Dlaczego młodzież przystępuje do subkultur?

Słowo „subkultura” nie szczyci się dobrą reputacją. Często zdarza się nawet, iż zupełnie niezasłużenie mylone jest z pojęciem sekty. Tymczasem przynależność do subkultury nie oznacza zazwyczaj zejścia na złą drogę. Będąc rodzajem ucieczki od otaczającej nas rzeczywistości, stanowi atrakcyjną aletrnatywę życia zwłaszcza dla zbuntowanych nastolatków.

Od idealisty do cynika

Pierwszym źródłem wiedzy na temat życia w społeczeństwie jest rodzina. To ona zapewnia, przynajmniej teoretycznie, poczucie bezpieczeństwa i przynależności do określonej grupy osób. Rodzice wyznaczają zasady zachowania, a dziecko zobowiązane jest ich przestrzegać. W momencie, gdy najmłodsi zaczynają wkraczać w wiek dojrzewania, zwykle rozpoczyna się także ich bunt wobec narzuconemu im sposobowi życia. Nastolatki przyjmują zazwyczaj jedną z trzech postaw: idealisty, nihilisty lub cynika.

Idealizm tylko pozornie zdaje się być najlepszą z nich. Młody idealista wierzy w dobro, piękny świat i porządnych ludzi. Dąży do tego, aby zaszczepić w innych miłość, optymizm i wiarę w lepsze życie. Przykre doświadczenia mogą jednak zachwiać jego światopoglądem. Brutalne zderzenie z rzeczywistością sprawi, iż będzie zmuszony zweryfikować swój utopijny punkt widzenia. Nihilista jest całkowitym przeciwieństwem idealisty. Otaczający go świat odbiera jako zło konieczne – ma świadomość bezsensu swojego istnienia. Postawę taką przyjmują najczęściej osoby przeżywające pasmo osobistych porażek. Z kolei cynik to swego rodzaju prowokator, który stawia opór wobec reguł rządzących światem dorosłych.

Wśród młodzieży najwięcej jest zbuntowanych cyników, pogardzających życiem prowadzonym przez swoich rodziców.

Podobieństwa się przyciągają

Zobacz również:

Idealsita, nihilista czy cynik – każdy z nich może dołączyć do grupy osób wyznających podobne poglądy i stać się częścią subkultury. To właśnie subkultura daje młodemu człowiekowi poczucie przynależności do „swoich” – ludzi, którzy myślą i zachowują się podobnie, jak on. Tym samym, w przeciwieństwie do rodziców, są go w stanie zrozumieć.

Bardzo istotną cechą subkultury jest niepisany kodeks dotyczący zachowania, stylu ubierania się czy gatunku słuchanej muzyki. Inaczej wyglądają „skejci”, inaczej „hakerzy” czy „metalowcy”. Skejtów łączy przede wszystkim wspólna pasja, jaką jest jazda na deskorolce czy rowerze bmx. Łatwo poznać ich po zbyt szerokich spodniach z obniżonym stanem, kolorowych bluzach i czapkach z daszkiem. Słuchają hip-hopu i r’n’b. Hakerów jednoczy fascynacja najnowszymi technologiami komputerowymi. Natomiast metalowcy lubują się w ciemnych strojach i ciężkiej, mrocznej i głośnej muzyce.

Muzyka zbliża ludzi

Zresztą większość subkultur narasta wokół jakiegoś gatunku muzycznego, kształtującego gust nastolatków w różnych obszarach życia. Co istotne, utwory muzyczne są dla młodego człowieka ważne nie tylko ze względu na walory artystyczne. Słowa piosenek zawierają problemy i poglądy, z którymi może się on identyfikować. Hymnem najsłynniejszej subkultury w historii – hipisów – była piosenka opiewająca wolne od trosk życie wśród miłych ludzi noszących kwiaty we włosach. Idole subkultury grunge’owej z lat 90-tych XX wieku w swoich utworach manifestowali sprzeciw wobec konsumpcjonizmu i stylu życia opartego na pogoni za pieniądzem. Rzecz jasna im bardziej optymistyczne słowa, tym pogodniejsza, łatwiej wpadająca w ucho melodia.

Argument pięści

O ile przynależność do większości ugrupowań nie przynosi młodemu człowiekowi szkody, istnieje kilka, na które rodzice powinni zwrócić baczną uwagę. Najpopularniejszą i bardzo niebezpieczną jest subkultura tzw. dresiarzy. Zachowanie i wygląd ich członków posiada wszelkie znamiona zwykłego chuligaństwa. Młodzi ludzie z ogolonym na łyso głowami w swoim postępowaniu kierują się tylko jednym argumentem – siłą pięści. Nierzadko powiązani są z grupami przestępczymi, biorą udział w napaściach i rozbojach, handlują narkotykami. Nie łączy ich w zasadzie żadna ideologia i nie posiadają swoich muzycznych przewodników. Sensem istnienia dresiarzy jest szerzenie postrachu, wszczynanie burd i demolowanie okolicy.

Okres młodzieńczego buntu to nie lada wyzwanie dla rodziców. Mimo ciągłych starań, aby znaleźć ze swoim dzieckiem wspólny język, ich wysiłki spełzają zazwyczaj na niczym. Przebywanie młodych ludzi wśród osób o podobnych gustach muzycznych i poglądach na życie nie jest czymś złym - dorośli muszą jednak zawsze trzymać rękę na pulsie.