Zaburzenia psychiczne dzieci

Okres dziecięcy to bardzo ważny czas dla młodego człowieka. To wtedy jego organizm bardzo szybko się rozwija. Kształtuje się również jego psychika. Niestety w tym czasie mogą pojawić się u niego pewne zaburzenia, które mogą mieć wpływ na jego dalsze życie.

Zaburzenia psychiczne mogą pojawić się już w najwcześniejszym okresie życia. Obecny stan wiedzy naukowej nie pozwala na określenie, które zachowania mogą zagrażać w dorosłym życiu człowieka. Współczesna psychiatria stara się także określić, jakie czynniki mogą spowodować pojawienie się zaburzeń psychicznych u dzieci. Wyposażenie genetyczne, choroby matki w okresie ciąży, urazy okołoporodowe, choroby wczesnego niemowlęctwa oraz niedostateczna opieka uczuciowa i niekorzystne wpływy środowiska – to wszystko może wpłynąć na rozwój zaburzeń w mózgu młodej osoby.

Zaburzenia, jakie mogą wystąpić u dziecka, są bardzo podobne do tych pojawiających się u dorosłych. Maja one jednak z racji wieku chorego inne objawy oraz skutki. W przypadku dzieci konsekwencje mogą być o wiele poważniejsze, ponieważ wpływa to na ich żywy i szybki rozwój, ograniczając go lub nadając mu nieprawidłowy kierunek. Choroby psychiczne w okresie dzieciństwa często mają podłoże rodzinne i wywołuje je brak odpowiedniej opieki, dlatego tak ważna jest ich szybka diagnoza.

Na co zwrócić uwagę

Rodzice bez problemu potrafią dostrzec, kiedy dziecku dolega jakiś problem fizyczny. Trudniej jednak zauważyć kłopoty psychiczne. Jest kilka zachowań dziecka, które powinny wzbudzić w rodzicach zwiększone zainteresowanie:

• nadaktywność, problemy z koncentracją,
• zmiany związane z nauką, niższe stopnie,
• spadek zainteresowania czynnościami, które do tej pory sprawiały dziecku przyjemność,
• problemy ze snem, za krótki lub za długi sen,
• brak apetytu lub objadanie się,
• wahania nastroju, łatwość wpadania w złość,
• niszczenie przedmiotów.

Zespół nadruchliwości i niedoboru uwagi

Zespół nadruchliwości i niedoboru uwagi jest jednym z częstszych problemów. Objawia się on m.in. tym, że dziecko jest bardzo żywe, ciągle w ruchu. Zaczyna wiele rzeczy, ale szybko się nudzi i pozostawia je niedokończone. Zaczepia ono inne dzieci oraz jest nieposłuszne i lekceważy polecenia, które nakazują mu spokojną zabawę. Wszystkie te zachowania mogą być także poprzedzone krótkim, przerywanym snem dziecka, które często budzi się w nocy, a rodzice mają problem z uspokojeniem go i ukojeniem jego płaczu.

Rodzice posiadający takie dzieci, powinni stawiać przed dzieckiem zadania niewymagające dużej ilości czasu oraz często je zmieniać. Należy stale obserwować dziecko i gdy tylko zauważymy pierwsze oznaki jego znudzenia się daną zabawą, powinniśmy wystąpić z nową inicjatywą, aby utrzymać koncentrację malucha.

Opiekunowie dziecka powinni upewnić się, czy jego problemy nie wynikają z indywidualnych cech, w tym także w rozwoju układu nerwowego. Najczęściej jednak powodem jest niedostosowanie metod wychowawczych do potrzeb dziecka. Są one zazwyczaj niemal podświadomie rozpoznawane przez matki, jednak problem pojawia się momencie, gdy zaczynają one szukać uniwersalnych i doskonałych metod wychowania. Takie zachowanie jest popularne wśród kobiet, które są niepewne swojej kobiecości i obawiają się, że nie sprostają macierzyństwu.

Autyzm dziecięcy

Autyzm dziecięcy jest jedną z form całościowego zaburzenia rozwoju. Jego główną cecha, jaką można zaobserwować u dzieci, jest ich zaburzony kontakt z otaczającymi je osobami. Można to zauważyć już bardzo wcześnie. Taki młody człowiek rzadko, a nawet prawie wcale się nie uśmiecha, nie przytula się, unika on kontaktu cielesnego oraz czuje niepokój w sytuacji zmiany. Wraz z jego rozwojem odizolowywanie się od świata ludzi jest coraz większe. Jego głównym zainteresowaniem stają się przedmioty. Na jakiekolwiek zmiany reaguje gwałtownym krzykiem i lękiem.

Rodzice są w bardzo trudnej sytuacji, ponieważ muszą oni nie tylko otoczyć dziecko specjalną troską i obawiają się o jego przyszłość, ale także są pozbawieni radości z bycia blisko dziecka. Mogą się oni także obarczać winą za zachowanie dziecka. Dlatego w leczeniu ważna jest także pomoc opiekunom, szczególnie matkom.

We wczesnym fazie rozwoju choroby leczenie skupia się głównie na matce i na ukierunkowaniu jej na odpowiednią opiekę nad dzieckiem, tak, aby mogła ona stymulować dziecko do rozwoju. Dziecko z autyzmem dziecięcym powoduje, że cała rodzina koncentruje na nim uwagę. Prowadzi to często do zaniedbania przez rodziców innych dzieci.

Upośledzenie umysłowe u dziecka

Określenia upośledzenie umysłowe używa się do opisu wielu różnych zaburzeń rozwoju, które obejmują zwłaszcza funkcje poznawcze, mowę i funkcje społeczne. Mają one różne przyczyny i obraz.

Dziecko w tym przypadku ma ograniczone zdolności umysłowe, więc istotne jest zaplanowanie odpowiedniego działania, zwłaszcza edukacyjnego, tak, aby maksymalnie wykorzystać jego ograniczone możliwości.

Jeśli dziecko posiada iloraz inteligencji między 50 a 69, to przy odpowiednim postępowaniu pedagogicznym ma ono szanse na usamodzielnienie się zarówno zawodowe jak i społeczne. Podobnie jest w przypadku osób z umiarkowanym upośledzeniem. Gorzej wygląda jednak sytuacja jeśli chodzi o dzieci, które mają iloraz inteligencji poniżej 35. Wymagają one bowiem stałej opieki innych osób, która nie jest łatwa, ponieważ autyzmowi często towarzyszą zaburzenia zachowania.

Autor: Dominik Pinkowski