Typy nerwicy, objawy i leczenie

Według Zygmunta Freuda, nerwica jest chorobą osobowości, prawdopodobnie spowodowaną nieświadomymi konfliktami między trzema wymiarami osobowości, którymi są: „to”, które przedstawia siłę popędów; „nad-ja” jest strukturą psychiczną, w której zakorzenione są normy postępowania zinternalizowane przez wychowanie, ideały, role i obraz świata; „ja”, które znajduje się na pograniczu „to” i „nad-ja”.

Nerwica różni się od psychozy, ponieważ pojawia się:

- zachowany kontakt z rzeczywistością;

- świadomość u chorej osoby charakteru patologicznego zaburzenia;

- ważna rola czynników psychologicznych w pojawieniu się zaburzeń.

Wszystkie nerwice mają wspólne objawy:

- niepokój psychiczny i/lub fizyczny;

- nieproporcjonalne zmęczenie (astenia);

- problemy seksualne;

- problemy ze snem (bezsenność albo nadmierna senność);

- objawy hipochondryczne;

- zahamowania (ruchowe albo intelektualne);

- agresywność oraz problemy w stosunkach międzyludzkich;

- depresja, która jest częstym powikłaniem nerwicy.

Istnieją cztery wielkie typy nerwicy:

nerwica fobiczna albo zaburzenia fobiczne: osoba chora ma napady strachu jedynie kiedy jest skonfrontowana z przedmiotem albo z konkretną sytuacją (na przykład, w metrze, widząc pająka, itp...);

nerwica obsesyjna albo zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: osoba chora cierpi na obsesje i kompulsje (określane inaczej także jako rytuały). Obsesjami są myśli, uczucia albo obrazy, które pasożytują na umysłach chorych, stale im się narzucają, niezależnie od woli osoby chorej (na przykład, strach przed mikrobami). Kompulsje zazwyczaj są wtórne do obsesji. Są to właśnie te czynności, które chora osoba czuje się zobligowana wykonywać, nawet jeśli świadoma jest ich absurdalnej natury (na przykład, stałe mycie rąk);
Zobacz również:

nerwica lękowa albo zespół lęku napadowego, zwany również lękiemnapadowym, albo zespołem paniki, a także zespołem lęku panicznego: napady lęku przychodzą bez czynnika wyzwalającego, który były tak ściśle określony jak w przypadku nerwicy fobicznej albo obsesyjnej. Takie napady lękowe są bardzo częste i mogą upośledzać chorego na poziomie funkcjonowania socjalnego, uczuciowego i zawodowego;

nerwica histeryczna albo konwersyjna, określa też jako histeria: osoba chora wyraża swoje lęki poprzez swoje ciało, ale w sposób nieświadomy. W nerwicy histerycznej nie ma stymulacji, nawet jeśli chory czasami wyciąga korzyści ze swoich bólów fizycznych (na przykład, choroba bez przyczyny fizycznej).

Leczenie nerwicy

Leczenie nerwicy polega zarazem na podawaniu leków i na psychoterapii. W rzeczywistości, przyczyny nerwicy wydają się zarówno psychologiczne jak i biologiczne. Proponowane psychoterapie mogą być typu psychoanalitycznego (w przypadku nerwicy histerycznej) albo typu zachowawczego, czyli behawioralnego (w przypadku nerwicy fobicznej albo zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, na przykład). Na poziomie medycznym, leczenie opierające się na podawaniu leków anksjolitycznych (przeciwlękowych) i/albo leków antydepresyjnych wykazuje swoją skuteczność. Ale, nie można zażywać tych leków bez konsultacji z psychiatrą, który najlepiej będzie wiedział co doradzić.

Należy zapamiętać, że nerwice są chorobami osobowości, których przyczyny są zarówno psychologiczne, jak i biologiczne. Wyróżniamy cztery wielkie grupy nerwic (fobie, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, lęk napadowy oraz histeria). Leczenie obejmuje psychoterapie oraz przyjmowanie leków.