Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

Łobuz · Wysłany: Pią Lut 13, 2015 11:26 pm Temat postu:

aneta cóż napisać... Mąż to nie do końca taki odpowiedzialny tatuś... Surprised

Ja zostawiam nieraz Smyków samych ze sobą i idę np. do kuchni. Chcę pokazać Adasiowi, że mu ufam, ale potrafię rozpoznać już nastrój Adasia i wiem, kiedy mogę to zrobić, a kiedy nie. No i ich chwilka sam na sam trwa prawdziwą chwilkę, bo zaufanie zaufaniem, ale jednak dozór mamimy musi być. Myślę, że to duże osiągnięcie po tym, co tu wcześniej opisywałam. Adaś jeszcze nigdy nic nie zrobił Jasiowi w takich sytuacjach.

Jednak nigdy nie pozwalam chodzić Adasiowi po kanapie na nóżkach, kiedy tam leży też Jaś, a co tu dopiero o skakaniu gadać... Shocked

Aż mi ciary przeszły, przecież to się mogło o wiele gorzej skończyć...

Co do Michałka - cóż, lepsza taka uwaga rodziców, niż żadna, dlatego "używa" Pawła jako środka pozwalającego mu osiągnąć cel. Nie piszę że to jest złe, bo maluchy nie mają w swoich główkach jeszcze takiego bogatego repertuaru zachowań, jak my - dorośli. Radzą sobie w taki sposób, w jaki umieją. Więc czasem pacną, szczypną, pociągną za włoski (np. tak jak dzisiaj u nas...), pukną paluszkiem, bo wtedy mama/ tata na nich popatrzy, coś do nich powie, może nawet poprowadzi dłuższy dialog...

black wydaje mi się, że jesteś sceptycznie nastawiona do zasad NVC... Że masz jakieś wątpliwości... Nie, żeby Cię od razu nakłaniać do ich stosowania, ale z czystej ciekawości - napisz dokładniej, co Ci się nie podoba w tym wszystkim! Jestem naprawdę ciekawa!

wind_of_hope · Wysłany: Sob Lut 14, 2015 9:38 pm Temat postu:

Łobuz · Wysłany: Wto Lut 17, 2015 10:53 pm Temat postu:

wind nie za każdym razem udaje mi się powstrzymać samą siebie i czasem jeszcze krzyknę, ale to jest przecież przejściowe, bo wciąż dążę do celu. Porównując to, co było kiedyś do teraz - jest po prostu rewelacyjnie. Raz na parę dni krzyknę na Adasia, ale to nie jest nawet już taki krzyk, jak kiedyś. Za chwilę jestem już spokojna, a mały wygląda, jakby się tym wcale nie przejmował.

A kiedyś to krzyczałam, jak głupia, wiele razy dziennie, moje dziecko denerwowało mnie każdą pierdołą... Az wstyd się przyznawać...
Wierzę, że i Ty jesteś nerwowa, skoro sama tak twierdzisz - a nie przeszkadza Ci to???? Nie chciałabyś tego zmienić? Dla Zu, dla samej siebie?

Metoda oczywiście, że działa!
Każde dziecko chce czuć się kochane, a tutaj chodzi głównie o bezwarunkową miłość, troskę, wyrozumiałość, czułość - czy metoda bazująca na takich fundamentach może NIE zadziałać?.. Wink

_________________

wind_of_hope · Wysłany: Wto Lut 17, 2015 11:35 pm Temat postu:

Łobuz · Wysłany: Sro Lut 18, 2015 7:44 am Temat postu:

wind_of_hope · Wysłany: Sro Lut 18, 2015 8:59 am Temat postu:

Łobuz · Wysłany: Sro Lut 18, 2015 10:10 pm Temat postu:

To ostatnie moje pytanie to dlatego, że tylko dzięki wytrwałości i zdeterminowaniu może się udać. Sama wiesz, ile razy mi nie wychodziło, nie udawało się, ile razy przegrywałam sama ze sobą. To może zniechęcić, bo łatwo jest znów popaść w wygodę... Łatwiej jest stwierdzić: Nie nadaję się! Taka już jestem i nie umiem się zmienić! niż dalej brnąć na przekór samej sobie w tą naukę cierpliwości, wyrozumiałości, zrównoważenia...

Mi też przychodziły coraz gorsze nerwy, kiedy Adaś był w wieku Twojej Zu. Wydawało mi się że przecież skoro o już wszystko rozumie, co do niego mówię, to skąd do licha te wszystkie sytuacje, kiedy on zachowuje się tak dziwnie, niezrozumiale dla mnie, jakby NIC nie rozumiał, albo... UDAWAŁ, że nie wie, o co chodzi... Miałaś kiedyś takie odczucia?

Zu nie pójdzie do taty, bo WYBRAŁA sobie Ciebie!
Dzieci wybierają sobie jednego rodzica, Ty jesteś wybraną, ja tą drugą, bo Adaś wybrał tatę.

Napisz, od czego chciałabyś zacząć pracę nad własnymi nerwami i wybuchowością!
Masz już jakieś pomysły? Bo - choć początki są piekielnie trudne - od czegoś trzeba zacząć.
_________________

wind_of_hope · Wysłany: Sro Lut 18, 2015 11:06 pm Temat postu:

Łobuz · Wysłany: Czw Lut 19, 2015 4:52 pm Temat postu:

Nie da się nauczyć dziecka pewności siebie i odwagi w taki sposób, jak kiedyś chciałam ja to zrobić i jak dziś Ty chciałabyś...

Gdzieś po drodze zrozumiałam, że aby dziecko potrafiło komuś odpyskować (w sensie, że wyrazić swoje zdanie), to - zgadnij, gdzie się tego musi najpierw nauczyć?..

Aby dziecko nie bało się innych - na kim najpierw musi przećwiczyć tę odwagę?..

To w domu maluch powinien mieć możliwość nauki, że jeżeli zacznie wrzeszczeć, tupać nogami, czy nawet pchać kogoś - to nikt go za te czynności nie zakrzyczy i nie zahuka, a jedynie przyjmie ze spokojem jego humorki, wesprze, okaże zrozumienie i spokojnie pomoże, jak sobie poradzić z nerwami i emocjami.

To my - rodzice - powinniśmy z każdym dniem upewniać nasze maluchy, że wolno im robić prawie WSZYSTKO, na co mają ochotę, nawet to, co nam często przeszkadza (nieznośne hałasy, bałagan, humorki) - oczywiście musimy jednocześnie baczyć na to, aby dzieci uwrażliwiać na nierobienie krzywdy innym...

Jeżeli w domu rodzinnym dziecko nabierze pewności siebie, to poza nim też się odnajdzie i sobie poradzi.
Natomiast jeśli w domu rodzice wychowują potulnego, grzeczniutkiego, cichego "baranka" - bo krzyczeć nie wolno, bo pyskować nie wolno, bo rzucać się po podłodze nie wolno, bo bałaganić nie wolno, bo brudzić się nie wolno, bo przemoczyć się do suchej nitki podczas zabawy nie wolno (i jeszcze milion takich "nie wolno") - to dziecko wychodząc w świat będzie miało zakodowane w głowie, że innym ludziom też się musi podporządkować - tak, jak mamie/ tacie w domku...