Gdy dziecko nie kontroluje oddawania moczu

Moczenie u dzieci jest powszechnie znanym problemem. Co więcej, w pewnym wieku jest zupełnie normalne, bowiem dziecko potrzebuje czasu, by nauczyć się kontrolować pęcherz. Jeśli jednak trwa to zbyt długo, możemy mieć do czynienia z enurezją.

Enurezja, czyli mimowolne oddawanie moczu, jest chorobą, która dotyka przede wszystkim dzieci. Należy jednak pamiętać, że moczenie nie zawsze oznacza chorobę. Dziecko zaczyna uczyć się kontroli nad oddawaniem moczu w wieku ok. 2 lat. O zjawisku chorobowym możemy mówić, gdy moczenie występuje u dziecka powyżej 5 roku życia, trwa dłużej niż trzy miesiące i pojawia się w ciągu miesiąca przynajmniej dwukrotnie. Ponadto moczenie nie może być spowodowane zmianami organicznymi w organizmie czy inną chorobą.

Występują dwa typy enurezji:

Enurezja pierwotna – przerwa między jednym a drugim moczeniem nie była dłuższa niż 6 miesięcy.
Enurezja wtórna – przerwa między jednym a drugim moczeniem przekroczyła pół roku.

Przyczyny mimowolnego oddawania moczu mogą być bardzo różne. W przypadku enurezji pierwotnej nietrzymanie moczu może być wywołane opóźnieniem rozwoju pewnych elementów w organizmie, które są odpowiedzialne za tę funkcję. Zaburzona może być na przykład zależność między kontrolą pęcherza a głębokością snu. Ten typ enurezji bywa niekiedy spowodowany także przez urazy psychiczne. Zdarza się to, kiedy rodzice zbyt szybko wymagają od dziecka samokontroli w oddawaniu moczu, zaburzając tym samym naturalne procesy.

Zobacz również:

Jeśli chodzi o enurezję wtórną, ma ona przede wszystkim podłoże psychiczne. Moczenie się może być tutaj sygnałem, że dzieje się coś niedobrego. Przyczyną tego typu enurezji mogą być nieoczekiwane zmiany w życiu dziecka, np. narodziny rodzeństwa czy przeprowadzka.

Ze względu na czas występowania objawów mimowolne moczenie możemy podzielić na trzy typy: moczenie dzienne, moczenie nocne oraz moczenie występujące zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.

Enurezji mogą towarzyszyć również inne dolegliwości, np. problemy z budzeniem się, krzykliwość, nietrzymanie stolca.

Aby znaleźć przyczyny niekontrolowanego moczenia, należy wybrać się do lekarza. Tylko po wyczerpującym wywiadzie i zbadaniu dziecka będzie można postawić właściwą diagnozę i zlecić odpowiednie leczenie. Zdarzają się jednak przypadki, że enurezja z wiekiem po prostu ustępuje. Podczas gdy wśród pięciolatków odsetek zachorowań wynosi 15%, u siedmiolatków jest już tylko 10%. Nie należy jednak bagatelizować problemu i czekać na jego samoistne rozwiązanie. Mimowolne moczenie wywołuje bowiem u dzieci stres psychologiczny, który może prowadzić do różnego rodzaju zaburzeń.

Leczenie enurezji opiera się przede wszystkim na nauczeniu rodziców i dzieci obchodzenia się z chorobą. Ponadto dorośli powinni pamiętać, że stosowanie kar, gróźb oraz innych tego typu metod wychowawczych wobec dziecka z enurezją może jedynie pogłębić chorobę.

Niekiedy w leczeniu enurezji stosuje się metodę behawioralną, np. zainstalowanie w pokoju dziecka urządzenia z sygnałem dźwiękowym. Ma ono za zadanie obudzić dziecko w nocy, by mogło opróżnić pęcherz. Zazwyczaj konieczne jest, aby budziło się również któreś z rodziców, bowiem dzieci bardzo często nie słyszą dzwonienia.
Inną metodą leczenia może być trening pęcherza czy podanie odpowiednich leków.

Mimowolne oddawanie moczu u dzieci jest dość częstą przypadłością. Presja otoczenia, stres czy zbyt surowe wychowanie mogą sprzyjać rozwojowi choroby. Jeśli jednak rodzice w porę zwrócą uwagę na niepokojące objawy i pójdą z dzieckiem do lekarza, szansa na szybkie wyleczenie jest bardzo duża.

Autor:

Katarzyna Giętkowska