Bulimia psychiczna - psychospołeczne funkcjonowanie dziewcząt

Schorzenie bulimii było znane już w czasach starożytnych. W Starożytnym Egipcie normy dotyczące szczupłości były bardzo ostre, a istotną rolę odgrywał tam element kulturowy. Kobiety, aby sprostać wygórowanym wymaganiom społecznym, indukowały wymioty. Podobnie było w starożytnej Grecji i starożytnym Rzymie, gdzie można odszukać opisy różnych zachowań kompensacyjnych mających przeciwdziałać przybraniu na wadze lub pomóc w opóźnieniu żołądka i dalszej konsumpcji.

W ostatnich latach zanotowano wzrost liczby zachorowań na bulimię, szczególnie wśród młodzieży dorastającej. Dane demograficzne wskazują, że jest to zjawisko występujące najczęściej w krajach zachodniego kręgu kulturowego, dotyczące w większości przypadków dziewcząt i kobiet białych pochodzących głównie z klasy średniej i wyższej. Emigracja zwiększa dodatkowo ryzyko występowania tego zaburzenia.

Możemy wyróżnić dwa typu bulimii:

typ "przeczyszczający", gdzie dochodzi do stosowania środków przeczyszczających, odwadniających, lewatyw oraz regularnego prowokowania wymiotów;

typ "nieprzeczyszczający" – gdzie osoby chore poszczą, uprawiają bardzo intensywne ćwiczenia fizyczne, ale nie wywołują regularnie wymiotów i nie nadużywają środków przeczyszczających, czy lewatyw.

Aby zdiagnozować bulimię psychiczną (zwaną też żarłocznością psychiczną), konieczne jest stwierdzenie wszystkich wymienionych objawów (kryteria według ICD-10 – Statistical Classificatiuon of Diseases and Related Health Problems – Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych):

Zobacz również:

A. Stałe zaabsorbowanie jedzeniem i niepowstrzymywane pragnienie jedzenia; pacjent miewa epizody żarłoczności, polegające na pochłanianiu olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach czasu.

B. Pacjent próbuje przeciwdziałać „tuczącym” skutkom przyjmowania pokarmów, stosując co najmniej jedną z metod: prowokowanie wymiotów, nadużywanie leków przeczyszczających, okresowe głodówki, przyjmowanie leków tłumiących apetyt, preparatów na tarczycę lub środków moczopędnych; chory ze współistniejącą cukrzycą może przestać stosować insulinę.

C. Obraz psychopatologiczny dotyczy chorobliwej obawy przed otyłością; chory wyznacza sobie granice masy ciała poniżej normy przyjętej przed lekarza, lub sprzed okresu chorobowego, w wywiadzie stwierdza się jadłowstręt psychiczny.

W przeważającej liczbie przypadków bulimia pojawia się u kobiet, które próbowały kontrolować swoją masę ciała za pomocą różnych diet. Jednym z pierwszych sygnałów poprzedzających zastosowanie konkretnej diety może być jedzenie w samotności. Atak bulimiczny, w którym chore kobiety na przemian objadają się i przeczyszczają, trwa od 1-2 nawet do 5-6 godzin. Wygląd osób dotkniętych bulimią długo nie zdradza choroby. Pacjentki chore na żarłoczność psychiczną mają często głębsze poczucie choroby, niż osoby chore na anoreksję. Mimo to ich większa motywacja do poszukiwania pomocy jest dyskusyjna.