Kim jest introwertyk?

Współczesne społeczeństwo nadało introwertykowi etykietkę nieśmiałej, nieco aroganckiej jednostki, która  z trudem odnajduje się w społeczeństwie. Tymczasem nie ma to nic wspólnego z prawdą, czas zmierzyć się ze stereotypami!

Introwertyzm a ekstrawertyzm

Introwertyzm i ekstrawertyzm to dwie skrajnie odmienne postawy wobec świata, które wyodrębnił psychiatra i psycholog Carl Gustav Jung w książce „Typy psychologiczne”. Ekstrawertyk kieruje swoją energię życiową na świat zewnętrzny, jest przyjazny, otwarty, przyciąga uwagę otoczenia swoją pogodą ducha i towarzyskością. Inni ludzie odbierają go bardzo dobrze, ponieważ jest przystępny i umie dogadać się dosłownie z każdym. Jest to osobowość, która dąży do nieustannej autoprezentacji, niejako przegląda się w oczach ludzi. Lubi władzę i stara się wpływać na innych. Taka postawa jest zupełnie niezrozumiała dla introwertyka, który pragnie obronić się przed wszelkimi roszczeniami świata. Swoją energię angażuje w tworzenie sobie bezpiecznej i silnej pozycji. Osobom, które patrzą na niego z boku często wydaje się zamknięty w sobie, trudny do zrozumienia. Introwertycy rzeczywiście posiadają skłonność do dystansowania się od świata i do niezajmowania się faktami. Odbierają rzeczywistość w sposób subiektywny, oznacza to, że ważniejsze jest dla nich to jak postrzegają świat, od tego jakim on jest naprawdę.

Introwertyk a inni ludzie

Introwertyk lubi przebywać w samotności, ma niewielu przyjaciół i jest bardzo wymagający w ich doborze. Osobom, które go nie znają wydaje się być szorstki i niedopuszczający do zbliżenia. Sprawia wrażenie zarozumiałego i wywyższającego się. Zazwyczaj jest milkliwy, lecz wybucha gniewem, gdy czuje się niezrozumiany. Często czuje się rozgoryczony głupotą i niedomyślnością otaczającego go świata. Zraża do siebie również poprzez niezręczne czy infantylne zachowanie. Dalsi znajomi określiliby go jako autorytarnego i bezwzględnego, ale opinii tej z pewnością zaprzeczą osoby które znają go bliżej.

Relacje, które nawiązuje są głębokie, intensywne i satysfakcjonujące dla obu stron. Cechuje go silna emocjonalność, która czyni go niezwykle wrażliwym na wszelką krytykę, nawet gdy jest ona uzasadniona. Kontakt z ludźmi go wyczerpuje - chętnie izoluje się od otoczenia, które żywi wobec niego różne przesądy. Inni ludzie nie rozumieją go i nie doceniają, ponieważ język jakiego używa jest zbyt subiektywny. Tak bardzo skupia się na swoich przeżyciach wewnętrznych, że komunikuje się za pomocą lapidarnych zdań, niezawierających prawie nic z tego co pragnął wyrazić. Introwertyk zrażony niepowodzeniami towarzyskimi i niemożnością stworzenia zrozumiałej wypowiedzi szuka satysfakcji w swoim życiu wewnętrznym. Zazwyczaj podejmuje próby poznania samego siebie, lecz nie jest w stanie tego osiągnąć.

Podejście do życia

Osoba introwertyczna wykazuje raczej pesymistyczne podejście do przyszłości. Martwi się na zapas, a jeśli jego przewidywania się spełniają pogrąża się w żalu nad sobą. Wyczuwa intuicyjnie każde możliwe zagrażające mu niebezpieczeństwo. Ma tendencję do tworzenia sobie problemów i komplikowania życia. Dużo czasu spędza na rozmyślaniu, skupia się przede wszystkim na swoich subiektywnych odczuciach. Z tej subiektywności wynika jego skłonność do fantazjowania i ignorowania faktów. Lubi tworzyć przeróżne teorie i skupia się raczej na ich pogłębianiu a nie poszerzaniu. Nie odpiera od siebie żadnej idei, nawet jeśli przychodzi mu do głowy myśl obrazoburcza i skandalizująca. Nie oznacza to jednak, że pragnie wcielić ją w życie. Jego zachowanie nie jest impulsywne, a przemyślane, introwertyk zastanowi się wiele razy zanim coś zrobi. Ma bardzo poważny stosunek do spraw dnia codziennego.

W życiu kieruje się przede wszystkim rozumem. Stara się postępować zgodnie z wartościami moralnymi, które wyznaje. Jeżeli uzna, że jego myśl odpowiada prawdzie, stawia ją ponad powszechnie przyjęty pogląd.  Nie boi się wypowiedzieć co uważa za słuszne, nawet jeżeli ma spotkać się z nieprzychylną reakcją słuchaczy. Jego sposób ekspresji i zasadniczość sprawia wrażenie, ze wyklucza on z góry każdy inny pogląd na daną sprawę. Mimo że introwertyk jest przekonany co do słuszności swoje racji nie oznacza to, że stara się za wszelką cenę przekonać ludzi do własnego punktu widzenia. Jeśli już musi to zrobić, zazwyczaj zachowuje się w tak niezręczny sposób, że tylko zraża swojego rozmówcę i osiąga odwrotny od zamierzonego skutek. Nie jest on osobą, która potrafi zabiegać o przychylność innych. Nie chce przystosowywać się do świata, który go otaczał, woli raczej go zmienić. Mimo, że introwertyk wiedzie uporządkowany tryb życia, nie oznacza to, że chętnie poddaje się ogólnie przyjętym regułom. Introwertycy przyznają sobie prawo do swobody działania ograniczonej jedynie sumieniem pojmowanym w sposób subiektywny. Takie podejście może skutkować całkowitym wyzbyciem się wszystkiego co zostało ustalone przez tradycję. Prowadzi to czasem do zachowań ekscentrycznych.

Bogata uczuciowość

Introwertyk posiada zdecydowanie bogate życie wewnętrzne. Jego uczuciowość jest najbardziej widoczna u kobiet. To właśnie do nich odnosi się przysłowie „cicha woda brzegi rwie”. Dzięki swojej małomówności i nieprzystępności wytwarzają wokół siebie tajemniczą aurę. Często są niezrozumiane przez otoczenie i mają skłonność do melancholii. Zdarza się, że wydają się banalne lub infantylne. Nie lubią brylować w towarzystwie ani być w centrum uwagi, z tego też powodu unikają przemówień publicznych. Kobiety te zdają się by spokojne, harmonijne oraz zgodne, nie narzucają nikomu swojego zdania, wolą współpracować ze swoim otoczeniem. Część ludzi bierze te cechy za emocjonalny chłód, posądzając je o obojętność i brak zainteresowania losem innych. Zachowanie introwertyczek rzeczywiście może wywoływać takie wrażenie. Nie wychodzą one z inicjatywą, ani nie okazują żadnych oznak sympatii, mimo że w rzeczywistości są stale gotowe do nawiązania kontaktu. Nawet jeśli zachowują się w sposób uprzejmy i przyjazny, często ma to posmak pewnej lękliwości, wynikającej z ich nieufności do drugiej osoby. Zdarza się, że swoim powściągliwym, neutralnym zachowaniem gaszą entuzjazm innych osób.

Partner takiej kobiety może czuć się mniej wartościowy, gdyż nie pozwala ona sobie na wykonywanie ciepłych gestów, ani uleganie porywom namiętności. Wynika to z jej wyjątkowej ostrożności względem innych. Myli się jednak ten, który widząc pełnego rezerwy introwertyka posądzi go o brak uczuć i niezdolność do przeżywania silnych emocji. Ludzie ci ulegają bardzo silnym i głębokim uczuciom, których nie potrafią jednak wyrazić w taki sposób, w jaki robią to ekstrawertycy. Nie umieją o nich mówić, dlatego zazwyczaj zachowują milczenie. Mimo, że emocje nie są werbalizowane wywierają one pewien wpływ na otoczenie wywołując w nim przygniatające wrażenie dominacji. Ta atmosfera, która wytwarza się wokół introwertycznej kobiety w szczególny sposób pociąga mężczyzn ekstrawertycznych. Mężczyźni będący introwertykami nawiązują kontakt przede wszystkim z osobami swojej płci, ponieważ często czują lęk przed płcią piękną.

Introwertyk w pracy

Introwertyk jest bardzo skrupulatną osobą, dba zarówno o wygląd zewnętrzny jak i o swoją własność. Tę drobiazgowość przenosi również na grunt zawodowy – jest bardzo sumiennym pracownikiem, na którym można polegać. Chętnie podejmuje się zadań niewymagających kontaktu z ludźmi. Woli rozwiązywać problemy o własnych siłach, nie chce ani korzystać z pomocy, ani jej udzielać. Jeśli jednak ktoś poprosi go o nią, często pozwala się wykorzystywać. Stara się nie brać udziału w żadnych wystąpieniach publicznych, ponieważ nie radzi sobie z przemowami. Kiedy mówi wtrąca liczne dygresje, stosuje ograniczenia, środki ostrożności, jest pełen wątpliwości, a wynika to z jego skrupulatności.

Zdecydowanie łatwiej  jest mu przelać swoje myśli na papier. Czasem wyraża je za pomocą sztuki. Jego dzieła zazwyczaj mówią o rzeczach nadzwyczajnych, nie z tego świata. Introwertyk, który posiada zdolności artystyczne staje się wizjonerem, mistycznym marzycielem i fantastą. Świat idei jest miejsce w którym czuje się wyjątkowo dobrze. Cofa się za to ze strachem przed każdym przedsięwzięciem, które wymaga inicjatywy i silnych nerwów. Lubi  wyzwania, które wymagają wytrwałości i taktyki. Czuje się dobrze w dziedzinach, w których pojawia się element współzawodnictwa intelektualnego. Żeby się skupić potrzebuje ciszy, jest szczególnie wrażliwy na wszelkie hałasy i szmery. Introwertyk lubi uznanie i cieszy go ,gdy jest doceniony, ale czuje niechęć do stosowania  jakiejkolwiek formy autoreklamy.

Introwertyk znajduje się w opozycji nie do ekstrawertyka, a do współczesnego światopoglądu ludzi Zachodu. Kiedy stara się żyć według jego reguł, nakazujących uznawać za ważne, tylko to co można zobaczyć, co jest namacalne, co da się udowodnić, szkodzi sam sobie. Jego osobowość nie może rozwinąć się w pełni, staje się egoistą, a ludzie narzucają mu rolę uciskanej jednostki. Introwertyk, aby być szczęśliwy i aby uniknąć stania się samolubnym musi zaakceptować i docenić swój sposób postrzegania świata, który mimo że jest tak różny od tego powszechnie uznanego, przyczynia się do rozwoju kultury oraz ludzkości.

Autor: Beata Bryk