Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[lizelotka]

[anetka]

Fajnie się was czyta, mnie daleko do takich zachowań chociaż dużo rzeczy robię i akceptuję u mojego dziecka. Tylko że jest trudniej jak już ma się drugie, szczególnie jeśli chodzi o cierpliwość. Śpimy wszyscy razem na jednym łóżku co teraz już jest męczące. Nie mam tyle czau dla Michałka co kiedyś, duźo ogląda bajek co kiedyś byłoby nie do pomyślenia. Kar nie stosuję, dużo rozmawiam ale u nas relacje z moim mężem są nie bardzo co też źle wpływa na dzieci.
Eh życie ...
_________________

[Łobuz]

lizelotko mąż już czyta A. K. mimo to uznał sobie w głowie, że ten kąt może zostać, bo nie da się przecież całkowicie bezwarunkowo wychowywać dziecka... Wczoraj wieczorem długo rozmawialiśmy, przedstawiłam mu swój punkt widzenia, zastanowił się i przyznał mi rację.

Mimo to Adaś chyba bardziej, niż ode mnie, czuje właśnie od męża tę bezwarunkową miłość... Widzę że wybrał sobie jednego z rodziców i trochę to dla mnie jest przykre... Z jednej strony mam za swoje, bo mąż mu zawsze pozwalał na więcej, niż ja (piszę o czasach, zanim zainteresowałam się NVC) i dziecko instynktownie wolało rodzica, z którym czuło się swobodniej, z drugiej - zastanawiam się, czy kiedykolwiek zapracuję sobie jeszcze na taką ufność ze strony synka, jaką cieszy się tata...

A jak jest z tym u Was?

Anetko święta racja, czasu o wiele mniej, gdy pojawia się drugie Bobo. Też to bardzo odczułam... U nas też teraz TV jest częściej, niż zanim pojawił się Jasio na świecie, bo są jednak sytuacje, że nie wystarczy wymyślić dziecku jakiejś zabawy, aby się nią przez jakiś czas zajęło, kiedy Ty potrzebujesz właśnie tej chwili bez przeszkadzania starszaka, choćby do uśpienia młodszego... Staram się jednak ograniczać TV, jak tylko mogę. Zgadzam się też zupełnie z tą cierpliwością - w pewnych momentach po prostu MUSI BYĆ TU i TERAZ, a nie za chwilę, czy zaraz... W takich momentach potrzebna jest pomysłowość rodziców, a z tym też czasem kiepsko, zwłaszcza po takich nockach, jaką miałam dziś...
Ale mimo wszystko uznałam, że warto się starać, że wszystko można jakoś pogodzić.
_________________

[lizelotka]

[wind_of_hope]

no to u nas jest na odwrot.
Zu wszedzie za mna chodzi, niczym cień.
do zabaw męża nie dopuszcza a jak juz to tylko w mojej obecnosci..

a o tesciowej... nie wspomne.
wogole nie chce z nią przebywac...

najlepsze kompanki dla niej to ja i moja mama.
_________________

[Łobuz]

No widzicie, ja mam w sobie coś, co dystansuje do mnie mojego chłopczyka i doskonale wiem, co to jest... Najgorsze jest, że gdy mam gorsze dni, czuję frustrację, złość - to nie umiem zaleźć w sobie cierpliwości i wytrwałości do zachowań Adaśka... Wtedy podświadomie marszczę brwi i mówię nieprzyjemnym tonem. Co tu się dziwić, że Adaś nie lubi tego u mamy?..

Najgorsze jest, że to wcale jeszcze nie jest za mną...
Dzisiaj miałam właśnie taki dzień - wydawałoby się, że bez powodu czułam się sfrustrowana... Gdy się zastanawiałam - dlaczego - wychodziło mi w kółko to samo: czuję się zmęczona ciągłym molestowaniem Adasia "Mama, baw się!", wyzuta z wszelkich pomysłów, bezsilna... Dziś chciałam odpocząć psychicznie, walnąć się na kanapę, poczytać, do nikogo się nie odzywać cały dzień, ewentualnie bezmyślnie pogugać do młodszego synia, czy pokazać mu grzechotki - bo to takie niewymagające...

Niestety - obok jest mały chłopczyk, który nie musi takich rzeczy wcale rozumieć... Nie wiem, jak sobie radzić w takich chwilach, przysięgam - NIE MAM POJĘCIA... Drażni mnie wtedy wszystko...

Niestety mąż ostatnio zajęty popołudniami...
Dziś po teściową musiałam dzwonić, abym w ogóle mogła pójść na moje ćwiczenia rehabilitacyjne na kręgosłup, żeby mi z chłopcami została. Gdy już zostawiłam za sobą dom i dzieci, położyłam się na materacu, zamknęłam oczy i czerpałam, czerpałam, czerpałam ćwicząc spokojnie, powoli... Wróciłam z akumulatorami pełnymi i w dobrym humorze- no i co z tego? Nie zmienię tym całego dnia mojego brzydkiego zachowania.

Naprawdę wiele, wiele razy już dochodziłam do wniosku, że ja się nie nadaję do wychowywania w duchu NVC...
_________________

[wind_of_hope]

łobuz bo chyba jestesmy za "stare" na takie zmiany.
oczywiscie nie obraź sie i nie bierz tego zbyt osobiscie.
tak samo jak straych drzew sie nie przesadza,tak samo z charakterem...

moze sie myle.
_________________

[anetka]

Oj Łobuz ja Cię doskonale rozumiem, bo mam podobnie.
Dzisiejsze pytanie Michałka " mamo idziemy się bawić " jakoś wytrąciło mnie z równowagi, ale wiem dlaczego. Bo od rana usypiałam Pawełka a on tylko płakał i płakał. Jak już była ta godz 15 i w końcu nastała cisza to walnęłam się na kanapie obok Michałka który oglądał bajki a on od razu "chodz się bawić".
Dobrze że jeszcze książeczki lubi i zgadywanki różne

A co do wyboru rodzica to mój Michał zdecydowanie wybiera mnie co mnie dziwi bo to mój M siedzi z nim w pokoiku i się bawi. Ja też to robię ale zazwyczaj mniej. Ale to we mnie ma oparcie, to do mnie się przytula, ze mną chce wszystko robić i wszędzie być. Tato jest TYLKO od zabawy.
_________________

[Łobuz]

Wydaje mi się, że to całe wybieranie rodzica ma wiele wspólnego z usypianiem...
To tulenie do snu to takie intymne chwile rodzica z dzieckiem, że chyba mogą powodować zwiększenie ufności - że tak się wyrażę...

Kiedyś usypiałam Adasia sama - do 1 rż, potem na zmianę z mężem.

Teraz ja usypiam Jasia, a mąż Adasia. Próbowaliśmy na zmianę, bo tęskno mi do tych przytulanek i cichych rozmów w ciemności... Ale Jasio wydziwia mężowi, bo chyba potrzebuje cycusia do przytulenia się, a nie bicepsa, a Adaś i tak mówi do mnie po bajce: "Już zawołaj tatę..." Przykro mi, ale z drugiej strony nie chodzi o to, aby zmuszać starszego do mojej osoby przy zasypianiu...

lizelotko gdzie jesteś?? U Was wszystko ok?

wind a ja tak szybko się nie poddam!
Im człowiek starszy - tym trudniej się zmienić - ale jest to możliwe. Tylko zatwardziali ludzie, którym wygodnie w swoich skorupach, twierdzą, że starych drzew się nie przesadza... Moja babcia - kobieta koło 80 rż, jest na potwierdzenie mojej teorii najlepszym przykładem! Mądra, cierpliwa, labilna kobieta o nowoczesnym spojrzeniu na wiele "przestarzałych" spraw.

Tak więc wstaję, otrzepuję piasek, idę dalej.
Zresztą - już na samym początku tego wątku pisałam, że jeszcze wieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele razy upadnę, potknę się i będę potrzebowała wsparcia.



No i wymyśliłam jeszcze coś - za każdym razem, gdy mama będzie nieprzyjemna dla synka - synek może mamę pacnąć w pupę klepką na muchy!
_________________

[wind_of_hope]

łobuz no tak! zapomniałam ze TY z tych twardzielek a nie słabeuszy