Zaburzenia erekcji - leczenie

Zaburzenia erekcji dotyczą aż 40% mężczyzn po 40. roku życia. Z wiekiem odsetek ten wzrasta. Nie zawsze jest to oznaką poważnych schorzeń, ale nie należy bagatelizować pierwszych objawów choroby.

Przyczyny zaburzeń erekcji

U mężczyzn poniżej 40. roku życia zaburzenia erekcji są zwykle przejściowe i wywołane np. silnym stresem lub przemęczeniem. U starszych pacjentów z kolei może świadczyć o uszkodzeniu naczyń i ciał jamistych prącia lub o zaburzeniach neurologicznych i hormonalnych. Ponadto problemy seksualne mogą również być następstwem chorób pozornie niemających związku z narządami płciowymi. Do tej grupy dolegliwości należy cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, choroby nerek, czy nawet stwardnienie rozsiane. Długotrwałe palenie tytoniu i picie alkoholu również może niekorzystnie działać na erekcję. Z resztą producenci papierosów wyraźnie piszą o tym na opakowaniach produktu.

Rodzaje zaburzeń erekcji

Zaburzenia erekcji mogą objawiać się pod 3 postaciami. Pierwsze z nich to niemożność wystąpienia wzwodu. Wynika ono z uszkodzenia części układu nerwowego, a dokładniej z zaburzeń w emisji substancji chemicznych z zakończeń nerwowych. Dodatkowo czynniki psychiczne takie jak np. nastrój, czy zmęczenie także mogą prowadzić do niemożności wystąpienia wzwodu. Drugim rodzajem zaburzeń erekcji jest uszkodzenie mechanizmu wypełniania ciał jamistych. Najcięższa z możliwych postaci choroby polega na nieprawidłowościach w budowie ciał jamistych, jak np. zwłóknienia lub też na niewydolności układu żylnego. Wreszcie ostatnie z możliwych zaburzeń – niemożność utrzymania wzwodu. Polega ono na zbyt szybkim odpływie krwi z penisa, w związku z niewydolnością połączeń tętniczo-żylnych lub też wadami zastawek żylnych.

Psychologiczne leczenie zaburzeń erekcji

Specjalistyczna interwencja w przypadku zaburzeń erekcji jest utrudniona o tyle, że pacjenci zwyczajnie nie udają się ze swoim wstydliwym problemem do lekarza. Myślą, że to chwilowe i czekają na samoistną poprawę. To błąd, bo zaburzenia erekcji mogą świadczyć o zdecydowanie poważniejszych chorobach. Dlatego podstawowym krokiem do podjęcia walki z tym problemem jest pomoc psychologiczna ze strony (najpierw) partnerki, a jeśli to nie pomoże – psychologa. Celem terapii jest przede wszystkim uświadomienie mężczyźnie istoty problemu i wyjaśnienie, że jest to często zjawisko naturalnie postępujące wraz z wiekiem i możliwe do leczenia. Dopiero po zakończeniu leczenia psychologicznego, można przejść do następnych etapów.

Farmakoterapia w zaburzeniach erekcji

Leczenie farmakologiczne sprowadza się w dużej mierze do terapii hormonalnej. Najczęściej stosuje się testosteron, jednak jego wprowadzenie musi być poparte wcześniejszymi dokładnymi badaniami gruczołu krokowego i oznaczeniem PSA (białka wytwarzane przez prostatę) w surowicy. W wyniku terapii hormonalnej obserwuje się 70% poprawę warunków erekcji u mężczyzn, u których była stosowana. Należy jednak podkreślić, że stosunkowo rzadko wyrównywanie niedoboru testosteronu całkowicie usuwa objawy zaburzeń erekcji. Zatem stosuje się dodatkowo blokery fosfodiesterazy typu 5. Przyczyniają się one do rozkurczu mięśni gładkich w ciałach jamistych i tym samym umożliwiają zwiększenie napływu krwi do prącia i w konsekwencji wystąpienie erekcji. Inną metodą jest wykorzystanie apomorfiny. Dzięki niej możliwe jest lepsze przekaźnictwo nerwowe i uaktywnienie impulsacji skutkującej wystąpieniem wzwodu. Jednak substancja ta ma niewielu zwolenników. Spowodowane jest to przykrymi skutkami ubocznymi jak nudności i wymioty. Na rynku istnieją jednak również preparaty pochodzenia roślinnego o łagodniejszym działaniu. Należy do nich np. Penigra.

Chirurgiczne leczenie zaburzeń erekcji

Metoda ta jest wykorzystywana dopiero wówczas, kiedy wszystkie inne zawiodą. Polega głównie na chirurgii naczyniowej, a dokładniej na rekonstrukcji i udrożnieniu tętnic doprowadzających krew do członka lub na częściowej blokadzie żył odprowadzających krew z tkanek prącia.

Próżnia w leczeniu zaburzeń erekcji

W doraźnym leczeniu zaburzeń erekcji stosuje się urządzenia próżniowe. Podciśnienie przez nie generowane ma za zadanie zassanie krwi do ciał jamistych penisa. Jest to dość kontrowersyjna metoda, bo istnieje możliwość uszkodzenia delikatnej struktury członka. Powstają krwiaki, zmniejsza się siła wytrysku oraz ilość ejakulatu, a także satysfakcja z życia seksualnego, bo konsekwencją tego zabiegu jest ból podczas stosunku.

Metoda VEDI w leczeniu zaburzeń erekcji

Skrót VEDI oznacza wewnątrznaczyniowe leczenie zaburzeń erekcji, powstałych na tle naczyniowym. W jej wyniku następuje likwidacja zwężeń i udrożnienie światła naczynia. Dzieje się to przy użyciu specjalnie zaprojektowanego cewnika balonowego. Dzięki niemu powraca naturalny przepływ krwi i umożliwiony jest powrót prawidłowej funkcji prącia. W ciężkich przypadkach, kiedy nie udaje się wystarczająco powiększyć światła naczynia, konieczne jest założenie stentu, czyli elastycznej, siatkowej rurki. Zaletą tej metody jest duża skuteczność i krótki okres rekonwalescencji. Pacjent może powrócić do domu już po 2 godzinach od zabiegu. Oczywiście powinien przez jakiś czas (kilka tygodni) unikać zbyt forsownych ćwiczeń fizycznych i pić duże ilości wody.

Dla każdego mężczyzny „niestawanie na wysokości zadania” jest stwierdzeniem bardzo wstydliwym i w związku z tym, większość z nich, nie daje sobie szansy na wyleczenie z problemu. Pomoc specjalisty jest jednak konieczna, by wykluczyć inne choroby i móc cieszyć się seksem jeszcze przez długie lata.

Autor: Marlena Podsiedlik