Jak stworzyć szczęśliwy związek?

Wydawałoby się, że nie ma rzeczy, która byłaby łatwiejsza do opanowania niż umiejętność kochania. Tymczasem miłość jest dziedziną, która ciągle nas rozczarowuje. Ludzie wchodzą w związki pełni nadziei i oczekiwań, ale nie otrzymują spodziewanej satysfakcji ani upragnionego szczęścia. Gdzie leżą przyczyny tego stanu rzeczy? W jaki sposób stworzyć  szczęśliwy związek?

Współczesny człowiek, mimo że ze wszystkich sił pragnie miłości i tęskni za nią, jednocześnie odczuwa lęk przed zbliżeniem się do drugiej osoby. Strach przed zranieniem i zaufaniem  partnerowi sprawia, że nie potrafi się angażować w głębokie relacje. Stara się stworzyć satysfakcjonujący związek, ale opuszcza go po pierwszym kryzysie, twierdząc, że nie dał mu on tego, czego szukał. Okazuje się, że kolejne związki, również nie przynoszą szczęścia, a wspólne życie z partnerem wydaje się być puste. Przyczyny takiego stanu rzeczy można szukać między innymi w negatywnych wzorcach wyniesionych z domu rodzinnego.

Wzorce z domu rodzinnego

Coraz więcej małżeństw przechodzi ciężkie kryzysy, w wyniku których często dochodzi do rozwodu. Taka sytuacja wpływa na dzieci, które uważnie obserwują rodziców i przejmują od nich wzorce postępowania. Jeżeli w domu rodzinnym brakuje miłości, czułości i akceptacji, dziecko dostaje negatywne wzorce, które nieświadomie wprowadza  później do własnego związku. Jednak z domu może wynieść także poczucie własnej wartości i godności, otwartość na innych oraz wiarę we własne możliwości. Gdy córka czuje się kochana i akceptowana przez ojca, nie będzie wikłać się w niesatysfakcjonujące związki z każdym mężczyzną, który okaże jej zainteresowanie. Niestety obecnie coraz trudniej znaleźć  człowieka, który został uformowany w atmosferze bezinteresownej miłości i akceptacji. Ludzie budują swoje związki na szkodliwych schematach, które znają z własnego domu i wciąż przeżywają te same rozczarowania. Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest uświadomienie sobie tego, że relacje między rodzicami mają ogromny wpływ na życie ich dzieci. Gdy się to zrozumie, można nabrać dystansu do własnych opinii oraz uwolnić się od szkodliwych wzorców.

Komunikacja w związku

Z domu rodzinnego wynosi się także umiejętności komunikacyjne. Czasami człowiek został nauczony, aby nie mówić tego, co naprawdę myśli, czego pragnie i co czuje. Wychowany w tradycji zaprzeczania samemu sobie, pozbawia się ogromnej części własnej osobowości i czuje się sfrustrowany. Nie jest w stanie uświadomić sobie własnych potrzeb, z tego powodu nie umie również zrozumieć potrzeb swojego partnera. Aby zbudować satysfakcjonującą relację trzeba przede wszystkim zacząć pracować nad sobą, uczyć się wyrażać swoje uczucia i prośby. Ważne jest również, aby nauczyć się słuchać i traktować poważnie drugiego człowieka. Taka postawa pozwoli zmniejszyć liczbę konfliktów wynikających z niezrozumienia partnera. Nie oznacza to jednak, że szczęśliwy związek to taki w którym partnerzy nie spierają się i są zawsze ze sobą zgodni. Prawdziwe konflikty między dwojgiem ludzi nie są destrukcyjne. Nie są one szkodliwą wymianą zdań, która ma na celu zatuszowanie prawdziwego problemu lub przerzucenia go na partnera. Prawdziwy konflikt prowadzi do wyjaśnienia, odarcia tego, co było fałszywe oraz oczyszczenia sytuacji. Para wychodzi z niego mądrzejsza oraz wzmocniona. Ważne jest, aby rozwiązywać problemy razem, a nie indywidualnie. Należy wypracować wspólne rozwiązanie, pamiętając jednak o tym, by nie naruszać autonomii żadnego z partnerów. Każdy z nich ma prawo do własnych poglądów i przekonań.

Autentyczność w relacji

Bycie sobą, komunikowanie wprost tego, co się przeżywa i czego się pragnie jest najlepszą drogą do zbudowania szczęśliwego związku. Ten który pozwala sobie na bycie autentycznym i nie boi się zbudować bliskości z drugim człowiekiem, jednocześnie pozwala partnerowi na to, by również on zrezygnował z masek i odważył się być sobą. Gdy dwoje ludzi angażuje swoją energię w to, aby relacja była poprawna i przebiegała bez większych konfliktów, wypracują oni zgodne współżycie, jednak nie zbudują głębokiego związku. Miłość jest możliwa tylko w sytuacji, gdy dwoje ludzi komunikuje się, czerpiąc z głębi siebie. Taka autentyczna relacja wzbudza w partnerach chęć życia oraz silne poczucie jedności. Poznają oni głębiej swojego partnera, dzięki czemu nigdy nie wydaje im się on dostatecznie znany czy nużący. Wielu ludzi nie stara się jednak badać samego siebie ani innych, zadowalając się jedynie powierzchownym poznaniem. Uważają, że droga do bliskości prowadzi przede wszystkim przez kontakt seksualny. W fizycznym zespoleniu z drugą osobą szukają sposobu na zwalczenie swojego osamotnienia.

Mylenie miłości z pożądaniem

W związku zbudowanym na pożądaniu, ludzie pozostają dla siebie obcy, a niekiedy zdarza się, że gdy znikają złudzenia, zaczynają się siebie wstydzić lub nawet nienawidzić. Czują się rozczarowani ponieważ wierzyli, że kochają wtedy, kiedy czują pożądanie fizyczne. Początkowo przeżywali jeden z najradośniejszych momentów w swoim życiu, intensywność uczucia brali za oznakę prawdziwej miłości. Jednak tak zbudowane uczucie zażyłości  jest nietrwałe i kończy się, gdy druga osoba powszednieje. Rozczarowania, znudzenie oraz spory niszczą to, co pozostało z początkowego stanu zakochania. Związek, który jest zbudowany na miłości jest trwały, a nie przemijający, ponieważ opiera się nie na przelotnym uczuciu czy popędzie, ale na akcie woli.

Jak zbudować miłość

Miłość jest to chęć budowania z drugim człowiekiem relacji opartej na szacunku, poznaniu, zaufaniu i wierności. Ma ona czynny charakter, co oznacza, że kochanie to przede wszystkim dawanie a nie branie. Dawanie oznacza, że człowiek dzieli się z partnerem tym co ma najcenniejszego - własnym życiem. Obdarowuje go swoimi uczuciami, radościami, smutkami, zainteresowaniami, wszystkim co jest w nim żywe. Ten dar wzbogaca drugiego człowieka i wywołuje w nim reakcję zwrotną. Akt ten wzbudza radość oraz wdzięczność w obu partnerach, nie ma on nic wspólnego z rezygnacją z samego siebie. Miłość przejawia się nie tylko w dawaniu, ale również w trosce, poczuciu odpowiedzialności oraz poznaniu drugiej osoby. Postawa względem niej powinna być pełna szacunku, rozumianego jako zdolność do akceptowania jej taką jaka jest. Druga osoba powinna rozwijać się zgodnie ze swoją osobowością, a nie naszymi oczekiwaniami. Takie poszanowanie jest możliwe tylko wtedy, gdy człowiek sam osiągnie niezależności i nie próbuje wykorzystywać partnera jako środka do osiągnięcia własnych celów. Nie można szanować drugiego, jeżeli poznaje się go w sposób powierzchowny a nie głęboki. Należy przezwyciężyć swoje uprzedzenia, złudzenia względem partnera i spojrzeć na niego w sposób obiektywny. Miłość wymaga odwagi oraz umiejętności podejmowania ryzyka. Budując relację z drugim człowiekiem, trzeba być gotowym na pojawienie się rozczarowań czy bólu, jednakże jednocześnie wierzyć we własną miłość oraz jej moc do wzbudzenia miłości w drugim. Należy zrezygnować z chęci wytworzenia sobie poczucia bezpieczeństwa poprzez dystansowanie się od drugiego lub panowanie nad nim. Miłość jest raczej pełnym nadziei oddaniem się w wierze na odwzajemnienie.

Co przeszkadza w budowaniu miłości

Dla większości ludzi kwestia miłości sprowadza się przede wszystkim do tego, aby być kochanym, a nie by umieć kochać. Obie płci mają swój własny sposób zachowywania się, który ma za zadanie zdobyć przychylność drugiej osoby. Wydaje im się, że zdobywanie miłości jest tożsame z byciem sympatycznym i pociągającym fizycznie. Kierują swoje uczucia ku osobom, które mogą zdobyć, biorąc pod uwagę własne możliwości wymienne. Przy takim podejściu miłość zostaje sprowadzona do transakcji. Ludzie wchodzą w związek, oczekując, że partner ich uszczęśliwi. Jeżeli tak się nie dzieje, obwiniają go za swoje frustracje i brak satysfakcji ze wspólnego życia. Chcąc zmienić go w kogoś, kto będzie odpowiadał ich oczekiwaniom, wskazują mu błędy i wyjaśniają czego mu jeszcze brakuje. Skupieni na sobie i swoich niezaspokojonych potrzebach, egzekwują od partnera to, co im się należy według zawartej wcześniej umowy. Taka postawa prowadzi do sytuacji, w której związek staje się źródłem niezadowolenia i braku szacunku. Inną dosyć często spotykaną formą pseudomiłości, jest ta, w której partner zostaje wyniesiony na piedestał. Człowiek skupia całą swoją energię życiową na partnerze, który staje się dla niego centrum wszechświata. Gdy pojawiają się rozczarowania, zaczyna poszukiwać nowego obiektu uwielbienia. Taka miłość często charakteryzuje się wielką gwałtownością i nagłością, trwa jednak zaledwie kilka miesięcy, choć może trwać nawet parę lat. Zakochanemu wydaje się, że odnalazł prawdziwą miłość, tymczasem intensywność jego uczuć dowodzi tylko tego, jak bardzo był wcześniej osamotniony.

Ludziom  często wydaje się, że miłość to rzecz prosta, że to uczucie, które przychodzi samo i nie trzeba nad nim pracować. Tymczasem miłość jest sztuką i tak jak każda sztuka musi być ćwiczona. Co więcej nie istnieje żadna recepta na zbudowanie szczęśliwego związku. Każdy przeżywa miłość na swój własny sposób, ponieważ jest ona doznaniem  wyłącznie osobistym. Ważne jest jednak, aby budować ją na szacunku, trosce i otwartości na drugiego człowieka. Relacja tworzona na takich fundamentach, nie tylko nie przynosi żadnych szkód, ale wręcz wzbogaca człowieka.

Autor: Beata Bryk