Objawy depresji

Depresja powoduje bardzo uciążliwe zmiany nastroju oraz spowolnienie aktywności mózgowej i ruchowej. Osoby cierpiące na to zaburzenie są smutne i tracą swój normalny wigor. Chodzi tutaj o objawy najbardziej klasyczne, ale mogą pojawić się także zupełnie inne objawy, bardziej dyskretne, różnych typów, przede wszystkim z oznakami fizycznymi, a w szczególności - z towarzyszącymi im bólami przewlekłymi.

Nawracające objawy

Osoba chora na depresję jest dość często bez energii i chęci do życia. Jej zainteresowanie życiem znacznie spada, widzi wszystko na czarno, płacze i pogrąża się w obsesyjnych myślach. Mogą się także pojawić u niej zaburzenia odżywiania oraz zaburzenia snu. Do tego wszystkiego dorzuca się zła samoocena: osoba depresyjna nie ma poczucia własnej wartości, nie ma szacunku do siebie i często za bardzo czuje się wszystkiemu winna. W życiu codziennym, jej koncentracja oraz władze decyzyjne są bardzo często znacznie mniejsze niż normalnie.

Z czasem, i w przypadku braku leczenia, symptomy depresji się zaostarzją. Zaburzenia snu stają się coraz większe i przyczyniają się do zmniejszenia aktywności w ciągu dnia. Osoba depresyjna czuje się jeszcze gorzej w swojej skórze. Czasami życie wydaje jej się tak bardzo ciężkie, a doświadczenia do tego stopnia nie do pokonania, że mogą się pojawić myśli i próby samobójcze.

Symptomy rzędu fizycznego również mogą nadejść, takie jak chudnięcie albo bóle chroniczne (często bóle kręgosłupa, nawet jeśli badanie lekarskie nie pokazuje żadnego szczególnego problemu).

Depresja wymaga skutecznego i poważnego leczenia. Zbyt duża bowiem liczba ludzi popełnia samobójstwo, a bardzo często okazuje się, iż cierpieli oni na nierozpoznaną depresję, albo byli źle leczeni.

Które oznaki nie mylą?

Smutek i zawód to część ludzkiego życia. Normalnym jest uczucie smutku po tak ciężkim przeżyciu jak śmierć i żałoba, na przykład. Ale, czasami złe samopoczucie pozostaje już na stałe, do tego stopnia, iż mamy wrażenie, że nigdy nic już nas nie pocieszy. Chodzi być może o depresję, której kres może położyć jedynie odpowiednie leczenie.

Jeśli więc nawet cierpienie jest częścią życia, to depresja z kolei sprawia, że życie jest cierpieniem bez końca. A więc, jak odróżnić ten moment przelotnego zniechęcenia od tej prawdziwej, strasznej choroby, z której możemy wyzdrowieć jedynie dzięki odpowiedniemu leczeniu?

Nieustający smutek objawem depresji

Pierwszym znakiem depresji jest oczywiście głęboki smutek, poczucie, że wszystko idzie źle, że wszystko jest czarne, że nic pozytywnego już nam się nie zdarzy. Ale, oczywiście, zdarza nam się dość często być smutnym: życie nie składa się przecież z samych radości. Jednak, zły humor zawsze przechodzi po jakimś czasie... tylko nie u osób w stanach depresyjnych. Osoba depresyjna bowiem zamyka się w swoim bólu. Nawet po tak traumatycznym wydarzeniu, takim jak na przykład śmierć bliskiego, jesteśmy w stanie pokonać smutek w ciągu sześciu miesięcy... Ale nie depresję.

Czarne myśli rano

Cechą charakterystyczną tego smutku jest również to, że jest on regularny. Każdy dzień jest równie czarny jak poprzeni, i tak dzień za dniem, bez końca. Zazwyczaj, mogą nam się zdarzyć smutne pobudki albo poranki wypełnione czarnymi myślami. Ale nie wiemy, w jakim humorze będziemy jedli kolejne śniadanie. A osoba depresyjna wie bez żadnej wątpliwości, iż każdego ranka obudzi się w podłym nastroju.

Zobacz również:

Ogólne spowolnienie, czyli życie zwalnia swój bieg z powodu depresji

Osoba depresyjna jest owładnięta zmęczeniem, nie rozmawia, nie ma odwagi podejmować czynności, które do tej pory robiła, nie ma odwagi zajmować się swoją pracą, nie ma odwagi angażować się w relacje. Ma wrażenie przesunięcia w czasie: tak, jakby wszyscy żyli w innym rytmie niż ona, jakby nie była na tej samej częstotliwości. Utrata energii oraz wrażenie wyczerpania towarzyszy zazwyczaj takiemu stanowi.

Dziury w pamięci i zespół depresyjny

Osoba, która cierpi na depresję, doświadcza także zmęczenia intelektualnego: brak koncentracji, problemy z zapamiętywaniem… Ma się wrażenie, iż myśli dosłownie spowolniły swój bieg. Do tego stopnia, iż niektórzy chorzy zapytują się nawet czasami, czy przypadkiem nie cierpią na chorobę Alzheimera : ale te „fałszywe dziury w pamięci” jedynie ukrywają prawdziwe problemy depresyjne.

Problemy z nastrojem i poczucie beznadziei

Brak pragnień to podstawowa cecha charakterystyczna dla depresji. Na przykład, możesz być smutny albo nieszczęśliwy w swojej pracy, ale wtedy sobie mówisz „byle do wakacji”, albo „niedługo znajdę nową pracę”. Ciągle odczuwasz jakieś pragnienia, nawet gdy masz kłopoty, masz chęć na zmiany. Natomiast, osoba depresyjna niczego już nie chce. Brak takich chęci można odczuć nawet w jej codziennych zajęciach i rozrywkach: osoba depresyjna nie lubi już tego, co dotychczas lubiła, nie czerpie już z tego żadnej przyjemności. Ten brak zainteresowania dotyka każdej strefy życia.

Szacunek do siebie i depresja- fakt niedoceniania siebie

Osoba depresyjna uważa, że do niczego się nie nadaje i nie ma już żadnego szacunku do siebie. Poczucie klęski powraca u niej bezustannie. Może to najpierw powjawić się w życiu zawodowym, a następnie dotknąć życie rodzinne: osoba depresyjna zaczyna myśleć, że nie jest warta swojej rodziny, a miłość, którą obdarzają ją inni, jest niezasłużona.

Zwykłe pocieszanie nie wystarczy w przypadku prawdziwej depresji.

Kolejną cechą charakterystyczną depresji jest to, że nie można jej uleczyć zwykłym pocieszaniem oraz uczuciami bliskich ludzi. Zwykły smutek jest bowiem „wrażliwy” na pocieszanie innych i z czasem przechodzi, jeśli zostaniemy obdarzeni „dobrym słowem”. Depresja jest natomiast tak silna, że bliscy nie mają na nią żadnego wpływu. Jedynie odpowiednie leczenie – lekarstwa oraz psychoterapia – pozwala osobie chorej wrócić do normalności.

Zmęczenie i ból pleców

Depresji bardzo często towarzyszą także objawy fizyczne. Odnotowujemy głównie utratę apetytu, zaburzenia snu oraz bóle, a przede wszystkim bóle pleców. Odczuwane zmęczenie bardzo często ma tę właściwość, iż nie znika ono po odpoczynku: czujemy się bowiem zawsze zmęczeni.

Przyczyny depresji

Depresja wynika z kombinacji wielu czynników – dziedzicznych, biochemicznych, socjalnych. Środowisko oraz stresujące życie także mają w tym swój udział. Traumatyczne przeżycia, takie jak zbyt wczesna utrata jednego z rodziców, poważna choroba, konflikty zawodowe, konflikty rodzinne, mogą także przyczynić się do poczucia osamotnienia, alienacji – i w ten sposób być przyczyną depresji.

Niektórzy ludzie mają także genetyczne predyspozycje do tej choroby. Ci, których bliscy krewni cierpią albo cierpieli na depresję, są bardziej narażeni na rozwinięcie się u nich tej samej choroby. Badania wykazały, że depresja może być wywołana nierównowagą chemiczną w mózgu, a w szczególności spadkiem produkcji niektórych neuroprzekaźników, takich jak serotonina albo dopamina. Ich niedobory powodują zmniejszenie się apetytu, zaburzenia snu, utratę energii, brak poczucia przyjemności. Badania nad neuroprzekaźnikami powinne pozwolić odkryć inne przyczyny tej choroby.

Czynniki sezonowe także powinny być brane pod uwagę. Poziom depresji jest wyższy w miesiącach zimowych, czyli w okresie, gdzie nasłonecznienie jest niskie.

Jeśli więc rozpoznajesz u siebie kilka z przywołanych objawów, być może cierpisz na depresję. Nie wahaj się ani chwili dłużej i zasięgnij porady lekarza, który będzie mógł postawić dobrą diagnozę i pomóc ci odzyskać radość życia.

Niezbędne leczenie

Istnieją przede wszystkim dwie wielkie postaci leczenia: leki antydepresyjne oraz psychoterapie. Leki antydepresyjne są przepisywane na każdą postać depresji. Mają one dobrą skuteczność w przypadku depresji głębokiej. Lekarstwa nowej generacji są lepiej tolerowane niż leki starsze. Mogą one – rzadko – wywołać skutki uboczne (bóle głowy, migreny, szumy uszne, niedoczynność tarczycy...).

Pacjent musi więc być nadzorowany z punktu widzenia medycznego, kiedy zaczyna leczenie lekami antydepresyjnymi – przede wszystkim w ciągu pierwszych dni i tygodni terapii. Należy odczekać od piętnastu do dwudziestu dni, zanim będzie można stwierdzić, czy dane leki antydepresyjne mają korzystne działanie. Leczenie jest przepisywane generalnie na okres od 6 miesięcy do 1 roku.

W uzupełnieniu do leczenia lekami antydepresyjnymi doradza się także chorym psychoterapię, która ma właściwości wyzwalające. Terapia zachowawcza i poznawcza mogą być bardzo konstruktywne. Pozwalają one bowiem choremu odbudować osobowość oraz zidentyfikować źródło depresji.