzielny i dorosły oraz okazywać szczególnie dużo miłości.

Maria Abramczyk