Depresja po porodzie

Zaskakująco duża liczba kobiet cierpi na syndrom depresji poporodowej, według nowych badań Northwestern Medicine, największych w historii w tej dziedzinie. Jednocześnie jest to pierwsza próba pełnej, psychiatrycznej oceny stanu zdrowia kobiet, u których zdiagnozowano to zaburzenie. Badania przeprowadzono na 10 000 pań z depresją, które w ostatnim czasie urodziły dzieci. Zdaniem naukowców, prace ujawniły rzeczywisty procent kobiet cierpiących na nawracające epizody depresyjne.

Specjaliści podkreślają znaczenie systematycznego badania psychicznej kondycji kobiet w czasie ciąży i po porodzie. Do tej pory, zdiagnozowanie i natychmiastowa interwencja wśród kobiet z tendencjami samobójczymi pozwoliły ocalić życie wielu pacjentkom, właśnie dzięki wezwaniu ich na badania kontrolne.

- W USA, olbrzymia większość kobiet z depresją poporodową nie jest zdiagnozowana ani leczona, chociaż są one grupie ryzyka chorób psychicznych - mówi dr Katherine L. Wisner, autorka badań z Northwestern Medicine. - Stanowi to olbrzymi problem w dziedzinie zdrowia publicznego.

Zdrowie psychiczne kobiety ciężarnej ma olbrzymi wpływ na rozwój płodu, zarówno psychiczny, jak i emocjonalny.

- Wiele kobiet z depresją poporodową nie rozumie, co się tak naprawdę z nimi dzieje - dodaje Wisner. - Myślą, że są tylko zestresowane albo wydaje im się, że tak powinny się czuć po urodzeniu dziecka.

Raport został opublikowany w JAMA Psychiatry.

W badaniach, u 14% z 10 000 kobiet zdiagnozowano depresję. Z tej grupy, 826 kobiet otrzymało pełną opinię psychiatryczną podczas wizyt domowych.

Oto kilka kluczowych wniosków wysnutych na podstawie tych opinii:

- Wśród kobiet, u których zdiagnozowano depresję, 19,3% myślało o samookaleczeniu.

- Samobójstwa stanowią 20% wszystkich przypadków śmierci kobiet po porodzie i są drugą najczęstszą przyczyną śmierci wśród tych kobiet.

- Wiele kobiet, u których zdiagnozowano depresję, doświadczyło wcześniej przynajmniej jednego epizodu depresyjnego, w dodatku pojawiały się u nich zaburzenia lękowe.

- Badania odkryły, że 30% kobiet cierpiało na zaburzenia depresyjne przed zajściem w ciążę. U ponad 2/3 tych kobiet wystąpiły też zaburzenia lękowe.

- Lekarze muszą wiedzieć, że objawy kliniczne tych zaburzeń po urodzeniu dziecka są bardziej złożone, niż tylko pojedynczy epizod depresji - mówi Wisner. - Depresja to nawracające i nakładające się na siebie zaburzenia lękowe.

Z kobiet zdiagnozowanych na depresję, 22% miało zaburzenia dwubiegunowe, wcześniej w większości nierozpoznane. W diagnozowaniu choroby dwubiegunowej często mamy do czynienia z opóźnieniami, ponieważ należy rozpoznać zarówno epizody depresji, jak i epizody manii lub hipomanii. Niemniej jednak, czas po porodzie jest okresem wzmożonego ryzyka wystąpienia epizodów manii u kobiet.

- Choroba dwubiegunowa nigdy dotąd nie została uwzględniona w badaniach nad przypadkami depresji poporodowej - mówi Wisner. - To znaczące, ponieważ farmakologiczne leczenie samej depresji może jednocześnie pogorszyć rozwój choroby dwubiegunowej.

W dodatku, kobiety, które wcześniej były w ciąży, są mniej skłonne do szukania pomocy lekarskiej niż kobiety, które zaszły w ciążę po raz pierwszy, jak udowodniły poprzednie badania.

Bardzo ważne jest położenie nacisku na opiekę zdrowotną kobiety i płodu podczas ciąży, zarówno w wymiarze psychicznym, jak i fizycznym.

- Depresja podczas ciąży podnosi zagrożenie dla kobiety i płodu - mówi Wisner. - Ponieważ jest fizjologicznym zaburzeniem, które rozregulowuje pracę całego ciała.

Stres kobiety związany z ciążą i depresja mogą implikować przedwczesne urodzenia i niską wagę urodzeniową płodu, co z kolei podnosi ryzyko chorób układu sercowego. Depresja obniża także apetyt kobiety i jest związana ze zwiększonym zażywaniem alkoholu i narkotyków. Co więcej, kobiety z depresją mają często podniesione BMI (ang. body max index), powodujące dodatkowe zagrożenie.

- Kiedy ciężarna cierpi na depresję, jej stan emocjonalny może oddziaływać na rozwój płodu, skutkując np. obniżeniem zdolności poznawczych u potomka - mówi Wisner. - Obserwowanie ciąży i okresu poporodowego jest kluczowe, ale służba zdrowia musi wykształcić efektywne i dostępne metody leczenia tej choroby.