Syndrom przewlekłego zmęczenia: 2 terapie, które działają

Dwa podejścia terapeutyczne mają zmniejszać symptomy zespołu przewlekłego zmęczenia, kiedy są one skombinowane z opieką lekarską, potwierdza pewne badanie brytyjskie, przeprowadzone na 641 pacjentach. Chodzi tutaj o progresywną aktywność fizyczną oraz o terapię poznawczo-zachowawczą. Inne podejście terapeutyczne, które polega na zaakceptowaniu choroby oraz na konsekwentnym przystosowaniu swojego rytmu działania do tej sytuacji, ma być o wiele mniej skuteczne.

Przestudiowane terapie nie są panaceum. Jednakże, 61% uczestników, którzy zostali poddani leczeniu opartemu na aktywności fizycznej progresywnej, doniosło, iż miało więcej energii, a także, że poprawiły się ich zdolności fizyczne po okresie 52 tygodni.

Podjeście to polega na zachęcaniu pacjentów od wykonywania ćwiczeń fizycznych, takich jak szybkie spacery, które z czasem stają się coraz dłuższe. Dzięki temu pacjenci mogą stopniowo powrócić do normalnego rytmu działania.

Pośród ochotników, którzy zostali poddani leczeniu terapią poznawczo-zachowawczą, 59% potwierdziło, iż miało więcej energii oraz możliwości fizycznych po 52 tygodniach.

W ramach tej terapii, pacjenci zostali doprowadzeni do poddania w wątpliwość fałszywych przekonań, które żywili odnośnie swojej choroby, tak samo jak i negatywnych zachowań, które popychają ich do unikania niektórych aktywności fizycznych, utrwalając w ten sposób ich stan.

Zredukować mniej skuteczne aktywności

Aktywność fizyczna progresywna oraz terapia poznawczo-zachowawcza już wcześniej udowodniły swoją skuteczność w ramach poprzednich badań. Jednakże, wiele grup pacjentów było pogrążonych w wątpliwościach, sugerując, że te dwa podejścia mogły wywoływać niepożądane skutki uboczne oraz zaostrzać objawy choroby. Zalecali oni raczej osobom cierpiącym na zespół chronicznego zmęczenia przystosowanie się do choroby i zredukowanie liczby aktywności.

Ale, w ramach badania brytyjskiego, jedynie 42% z tych uczestników, którzy przyjęli tę strategię, oceniło ją jako korzystną. W rzeczywistości, podejście to ma być nie bardziej skuteczne niż zwykła opieka lekarska, podczas której lekarz objaśnia pacjentowi objawy choroby, doradza mu unikanie nadmiernej aktywności fizycznej oraz przepisuje mu lekarstwa, jeśli jest taka potrzeba, do leczenia bezsenności, bólów oraz zaburzeń nastroju.

W ramach badania brytyjskiego, 45%  z pacjentów, którzy skorzystali z tego typu opieki bez żadnej innej terapii, oceniło, że ich stan się poprawił po 52 tygodniach.

Badanie brytyjskie podsumowuje, że obawy stowarzyszeń pacjentów dotyczące progresywnej aktywności fizycznej oraz terapii kognitywno-behawioralnej, są bezzasadne. Znaczące skutki uboczne odnotowano jedynie u 2 ze 160 pacjentów (1%), którzy praktykowali progresywną aktywność fizyczną; u 3 z 161 pacjentów (2%), którzy poddali się terapii poznawczo-zachowawczej; u 2 ze 159 pacjentów (1%), którzy po prostu dostosowali swój poziom aktywności fizycznej do swojego stanu zdrowia; oraz u 2 ze 160 pacjentów (1%), którzy korzystali jedynie z opieki lekarskiej.