Przyczyny agorafobii

Na agorafobię cierpi kilka procent populacji i są to zazwyczaj kobiety pomiędzy 25 a 40 rokiem życia. Fobia ta to przede wszystkim lęk przed otwartą przestrzenią. Przerażenie, także wywołują duże, zamknięte pomieszczenia, w których przebywa wielu ludzi. Chorzy panicznie boją się, że jeśli coś im się stanie, nikt w tłumie tego nie zauważy, dlatego przeważnie nie ruszają się sami z domu.

Skąd się bierze agorafobia?

Przyczyny występowania tego lęku nie są jednoznaczne. Uważa się, że agorafobia występuje wraz z innymi zaburzeniami lękowymi cechującymi się wysokim poziomem stresu, bądź uzależnieniem od substancji psychoaktywnych, takich jak: środki nasenne i uspokajające. Czynnikiem przyczyniającym się do rozwoju choroby może być trudne dzieciństwo, bądź bolesne rozstanie wiążące się, np. ze śmiercią bliskiej osoby. Chory radzi sobie z dramatycznymi przeżyciami poprzez podjęcie kontroli nad swoim bezpośrednim otoczeniem. Lęk tego rodzaju uniemożliwia choremu normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.

Jak rozpoznać agorafobię ?

Dla osób cierpiących na agorafobię problemem stają się podstawowe sytuacje, takie jak: wyjście do sklepu, podróżowanie czy strach przed tłumem. Uważa się, że agorafobia jest przeciwieństwem klaustrofobii.

Wskazówki dotyczące rozpoznania agorafobii:

- lęk wywołuje przerażenie w wymienionych sytuacjach: tłum, miejsca publiczne, oddalenie się od domu, samotne podróżowanie,

Zobacz również:

- chory unika sytuacji fobicznych,

- u chorego występują objawy psychiczne, takie jak: lęk przed śmiercią bądź poczucie utraty kontroli,

- jeżeli chodzi o objawy dotyczące zdrowia chorego, cechuje go : utrudnienie oddychania, uczucie dławienia się, pocenie się itp.

Objawy agorafobii

Agorafobia jako jednostka nozologiczna (dziedzina wiedzy medycznej, zajmująca się klasyfikacją chorób i ich opisem) znajduje się w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Zaburzeń Zdrowotnych.

Wyróżnia się dwa rodzaje agorafobii: bez napadów paniki i z napadami paniki. W sytuacjach wywołujących stres chorzy skarżą się na symptomy fizjologiczne, takie jak: szybsze bicie serca, pocenie się, bladość skóry, przyspieszone tętno, uczucie omdlenia. Może to doprowadzić do lęku przed śmiercią, utraty kontroli nad sobą lub do choroby psychicznej. Nasilenie tych wszystkich objawów oraz występowanie ich jednocześnie wywołuje napad paniki.

Agorafobia przyczynia się do powstawania nerwicy natręctw, nerwicy lekowej, fobii społecznej oraz padaczki. Rodzina osób cierpiących na agorafobię znajduje się w grupie podniesionego ryzyka na zachorowanie na zaburzenia związane z lękiem tego rodzaju.

Metody walki z fobią

Osoby dotknięte fobią mogą szukać pomocy w grupach wsparcia dla osób dotkniętych tą przypadłością społeczną. Terapia wymaga regularnych i częstych spotkań z terapeuta przez okres od kilku miesięcy do nawet kilku lat. W agorafobii stosuje się terapię poznawczo- behawioralną. Polega ona na stopniowym przyzwyczajeniu pacjenta do otwartej przestrzeni. W tym celu pacjent zostaje wyprowadzany na taras i pozostaje tam sam na okres dwóch minut. Terapia polega na małych krokach. Pacjent przyzwyczaja się do danego miejsca, a jego objawy lękowe słabną. Mimo iż pozostawienie pacjenta samego wywołuje w nim przerażenie, pacjent po poddaniu się zabiegom relaksacyjnym po raz kolejny wychodzi na taras. Gdy chory przestanie obawiać się tego miejsca, stopniowo zaczyna wychodzić z domu.

Agorafobia jest to choroba, która bardzo utrudniająca życie. Niekiedy pacjent latami walczy z fobią i w tym celu poza leczeniem farmakologicznym musi poddać się terapii. Osoby zmagające się z tą chorobą poza leczeniem potrzebują zrozumienia, wsparcia oraz obecności bliskich.

Autor:Kamila Sass