Nerwica u dzieci

Nerwica, czyli zaburzenia lękowe, to choroba, która przeszkadza w życiu codziennym. Zaczyna na nią chorować coraz większa liczba dzieci, a jej przyczyną najczęściej jest stres spowodowany sytuacjami w domu i w najbliższym otoczeniu dziecka oraz nieumiejętność wyrażania uczuć. Dużą rolę odgrywają również czynniki genetyczne, które mogą powodować pojawienie się zaburzeń lękowych u dzieci.

Objawy nerwicy u dziecka

O nerwicy możemy mówić wtedy, gdy lęki utrzymują się przez dłuższy czas i powodują zaburzenia w interakcjach społecznych.

Symptomy występowania nerwicy u dzieci są różnorodne. Wszystkie jednak skupiają się na zaburzeniach związanych z lękiem i wiążą się z poczuciem zagrożenia. W oparciu o to można wyróżnić sześć rodzajów nerwicy:

• Nerwica natręctw (lęk obsesyjno-kompulsywny), w której dziecko natrętnie wykonuje pewne czynności w celu złagodzenia lęku.
• Lęk napadowy pojawia się zazwyczaj bez powodu i jest nagły, jednak nie jest on spowodowany konkretnym przedmiotem lub osobą.
• Lęk ogólny oscyluje wokół chorego i jego najbliższych. Nie jest on mocno nasilony, ale ma charakter przewlekły.
• Lęk separacyjny wiąże się z obawą dziecka przed rozdzieleniem go z najbliższą rodziną.
• Fobia społeczna polega na lęku w związku z interakcjami i wystąpieniami społecznymi.
• Fobia swoista wynika z obawy przed konkretną sytuacją, osobą lub przedmiotem. Do fobii swoistej zaliczyć możemy coraz częściej pojawiającą się wśród dzieci fobię szkolną.

Stanom lękowym towarzyszą liczne objawy fizyczne, takie jak: pocenie, nudności czy drżenie. Pojawić się mogą także: tiki nerwowe, jąkanie, moczenie nocne, zaburzenie łaknienia apatia, problemy ze snem i ogólne zniechęcenie.

Leczenie nerwicy u dzieci

Leczenie dziecka chorego na nerwicę jest trudne i długotrwałe. Bardzo ważne jest wsparcie ze strony najbliższych. Trzeba przy tym wykazać się niemałą cierpliwością, gdyż pojawiające się stany lękowe będą uciążliwe nie tylko dla chorego, ale również dla jego najbliższych.

Należy  pamiętać o zredukowaniu, bądź całkowitym wyeliminowaniu stresów, jakie wywołane są sytuacjami zaistniałymi w najbliższym otoczeniu. Nie zapominajmy przy tym o potrzebie przeciwstawienia się źródłom lęku, np. jeśli jest to fobia szkolna, nie ograniczamy uczestnictwa dziecka w zajęciach szkolnych, by nie doprowadzić do całkowitej separacji.

Z lękiem należy walczyć w sposób delikatny i rozsądny, by stopniowo ograniczać objawy. W tym celu niezbędna jest terapia dziecka (behawioralna lub poznawczo-behawioralna, opierająca się na zetknięciu chorego z bodźcem wywołującym stany lękowe) oraz psychoterapia rodziców.

Leczenie terapeutyczne jest dopełnione przyjmowaniem przez chorego środków farmakologicznych, które mają niwelować objawy nerwicy. Pamiętajmy przy tym, że leczenie dziecka może trwać kilka lat, a ustąpienie objawów nie jest równoznaczne z wyleczeniem choroby, gdyż chory nadal jest narażony na pojawienie się stanów lękowych oraz depresji. W takiej sytuacji powrót do leczenia jest nieunikniony.

Katarzyna Łukawska