Żegnaj mężu, witaj szczęście

W Hollywood, kobiety rozwodzą się na dobre i na złe… a często na dobre! Rozwód to najlepsze, co mogło się przytrafić kobiecie, w którą wciela się Julia Roberts w filmie „Jedz, módl się i kochaj”: pocieszają ją (a raczej ona się nimi pociesza) James Franco i Javier Bardem.

Julia łapczywie zajada się pizzą i lodami, i jeśli wierzyć reklamom (jeśli jeszcze tego filmu nie widzieliście), odkrywa w końcu „prawdę w centrum swojego życia”.
Film jest adaptacją powieści o tym samym tytule, której zarzuca się minimalizowanie ciemnej strony rozwodu.

Ale dlaczego mamy się boczyć w obliczu reinkarnacji jednej z głównych postaci kina lat siedemdziesiątych XX wieku: kobiety wyzwolonej, kiedy tylko pozbyła się swojego męża. Hollywood interesowało się rozwodem nawet w okresie kina niemego, ujawnia krytyk filmowy David Thomson.

Reżyser Cecil B. DeMille, na przykład, zrealizował kilka fimów flirtujących z tym tematem, wprowadzając na scenę Glorię Swanson. Jednakże, filmy takie jak Don't change your Husband z 1919 roku albo Old Wives for New z 1920 roku, nie pozwalają kobietom w pełni korzystać z ich odzyskanej wolności. Dlatego też, w Old Wives for New, Gloria Swanson gra rolę Beth Gordon, intelektualistki, którą mąż zostawia dla młodej intrygującej trzpiotki. I zamiast zacząć wszystko od początku, Beth Gordon decyduje się grać kokietkę, aby na nowo podbić swojego męża.

W latach 1930-1940, przychodzi moda na ponowne małżeństwo, na obraz typu The Philadelphia Story George’a Cukor z 1940 roku. Jak odnotowała to Willa Paskin w artykule z Double X, te komedie romantyczne „szczegółowo studiują tę instytucję {małżeńską}, aby ją lepiej odbudować”. Filmy tego rodzaju otwierają się generalnie rozwodem, aby zakończyć się ponownym zjednoczeniem pary. Mimo postaci kobiecych niezależnych i odważnych, dowód jest nam dany, iż prawdziwe szczęście leży w małżeństwie.

Trzeba czekać aż do lat siedemdziesiątych XX wieku, aby fala wyemancypowanych kobiet pojawiła się naprawdę na wielkim ekranie, co nie jest niczym dziwnym, biorąc pod uwagę eksplozję liczby rozwodów, w której uczestniczymy w tej epoce, podczas gdy „spełnienie osobiste” zajmuje wszystkie umysły.

An Unmarried Woman (Niezamężna kobieta) z Jill Clayburgh w skórze Eriki, kobiety żyjącej w Upper East Side, która zostaje porzucona przez męża, jest przykładem tego typu filmów o wyzwolicielskim rozwodzie, gdzie samotność bohaterki staje się trampoliną pozwalającą przeżyć pozytywne doświadczenie, według słów użytych w New York Times. Nawet jeśli artysta, brodaty i wrażliwy, konieczny warunek w latach siedemdziesiątych, jest tego częścią.

Od tego kultowego okresu, takie kobiety poszukujące siebie po rozwodzie, były tematem wielu filmów, w których znajdujemy często niektóre sceny prawie obowiązkowe: na przykład taniec w gustownym ubraniu (Niezamężna kobieta, Living out Loud – Pełnia życia), zniszczenie dóbr należących do niewiernego ex (Waiting to Exhale, The First Wives Club), rozrywkowa konsumpcja narkotyków (Living out Loud, It's Complicated ) oraz podróż za granicę, aby tam poznać pięknych, męskich samców (How Stella Got her Groove back, Pod słońcem Toskanii, i, naturalnie Jedz, módl się i kochaj). Oto obraz tych kobiet, które cieszą się życiem bez męża.

Niezamężna kobieta

W tym filmie z 1978 roku, Erica, interpretowana przez Jill Clayburgh, zostaje opuszczona, bez żadnego uprzedzenia, przez męża. Porzucona kobieta reaguje najpierw rozpaczą. Następnie bierze się w garść. Spotyka się z grupą artystów, pośród których jest i nieunikniony brodacz o czułym sercu. W scenie, gdzie wyobraża sobie siebie jako baletnicę, bohaterks tańczy w bieliźnie w swoim pięknym nowojorskim apartamencie.

Manhattan

W roku 1979, Jill, grana przez znakomitą Meryl Streep, opuściła swojego męża Isaaka (Woody Allen), aby żyć z kobietą. Isaac, z kolei, zwrócił swój wzrok na młodą, 17-letnią dziewczynę. Jill podejmuje się napisania książki na temat swojego rozbitego małżeństwa, zatytułowanej „Małżeństwo, rozwód i ja”. Robię to, co chcę, odpowiada ostro Isaakowi, który zarzuca jej odsłanianie sekretów ich związku. I kiedy skarży się on, że jest to upokarzające doświadczenie, odpowiada ona, z tą szczerością charakterystyczną dla lat siedemdziesiątych „Oto, co bardzo dobrze opisuje nasze zerwanie”.

Waiting to Exhale

Bernie (Angela Bassett) przechodzi wszystkie etapy. Jej mąż porzucił ją dla białej kobiety. W tym filmie, to zbawicielska siła przyjaźni kobiecej pozwoli opuszczonej odzyskać dobre samopoczucie, dzięki trzem przyjaciółkom granym przez Lorettę Devine, Lelę Rochon oraz Whitney Houston, która wtedy jeszczenie nie zapoznała się z narkotykami. Ale to również wściekłość daje siłę zranionej kobiecie i każe jej spalić ubrania i BMW jej eks.

The First Wives Club

Jak w filmie Waiting to Exhale, ten film z 1996 roku rozważa wyzwolenie poprzez przyjaźń kobiecą oraz zemstę. Trzy bohaterki, grane przez Goldie Hawn, Bette Midler i Diane Keaton, pichcą wszelkiego rodzaju plany, aby się zemścić na swoich nieszczęsnych mężach. W scenie tańca, są one całkowicie ubrane, w przeciwieństwie do Eriki z Niezamężnej kobiety, ale dla tej ostatniej, biały kolor symbolizuje odrodzenie w zniosłym celibacie.

Zobacz również:

Living out Loud

Tutaj znowu, młoda rozwiedziona kobieta zapomina się w tańcu, tym razem z narkotykami w charakterze premii. Judith (Holy Hunter) połyka esctasy, zanim weźmie w obroty swojego portiera, którego gra Danny DeVito, i skończy noc w klubie lesbijskim ze swoją najlepszą przyjaciółką, interpretowaną przez Queen Latifah. W tle przygrywa piosenka If you love me nagrana przez Brownstone. Nic bardziej normalnego dla wieczorku z esctasy.

How Stella Got her Groove back

Po Waiting to Exhale, Terry McMillan podpisuje swój drugi film, How Stella Got her Groove back, z Angelą Bassett w roli młodej rozwiedzionej kobiety, odbudowującej swoje życie. Jej najlepsza przyjaciółka (Whoopie Goldberg) przekonuje Stellę (Bassett), przepracowaną kobietę sukcesu, do udania się na Jamajkę w podróż pod znakiem „odpoczynku, relaksu i gruchania”. To właśnie tutaj spotka ona dziarskiego Jamajczyka (Taye Diggs), który oczywiście będzie wiedział, jak ją rozerwać.

Pod słońcem Toskanii

Pisarka Frances ma problemy ze skończeniem swojej książki, kiedy dowiaduje się w sposób najbardziej upokarzający z możliwych, że jej mąż woli młodsze. Zdegustowana swoim życiem w San Francisco, wyjeżdża do Toskanii, gdzie kupuje dom, który pilnie potrzebuje remontu od podstaw. Kiedy jej najlepsza przyjaciółka, Sandra Oh, stwierdza, iż może być jej tam bardzo ciężko całkiem samej, Lane odpowiada: dam radę. Poproszę potomków wielkich bogów rzymskich o pomoc. Potomkowie bogów rzymskich, którzy się pojawią, co zrozumiałe, zaostrzą intrygę...

Must love dogs

Diane Lane, która jest królową gatunku od początku obecnego wieku, udziela się tutaj w nieco mdłej produkcji. Kobieta, którą gra, smutna z powodu swojego nieudanego małżeństwa, zapisuje się na internetowej stronie z randkami, pod wpływem rady Żegnaj mężu, witaj szczęście

W Hollywood, kobiety rozwodzą się na dobre i na złe… a często na dobre! Rozwód to najlepsze, co mogło się przytrafić kobiecie, w którą wciela się Julia Roberts w filmie „Jedz, módl się i kochaj”: pocieszają ją (a raczej ona się nimi pociesza) James Franco i Javier Bardem; Julia łapczywie zajada się pizzą i lodami, i jeśli wierzyć reklamom (jeśli jeszcze tego filmu nie widzieliście), odkrywa w końcu „prawdę w centrum swojego życia”. Film jest adaptacją powieści o tym samym tytule, której zarzuca się minimalizowanie ciemnej strony rozwodu.

Ale dlaczego mamy się boczyć w obliczu reinkarnacji jednej z głównych postaci kina lat siedemdziesiątych XX wieku: kobiety wyzwolonej, kiedy tylko pozbyła się swojego męża. Hollywood interesowało się rozwodem nawet w okresie kina niemego, ujawnia krytyk filmowy David Thomson.

Reżyser Cecil B. DeMille, na przykład, zrealizował kilka fimów flirtujących z tym tematem, wprowadzając na scenę Glorię Swanson. Jednakże, filmy takie jak Don't change your Husband z 1919 roku albo Old Wives for New z 1920 roku, nie pozwalają kobietom w pełni korzystać z ich odzyskanej wolności. Dlatego też, w Old Wives for New, Gloria Swanson gra rolę Beth Gordon, intelektualistki, którą mąż zostawia dla młodej intrygującej trzpiotki. I zamiast zacząć wszystko od początku, Beth Gordon decyduje się grać kokietkę, aby na nowo podbić swojego męża.

W latach 1930-1940, przychodzi moda na ponowne małżeństwo, na obraz typu The Philadelphia Story George’a Cukor z 1940 roku. Jak odnotowała to Willa Paskin w artykule z Double X, te komedie romantyczne „szczegółowo studiują tę instytucję {małżeńską}, aby ją lepiej odbudować”. Filmy tego rodzaju otwierają się generalnie rozwodem, aby zakończyć się ponownym zjednoczeniem pary. Mimo postaci kobiecych niezależnych i odważnych, dowód jest nam dany, iż prawdziwe szczęście leży w małżeństwie.

Trzeba czekać aż do lat siedemdziesiątych XX wieku, aby fala wyemancypowanych kobiet pojawiła się naprawdę na wielkim ekranie, co nie jest niczym dziwnym, biorąc pod uwagę eksplozję liczby rozwodów, w której uczestniczymy w tej epoce, podczas gdy „spełnienie osobiste” zajmuje wszystkie umysły.

An Unmarried Woman (Niezamężna kobieta) z Jill Clayburgh w skórze Eriki, kobiety żyjącej w Upper East Side, która zostaje porzucona przez męża, jest przykładem tego typu filmów o wyzwolicielskim rozwodzie, gdzie samotność bohaterki staje się trampoliną pozwalającą przeżyć pozytywne doświadczenie, według słów użytych w New York Times. Nawet jeśli artysta, brodaty i wrażliwy, konieczny warunek w latach siedemdziesiątych, jest tego częścią.

Od tego kultowego okresu, takie kobiety poszukujące siebie po rozwodzie, były tematem wielu filmów, w których znajdujemy często niektóre sceny prawie obowiązkowe: na przykład taniec w gustownym ubraniu (Niezamężna kobieta, Living out Loud – Pełnia życia), zniszczenie dóbr należących do niewiernego ex (Waiting to Exhale, The First Wives Club), rozrywkowa konsumpcja narkotyków (Living out Loud, It's Complicated ) oraz podróż za granicę, aby tam poznać pięknych, męskich samców (How Stella Got her Groove back, Pod słońcem Toskanii, i, naturalnie Jedz, módl się i kochaj). Oto obraz tych kobiet, które cieszą się życiem bez męża.

Niezamężna kobieta

W tym filmie z 1978 roku, Erica, interpretowana przez Jill Clayburgh, zostaje opuszczona, bez żadnego uprzedzenia, przez męża. Porzucona kobieta reaguje najpierw rozpaczą. Następnie bierze się w garść. Spotyka się z grupą artystów, pośród których jest i nieunikniony brodacz o czułym sercu. W scenie, gdzie wyobraża sobie siebie jako baletnicę, bohaterks tańczy w bieliźnie w swoim pięknym nowojorskim apartamencie.

Manhattan

W roku 1979, Jill, grana przez znakomitą Meryl Streep, opuściła swojego męża Isaaka (Woody Allen), aby żyć z kobietą. Isaac, z kolei, zwrócił swój wzrok na młodą, 17-letnią dziewczynę. Jill podejmuje się napisania książki na temat swojego rozbitego małżeństwa, zatytułowanej „Małżeństwo, rozwód i ja”. Robię to, co chcę, odpowiada ostro Isaakowi, który zarzuca jej odsłanianie sekretów ich związku. I kiedy skarży się on, że jest to upokarzające doświadczenie, odpowiada ona, z tą szczerością charakterystyczną dla lat siedemdziesiątych „Oto, co bardzo dobrze opisuje nasze zerwanie”.

Waiting to Exhale

Bernie (Angela Bassett) przechodzi wszystkie etapy. Jej mąż porzucił ją dla białej kobiety. W tym filmie, to zbawicielska siła przyjaźni kobiecej pozwoli opuszczonej odzyskać dobre samopoczucie, dzięki trzem przyjaciółkom granym przez Lorettę Devine, Lelę Rochon oraz Whitney Houston, która wtedy jeszczenie nie zapoznała się z narkotykami. Ale to również wściekłość daje siłę zranionej kobiecie i każe jej spalić ubrania i BMW jej eks.

The First Wives Club

Jak w filmie Waiting to Exhale, ten film z 1996 roku rozważa wyzwolenie poprzez przyjaźń kobiecą oraz zemstę. Trzy bohaterki, grane przez Goldie Hawn, Bette Midler i Diane Keaton, pichcą wszelkiego rodzaju plany, aby się zemścić na swoich nieszczęsnych mężach. W scenie tańca, są one całkowicie ubrane, w przeciwieństwie do Eriki z Niezamężnej kobiety, ale dla tej ostatniej, biały kolor symbolizuje odrodzenie w zniosłym celibacie.

Living out Loud

Tutaj znowu, młoda rozwiedziona kobieta zapomina się w tańcu, tym razem z narkotykami w charakterze premii. Judith (Holy Hunter) połyka esctasy, zanim weźmie w obroty swojego portiera, którego gra Danny DeVito, i skończy noc w klubie lesbijskim ze swoją najlepszą przyjaciółką, interpretowaną przez Queen Latifah. W tle przygrywa piosenka If you love me nagrana przez Brownstone. Nic bardziej normalnego dla wieczorku z esctasy.

How Stella Got her Groove back

Po Waiting to Exhale, Terry McMillan podpisuje swój drugi film, How Stella Got her Groove back, z Angelą Bassett w roli młodej rozwiedzionej kobiety, odbudowującej swoje życie. Jej najlepsza przyjaciółka (Whoopie Goldberg) przekonuje Stellę (Bassett), przepracowaną kobietę sukcesu, do udania się na Jamajkę w podróż pod znakiem „odpoczynku, relaksu i gruchania”. To właśnie tutaj spotka ona dziarskiego Jamajczyka (Taye Diggs), który oczywiście będzie wiedział, jak ją rozerwać.

Pod słońcem Toskanii

Pisarka Frances ma problemy ze skończeniem swojej książki, kiedy dowiaduje się w sposób najbardziej upokarzający z możliwych, że jej mąż woli młodsze. Zdegustowana swoim życiem w San Francisco, wyjeżdża do Toskanii, gdzie kupuje dom, który pilnie potrzebuje remontu od podstaw. Kiedy jej najlepsza przyjaciółka, Sandra Oh, stwierdza, iż może być jej tam bardzo ciężko całkiem samej, Lane odpowiada: dam radę. Poproszę potomków wielkich bogów rzymskich o pomoc. Potomkowie bogów rzymskich, którzy się pojawią, co zrozumiałe, zaostrzą intrygę...

Must love dogs

Diane Lane, która jest królową gatunku od początku obecnego wieku, udziela się tutaj w nieco mdłej produkcji. Kobieta, którą gra, smutna z powodu swojego nieudanego małżeństwa, zapisuje się na internetowej stronie z randkami, pod wpływem rady swojej dynamicznej siostry, która uważa, że jej nowe życie jest nieco przygnębiające. Ten powrót do życia socjalnego przywraca życie Sarze, kiedy spotyka producenta łódek (John Cusack), na spacerze z psem.

It’s complicated

Rozwiedzeni od wielu lat, Jane (Meryl Streep) i Jake (Alec Baldwin) spotykają się ponownie w Nowym Jorku, kiedy ich syn kończy studia. Jane ma restaurację, którą otworzyła po rozwodzie. Jej wycieczka z byłym mężem jest jak sygnał dla naszej bohaterki, która zaczyna spotykać się z niejakim Adamem (Steve Martin) i od czasu do czasu wypala jointa. I to, wcale nie jest aż tak skomplikowane. W filmie jak w życiu?