Monoterapia skuteczna w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjno u dzieci

W Stanach Zjednoczonych ponad dwa miliony dorosłych Amerykanów cierpi na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Około jedna trzecia cierpiących to dzieci. Badania wskazują na skuteczność monoterapii wspomaganą przyjmowaniem środków farmakologicznych.

O skuteczności terapii

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne leczone jest głównie poprzez zastosowanie w rodzinie terapii poznawczo-behawioralnej, która (jak pokazują badania) w znacznym stopniu redukuje objawy pojawiające się u dzieci pięcioletnich. W leczeniu behawioralnym biorą udział zarówno dzieci cierpiące na zaburzenia, jak i zdrowe ich rodzeństwo, i rodzice.

Obserwację przeprowadziła Jennifer Freeman, która zajmuje się przypadkami zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w Szpitalu Bradley w Rhode Island.

Ludzie cierpiący na to schorzenie posiadają zestaw kompulsji, są wewnętrznie zmuszani do robienia pewnych rzeczy, co powoduje u nich niepokój lub zakłóca ich życie codzienne. Wielu z nich odczuwa paniczny strach przed niewykonaniem określonego działania i powtarza je wielokrotnie, co jednak nie zmniejsza poziomu jej lęku.

Doświadczenie

Przeprowadzono eksperyment, w którym udział wzięło 127 losowo wybranych dzieci. Badani znajdowali się w przedziale wiekowym od 5 do 8 lat. Podzielono ich na dwie grupy, a samo badanie przeprowadzono w trzech niezależnych ośrodkach.

Pierwsza grupa, 63badanych otrzymała wersję terapii rodzinnej opartą na dostosowaniu do potrzeb młodszych dzieci i ich rodziców. Miała na celu zrozumienie i zmniejszenie występowania objawów OCD. Odbywały się lekcje i ćwiczenia, które pokazywały, w jaki sposób reagować na kompulsywne objawy. Grupa druga, czyli 64  badanych testowała terapię opartą na rodzinnym relaksie bez ścisłego odnoszenia się do objawów czy przebiegu OCD. Skupiano się głównie na wspólnym ćwiczeniu różnych technik relaksacyjnych.

Wyniki

Po dwóch tygodniach eksperymentu niezależny oceniający zapoznał się z materiałami zbieranymi podczas badania i orzekł, że ponad 70% pacjentów z grupy pierwszej były w znacznie lepszej kondycji psychicznej, miały  dobre samopoczucie. Podczas, gdy w grupie relaksu takie cechy prezentowało tylko niewiele ponad40 %.