Kim jest patologiczny kłamca?

Każdemu z nas zdarza się czasem skłamać. Czasami nie mówimy prawdy, ponieważ chcemy kogoś ochronić lub jest nam po prostu wygodniej. Jednak co robić, gdy zbyt często nadużywamy kłamstwa i sami zaczynamy gubić się we własnych słowach? Istnieje wtedy ryzyko, że może to być syndrom zaburzenia zwanego patologią kłamstwa.

Patologia kłamstwa kryje się pod wieloma terminami. Do najpopularniejszych określeń należą mitomania, pseudologia, zespól Debruck’a. Objawia się to nagminną skłonnością do kłamstwa, manipulowania otoczeniem oraz zatracania granicy między rzeczywistością a fantazją. Takim osobom zależy głównie na osiągnięciu pewnych korzyści, kreowaniu swojej osoby na bardziej atrakcyjną Z czasem traci ona kontakt z rzeczywistością i nie odróżnia kłamstwa od faktycznych zdarzeń z jej życia. Jest pewna swoich zeznań, czuje się bezpiecznie, ponieważ nie wyczuwa ryzyka przyłapania na gorącym uczynku.

Przyczyny oraz przebieg pseudologii zależny jest od wieku chorego. Mitomania może być spowodowana chorobami organicznymi mózgu, które zdarzyły się w przeszłości np. zapalenia, infekcje. Powodem może być brak odporności na stres, łatwe popadanie w histerię lub nabyte od urodzenia skłonności psychopatyczne, co dotyczy głównie przestępców. Często jest to po prostu zwyczajna chęć zwrócenia na siebie uwagi. Mają zbyt niską samoocenę oraz poczucie wartości w ten sposób próbują wzbudzić zainteresowania swoją osobą. Nierzadko sami zainteresowani twierdzą, że nie znają przyczyny swojego zachowania. Dzieje się to u nich automatycznie i nie potrafią wytłumaczyć swojego zachowania.

U dzieci patologia kłamstwa przejawia się mniej kłopotliwie i nie powoduje skutków, które byłyby wyjątkowo niepożądane i krzywdzące. Zazwyczaj najmłodsi nie kłamią z premedytacją. W tym wieku zwyczajnie rozwija się u nich wyobraźnia. W większości przypadków po prostu ponosi ich fantazja i z upływem czasu takie zachowanie zanika. Nieco inaczej wygląda ten proces u starszych dzieci np. nastolatków. Są oni bardziej świadomi swoich czynów. Kreują różne historie, jednak zwracają większą uwagę na prawdopodobność wydarzenia się konkretnych sytuacji. Ma to bardziej stały charakter i istnieje duże ryzyko pogłębiania się problemu, który coraz trudniej zwalczyć. Pseudologia najgorzej objawia się u osób dorosłych i właśnie w tych przypadkach jej leczenie jest najbardziej czasochłonne i skomplikowane. Wymysły człowieka starszego są bardziej przemyślane oraz doprecyzowane w związku z czym trudniej jest ocenić kiedy taka osoba mówi prawdę lub oszukuje.

Zobacz również:

Mitoman kłamie na temat każdej sfery swojego życia. Chodzić może zarówno o drobnostki jaki i poważne kwestie, np. wykształcenie, kontakty z ludźmi, podróże, ważne wydarzenia z życia prywatnego. Kłamca manipuluje zeznaniami oraz otoczeniem w celu uzyskania korzyści, nagina fakty, aby uniknąć odpowiedzialności za daną rzecz lub nie wykonywać konkretnych obowiązków. Często zdarza się, że kłamca dąży do wyrządzenia komuś szkody, sprowokowania do złych decyzji czy okaleczenia i zwyczajnie stanowi to dla niego swoistą przyjemność. Jest to przypadek tak zwanego kłamstwa destrukcyjnego, gdzie mitoman czerpie z czyjejś szkody euforię.

Mitoman potrafi funkcjonować w taki sposób całymi latami, dlatego tak ważne jest, aby zdiagnozować chorobę jak najwcześniej i w miarę możliwości szybko rozpocząć leczenie. W kuracji najważniejsza jest świadomość nieprawidłowego zachowania samego zainteresowanego. Bez chęci wyleczenia się pseudologii trudno jest cokolwiek osiągnąć. Najbezpieczniejszym rozwiązaniem będzie wizyta u dobrego psychologa specjalisty. Zapozna się on konkretnie z przyczynami, które napędzają mechanizm kłamstwa i pomoże zrozumieć danego zachowania. Ważne jest również wsparcie rodziny, wspólne zapoznanie się z problemem oraz rozmowy, które zapewne wspomogą wskazać genezę problemu. Nie należy ostro krytykować kłamcę, ale zabronione jest także pobłażanie. W każdej sytuacji powinno się uświadomić mitomanowi negatywnego konsekwencje postępowania i zasugerować inne, rozsądniejsze rozwiązanie sytuacji.

Od początku życia nauczani jesteśmy, aby zawsze mówić prawdę mimo konsekwencji z tego wypływających. Zdarzają się przypadki, kiedy jedno zdarzenie może zapoczątkować trudności z zaakceptowaniem rzeczywistości i być przyczyną niebezpiecznej choroby jaką jest pseudologia. Jednak należy pamiętać, że każdy z nas jest w stanie poradzić sobie z tym problemem. Ważne jest, aby samemu chcieć wyjść na prostą i stawić czoła chorobie.