Opieka nad chorym po udarze zwiększa ryzyko depresji

Pacjenci, którzy przeżyli udar mózgu, przez długi czas, a w niektórych przypadkach nawet do końca swojego życia, nie są w pełni sprawni. Cierpią na zaburzenia psychiczne, jak na przykład zmiany osobowości, ale także na upośledzenie funkcji poznawczych, zaburzenia mowy czy paraliż. Zdecydowana większość chorych, bo aż 80 procent z nich, pozostaje pod opieką rodziny.

Najnowsze wyniki badań naukowców z Loyola University Chicago Marcella Niehoff School of Nursing (MNSON), opublikowane w magazynie Biological Research for Nursing sugerują, że opieka nad takimi chorymi wpływa negatywnie na zdrowie opiekunów.

Okazuje się, że osoby zajmujące się swoimi najbliższymi po udarze są bardziej narażone na popadanie w depresję oraz inne komplikacje wynikające z chronicznego stresu.

„Wiele rodzin boryka się z zapewnieniem 24-godzinnej opieki swoim bliskim. Takie obciążenie sprawia, że opiekunowie są bardziej narażeni na depresję, niepokój czy zaburzenia snu, co może wpływać na jakość ich życia oraz zwiększać ryzyko pojawienia się innych problemów zdrowotnych” – zauważa dr Karen Saban, główna autorka badania.

W badaniu naukowców z MNSON wzięło udział 45 kobiet opiekujących się swoimi bliskimi, którzy przeszli udar mózgu w ciągu ostatniego roku. Średni wiek uczestniczek badania to 56 lat, a czas jaki średnio poświęcają nad opiekę nad chorym to około 51 godzin tygodniowo.

Panie poproszono o wypełnienie ankiety na temat doświadczanego stresu, trudności z opieką nad chorym, pomocy społecznej, problemów ze snem oraz objawów depresji. Ponadto przez dwa dni codziennie pobierane były próbki ich śliny, w celu zbadania poziomu kortyzolu.

Wyniki ankiety ujawniły, że uczestniczki badania cierpią z powodu wysokiego poziomu stresu, obciążeń związanych z opieką nad chorym i niskiej jakości snu. Rezultaty badania wskazały także na podwyższone ryzyko zachorowania na depresję u opiekunek.

Okazało się również, że panie wykazujące więcej objawów depresji miały niższy poziom kortyzolu niż osoby, które przejawiały mniej symptomów tej choroby, co pozwala połączyć go z prawpodobieństwem zachorowania na depresję.

Wyniki innych badań naukowców z Loyola University zwracają uwagę, że kobiety opiekujące się najbliższymi, którzy przeszli udar, nie potrafią pogodzić się z utratą wspólnego życia jakie z nimi wiodły. Z trudem przychodzi im także łączenie wielu obowiązków związanych z pracą i rodziną ze współpracą ze służbami medycznymi, która pozwala zapewnić jak najlepsze warunki dla chorego.

Rezultaty tych badań wskazują również, że pracownicy służby zdrowia mogą pomóc rodzinie w identyfikacji potrzeb chorego oraz w odniesieniu ich do konkretnych środków związanych z opieką, transportem czy żywieniem.

„Były to jedne z pierwszych badań zwracających uwagę na unikalne potrzeby kobiet, które zajmują się osobami po udarze” – zauważa dr Saban. „Wiedząc, co jest dla opiekunek największym wyzwaniem, być może pracownicy opieki medycznej będą mogli być dla nich większym wsparciem” – dodaje.