Barszcz (Heracleum L.)
Niektórzy nazwę łacińską - Heracleum, co przypomina mitologicznego Herkulesa - tej rośliny przypisują jej wielkiemu rozmiarowi.
Czy to się je?
Uważa się, że barszcz był rośliną wiosną najczęściej konsumowaną w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych. Jedzono jego liście oraz ich korzonki, tak samo jak młode łodyżki – przed kwitnięciem. Zbiory robiono generalnie od kwietnia do czerwca.
Uwaga: z powodu obecności w dojrzałych liściach oraz w skórce łodyżek i korzonków liści, związków fotouwrażliwiających i drażniących, nazywanych furanokumarynami, ważne jest, aby jeść bardzo młode liście i obierać łodyki oraz korzonki liści.
Łodyżki i korzonki liści często są jedzone na surowo. Miesza się je również z olejem (roślinnym bądź zwierzęcym). Gotowane, tracą dużą część swoich właściwości aromatycznych. W Europie Wschodniej, robi się z nich również alkohol, tak samo zresztą jak i z owoców. Popioły z liści barszczu były również używane jako zamiennik soli – są bogatsze w potas i mniej szkodliwe dla zdrowia niż sól stołowa.
Co to leczy?
Używano go do leczenia epilepsji, której towarzyszyły wzdęcia oraz problemy gastryczne (leczenie długoterminowe). Europejskiej odmianie barszczu (Herculeum spondilyum) przypisuje się dużą liczbę zalet, ponieważ jest on bogaty w oktanol, związek aromatyczny.
Korzeń, liście oraz owoce barszczu są używane jako afrodyzjak, jako środek stymulujący, środek trawienny, środek na nadciśnienie, przeciwko pasożytom jelitowym, jako detergent.
Roślina cała leczyła niemoc seksualną, zaburzenia trawienia, gazy, niewydolność nerek oraz epilepsję. Owocami leczono rzeżączkę. W użytku zewnętrznym, stosuje się napar z korzenia w kompresach i do przemywania: obrzęki, wrzody, guzy, ropnie, czyraki.
Ostrzeżenie: barszcz wywołuje fotonadwrażliwość i może spowodować, w wysokiej dawce, objawy alergiczne, kiedy wychodzimy na słońce po konsumpcji. Poza tym, dojrzałe liście mogą wywołać, u niektórych osób, podrażnienia skórne, które są jednak przelotne.
Nie mylić
Należy odnotować również, że można pomylić barszcz z innymi, wysoce toksycznymi roślinami z tej samej rodziny, takimi jak szczwół plamisty (Conium maculatum) oraz szalej (Cicuta maculata). Co oczywiste, zbieramy więc tę roślinę, jedynie wtedy, kiedy jesteśmy pewni, iż nie jest to jej żadna toksyczna kuzynka. Sprawa jest naprawdę poważna, ponieważ zjedzenie tak niewielkiej ilości jak 2,5 grama szaleju wystarczy, aby zabić dorosłego w dobrej formie.
Jeśli chodzi o szczwół plamisty, to z niego przygotowano „napój”, którym popełnił samobójstwo Sokrates.
Należy również bardzo uważać na barszcz kaukaski (Heracleum mantegazzianum), którego łodygi mogą osiągnąć od 2 m do 5 m wysokości. W rzeczywistości, soki tej rośliny zawierają toksyny wywołujące fotonadwrażliwość oraz zapalenia skóry. Uszkodzenia skórne, oparzenia, które mogą powstać w wyniku kontaktu z tą rośliną, są bolesne i czasami bardzo poważne.
Komentarze do: Barszcz (Heracleum L.)