Zwężenie odźwiernika u dziecka

Zwężenie odźwiernika należy do wrodzonych chorób żołądka. Schorzenie to polega na tym, że błona mięśniowa w okolicy odźwiernika (tj. przy końcowym odcinku żołądka łączącego go z początkową częścią dwunastnicy) ulega zgrubieniu. W efekcie dochodzi do zwężenia, które w znacznym stopniu utrudnia przemieszczanie się pokarmu w tym rejonie. Następstwem takiego zwężenia są wymioty po posiłkach, co często przytrafia się dzieciom w wieku do 3-4 tygodni.

Jakie objawy mogą wystąpić u dziecka?

Charakterystycznymi objawami w pierwszych tygodniach życia malucha cierpiącego na to schorzenie są gwałtowne wymioty. Choroba ta występuje u trzech na tysiąc noworodków, przy czym częściej ma miejsce u chłopców. Dziecko borykające się z zwężeniem odźwiernika regularnie wymiotuje zaraz po posiłkach. Wymioty te są bardzo gwałtowne i chlustające. Nie zawierają żółci, jednak mogą zawierać krew. Maluch ponadto bardzo rzadko oddaje stolce, które i tak są raczej skąpe. Dziecko może być senne i osłabione. Charakterystycznym objawem jest także wzmożony głód i pragnienie. Maluch pomimo wymiotów w sposób łapczywy zjada wszystkie posiłki. Podczas występowania schorzenia może dojść do tego, że dziecko zacznie chudnąć oraz będzie wydalało małe ilości ciemno zabarwionego moczu.

Jak możemy pomóc dziecku?

Przede wszystkim należy niezwłocznie udać się do lekarza pediatry w momencie kiedy dziecko zaczyna często wymiotować. W przypadku rozpoznania przez lekarza zwężenia odźwiernika dziecko prawdopodobnie zostanie zatrzymane w szpitalu i poddane operacji. Zabieg chirurgiczny polega na nacięciu zbyt silnie rozwiniętej i przerośniętej warstwy mięśniowej odźwiernika. Dziecko po takiej operacji w błyskawicznym tempie wraca do zdrowia i często już po tygodniu zostaje wypisane do domu.

Zobacz również:

W przypadku gdy choroba jest w małym stopniu rozwinięta, lekarz może zaproponować leczenie zachowawcze, bez konieczności operacji. Taka sytuacja prowadzi do następujących zaleceń:

Należy podawać dziecku od 8 do 10 razy dziennie niewielkie posiłki.
W przypadku noworodków zalecane jest karmienie dziecka piersią, gdyż mleko matki ma rzadką konsystencję, przez co łatwiej jest mu się przedostać przez zwężony odźwiernik.
W przypadku karmienia dziecka gotowymi mieszankami mlecznymi, należy zwracać uwagę na ich konsystencję, by były możliwie rzadkie.
Po wystąpieniu wymiotów należy podać dziecku jakiś pokarm i zapewnić mu spokój.
Po karmieniu należy ułożyć malucha na prawym boku, ponieważ takie ułożenie sprzyja lepszemu przepływowi pokarmu z żołądka przez odźwiernik do dwunastnicy.
Należy ustawiać górną część łóżka wyżej, by tułów dziecka mógł być uniesiony i znajdował się wyżej niż nogi.
Dziecko cierpiące na zwężenie odźwiernika może być niespokojne, dlatego zaleca się wykonywanie wszelkich czynności z opanowaniem i poświęceniem.
W przypadku zapisania przez lekarza leku działającego rozkurczowo na przerośniętą warstwę mięśniową odźwiernika, należy podawać go zgodnie z przyjętymi zaleceniami.
W sytuacji gdy wyżej wymienione sposoby nie przyniosą żadnej poprawy, należy rozważyć opcję leczenia chirurgicznego.