Wpływ płci profesora a zdolności matematyczne kobiety

Na przykład, psycholodzy zmierzyli, ile razy każda studentka odpowiadała na pytania stawiane przez profesora, kiedy kierował on się do całej klasy. Na początku semestru, 11% studentek próbowało odpowiadać na pytania profesora, jeśli chodziło o mężczyznę, a 7% z nich próbowało odpowiadać na pytania, kiedy te były stawiane przez kobietę.

Pod koniec semestru, liczba studentek, które próbowały odpowiadać na pytania profesora, nie za bardzo się zmieniła: 7% z nich w dalszym ciągu próbowało to robić. Ale kiedy kursy były prowadzone przez kobietę, procent studentek próbujących odpowiadać na jej pytania, pod koniec semestru, podniósł się aż do 46%.

Badacze obliczyli również liczbę razy, kiedy studentki przychodziły do profesora, prosić go o pomoc, po zajęciach. Na początku semestru, około 12% studentek przychodziło do nauczyciela, zarówno do kobiety, jak i do mężczyzny. Pod konieć semestru, kiedy profesor był kobietą, procent ten podniósł się do 14%. Ale kiedy chodziło o mężczyznę, liczba ta spadła do poziomu zera.

W końcu, kiedy panie psycholog Janet Sout i Nilanjana Dasgupta oceniły sposób, w jaki studentki identyfikowały się z matematyką, stwierdziły wtedy, że kobiety kończyły rok nauki mając mniej zaufania i wiary co do swoich zdolności matematycznych, kiedy nauczyciel był mężczyzną. I zdarzało się to nawet wtedy, kiedy studentki miały, na egzaminach, lepsze rezultaty niż ich koledzy płci męskiej.

Zastanówcie się nad tym. Jeśli chodzi o obiektywną ocenę ich zdolności matematycznych, kobiety te były lepsze niż mężczyźni. Ale ich identyfikowanie się z matematyką nie było związane z ich zainteresowaniami, z ich determinacją albo z ich talentami. Było one związane z płcią ich profesora.

Zobacz również:

Podświadomość fałszuje nasze „wolne wybory”

Te doświadczenia sugerują, że bardzo subtelne i podświadome czynniki fałszują „wolne wybory”, których dokonujemy. Wybory dotyczące kariery zawodowej kobiet i mężczyzn są o wiele bardziej dotknięte przez dyskryminację seksualną niż przez wrodzone różnice płciowe. Ale nie jest to ten rodzaj dyskryminacji, do której zazwyczaj się odwołujemy.

Powinniśmy przypuszać, że profesorowie matematyki na uniwersytecie w Massachusetts wkładają wszyscy tyle samo serca w nauczanie młodych kobiet, jak i młodych mężczyzn. I że ci profesorowie byli wszyscy równie utalentowani co ich koleżanki. Dodajmy, że ani nauczyciele, ani studentki nie byli informowani co do celu tego doświadczenia a priori, dlatego też, ani studentki ani profesorki nie mogły zawrzeć rodzaju paktu, mającego na celu zafałszowanie rezultatów.

Tradycyjny schemat dyskryminacji, według którego dane jednostki celowo przechylają szalę na korzyść jednej grupy, w stosunku do drugiej grupy, w dalszym ciągu znajduje zastosowanie w niektórych przypadkach. Istnieją bez wątpienia profesorowie seksistowscy. Ale nie jest to seksizm manifestowany, który przekłada się na te rezultaty.

W rzeczywistości, sam ten model dyskryminacji może przeszkodzić w rozwiązaniu prawdziwego problemu.
Powody, dla których czujemy się odpowiedni do niektórych zawodów są tylko częściowo - i być może niebezpośrednio - związane z naszym zainteresowaniem, z naszą determinacją i z naszymi talentami.

Już ponad trzydzieści lat temu, psychoterapeuci z uniwersytetu w Georgii, badali, dlaczego niektóre kobiety, błyskotliwe i utalentowane, według wszelkiego rodzaju pomiarów obiektywnych, uważały, że były mniej wykwalifikowane niż były naprawdę. Niezależnie od dowodów, kobiety te widziały się jako OSZUSTKI, INTRUZI.

Prawdą jest, że kobiety są mniej liczne niż mężczyźni jeśli chodzi o zagłębianie się profesjonalnie w dziedziny matematki, nauk ścisłych i inżynierii, ponieważ nie wybierają one takiego rozwoju zawodowego. To co nie jest prawdą, to fakt, iż dokonywałyby one takich wyborów całkowicie „dobrowolnie”.