Chłopcy umierają, żeby być szczupłymi: nowa twarz anoreksji

Lindsay Avon i jej mąż Victor byli razem od dziesięciu lat, ale kiedy Victor zdecydował w czasach szkolnych, że musi schudnąć, jego dziewczyna nie miała pojęcia, przez co on naprawdę przechodzi. Przekonała się dopiero wtedy, kiedy mężczyzna sam się zgłosił do centrum leczenia zaburzeń odżywiania. Był wtedy śmiertelnie chorym anorektykiem. Z kolei, Avi Sinai miał w zasadzie same przyjaciółki, które ciągle gadały o tym, jak są grube i jak muszą się odchudzić. Skutkiem tego, dziesięcioletni wówczas chłopak popadł sam w obsesję odchudzania.

Susan Barry każdego dnia żałuje, że nie wiedziała nic więcej na temat męskiej anoreksji, kiedy choroba zabijała jej syna. Zmarł on w 2007 roku, w wieku 22 lat, po ośmioletniej walce z anoreksją. Jego serce się poddało, kiedy wykonywał swoje rutynowe 1000 przysiadów. Ważył wtedy niecałe 40 kilogramów.

Historie te mogą się wydwać dziwne, ale takie przypadki się zdarzają. W dodatku, coraz częściej. Z daleka od świata magazynów z modą, chudych jak szpilka celebrytek oraz modelek z wybiegu, anoreksja dotyka tych, o których myślimy, iż ich to nie dotyczy: chłopców i młodych mężczyzn.

Kiedy większość ludzi słyszy słowo „anoreksja”, myśli automatycznie o przeraźliwie chudej dziewczynie. To choroba dziewczyn, powiecie. A jednak, rzeczywistość anoreksji jest taka, że jest to choroba psychiczna, która nikogo nie dyskryminuje.

Jak podaje narodowe stowarzyszenie  zaburzeń odżywiania (National Eating Disorders Association) w Stanach Zjednoczonych, przynajmniej 1 000 000 mężczyzn w Ameryce aktualnie zmaga się z anoreksją albo z bulimią. Jednakże, z powodu wstydu, który otacza zaburzenia odżywiania u mężczyzn, szacunki te mogą być mocno zaniżone.

Wydaje się, że zachorowalność na zaburzenia odżywiania wzrasta pośród chłopców, jak mówi doktor James Hudson, psychiatra z Harwardu, profesor leczący zaburzenia odżywiania i prowadzący nad nimi badania od ponad 26 lat.

Zdaniem tego specjalisty może być tak, iż dziś po prostu chłopcy łatwiej się do tych zaburzeń przyznają niż dawniej. W 2007 roku, profesor James Hudson był głównym autorem potężnego badania na temat zaburzeń odżywiania w Stanach Zjednoczonych, pierwszego w tym rodzaju. Badanie to odkryło, że średnio jedna osoba na cztery spośród cierpiących na anoreksję lub bulimię to był mężczyzna, wbrew założeniom z góry, że jedynie 10% ludzi z zaburzeniami odżywiania to mężczyźni.

Założenie, że anoreksja może dotknąć jedynie kobiety i dziewczyny, nie tylko stygmatyzuje młodych mężczyzn walczących z chorobą, ale również oznacza, że często są oni zbyt zawstydzeni, aby szukać pomocy. A to oznacza, że bardzo często pogrążają się oni jeszcze bardziej w chorobie niż ich żeńskie odpowiedniki.

Chłopców nie identyfikujemy, mówi doktor James Lock, psychiatra w Lucile Packard Children’s Hospital. Przychodzą późno po leczenie, więc są fizycznie bardziej chorzy, ponieważ przez dłuższy czas tracili na wadze. Czasami, psychologiczne procesy również się dzięki temu wzmacniają w ich własnym myśleniu i zachowaniach.

Dodatkowym problemem jest to, że większość metod, które mają na celu pomoc ofiarom anoreksji, jest generalnie ukierunkowanych na płeć żeńską i generalnie to jeszcze bardziej wzmacnia poczucie odizolowania pośród anorektyków płci męskiej.

Powiazanie między osobowością i anoreksją

Jak uważa doktor James Lock, rozwinięcie się tej choroby wymaga pewnego rodzaju osobowości.  To bardzo niezwykłe, żeby ktoś przyszedł do mojego gabinetu po diagnozę w kierunku anoreksji i nie miał najlepszych ocen w szkole, mówi doktor James Lock. I jest to prawda zarówno dla dziewcząt, jak i dla chłopców. A w sporcie, są przecież wielcy sportowcy, którzy zazwyczaj sami siebie prowadzą na następny poziom.

Kiedy chłopcy oddają się dyscyplinie sportowej takiej jak zapasy, mogą być bardziej skłonni do podjęcia decyzji o odchudzaniu, ostrzega doktor James Lock. Jednakże pragnienie poprawienia swoich umiejętności sportowych nie powinno być mylone z anoreksją. Może to zwiększać motywację do utraty wagi, ale nie każdy sportowiec ma zaburzenia odżywiania.

Zdaniem Susan Barry, istnieje jakiś punkt w tej chorobie, gdzie obsesja i kontrola wymykają się kontroli. Perfekcjonizm i pragnienie, aby nad wszystkim panować, to cechy charakterystyczne jej syna, który miał obsesję kontroli i który był sportowcem; a te cechy mogły ucznić go bardziej podatnym na chorobę, która w ostatecznym rozrachunku zabrała mu życie.

Choroba  przejęła nad nim kontrolę, stał się jak opętany. Ponieważ anoreksja odebrała mu zdolność rozumowania, nie miał szans na wyzdrowienie, mówi Susan Barry.

Przyczyny i czynniki anoreksji mogą być zaskakujące; i tak samo zaskakujące są czynniki kryjące się za wzrostem liczby przypadków choroby pośród chłopców i młodych mężczyzn. Doktor Jennifer Hagman prowadzi program zaburzeń odżywiania w szpitalu Children’s Hospital Colorado od 1993 roku, gdzie jeszcze pięć lat temu rzeczą niezwykłą była obecność pacjenta płci męskiej zmagającego się z zaburzeniami odżywiania.

Teraz, mamy od 1 do 3 chłopców na jeden program, mówi specjalistka, której zdaniem chłopcy ci są ofiarami społecznej obsesji związanej z wyglądem i otyłością dziecięcą.

Zainteresowanie naszej kultury zdrowym jedzeniem bez wątpienia jest jednym z największych czynników. W szkole, ciągle słyszą, że muszą ograniczyć tłuszcz w diecie. Od wielu dzieci usłyszałam, mówi pani Jennifer Hagman, że dietę zaczęły stosować po lekcjach zdrowego odżywiania w szkole. Owszem, ważne jest, żeby uczyć dzieci, iż trzeba prowadzić zdrowy styl życia, ale równie ważne jest, żeby przekazywać to w zrównoważony sposób, bez wyzwalania niezdrowych przyzywczajeń.