Świerk (Picea A. Dietr.)
Istnieje wiele odmian świerków : świerk czarny (Picea mariana), świerk biały (P. Glauca), świerk brewera (Picea breweriana S.Wats.), świerk serbski (Picea omorica), świerk dwubarwny (Picea alcockiana), świerk czerwony (Picea rubens Sarg.), i wiele wiele innych (około 35 gatunków w sumie). Jest to drzewo wieczenie zielone z rodziny sosnowatych (Pinacea).
Czy to się je?
Wiele ludów, na przykład Indian północnoamerykańskich używało żywicy z różnych gatunków świerków – do żucia, tak jak zwykła współczesna guma. Kobiety ją żuły, aby zachować biały kolor swoich zębów, mężczyźni dla czystej przyjemności, dzieci dla zabawy. Kiedy osadnicy europejscy przybyli do Ameryki, bardzo szybko przyjęli u siebie zwyczaj żucia takiej żywicy, ale wydaje się, iż woleli raczej żywicę ze świerku białego (Picea glauca), zostawiając żywicę świerku czarnego (Picea mariana) Indianom.
Wewnętrzna kora świerku była zdrapywana i jedzona świeża na wiosnę, kiedy to była w najlepszym stanie; albo też suszoną ją, aby przechować na zimę. Mieszano ją z jagodami, przede wszystkim jagodami kaliny. Kiedy była taka konieczność, jedzono tę korę w każdym momencie roku.
Młode pędy rosnące na wiosnę (końce gałęzi o nieco jaśniejszym kolorze) były generalnie jedzone na surowo, ale czasami je gotowano. Ponieważ są one lekko kwaskowate, świetnie pasują do sałatek.
Co się tym leczy?
Indianie północnoamerykańscy używali właśnie młodych gałęzi do przygotowywania naparów leczących kaszel. Ponieważ są one równiewż wykrztuśne i napotne, gałązki te można dodawać także do ciepłej kąpieli, aby skorzystać z ich sedatywnego działania.
Mają one również lekkie właściwości oczyszczające i przeczyszczające. Przygotowywano również piwo z kwiatów różnych gatunków świerków, które służyło do leczenia gruźlicy. Kora świerków służyła również do przygotowywania różnych napojów leczniczych. Żywicy przypisuje się silne właściwości antyszkorbutowe. Uważa się, że sprzyja ona trawieniu, a także, że jest to prawdziwe lekarstwo przeciwko chorobie morskiej. Żuto ją w stanie naturalnym, ale przygotowywano ją również w postaci nalewki, rozpuszczoną w alkoholu. Żywicę także używano do lecznia kataru, duszności i innych problemów dróg oddechowych.
W Europie, gatunek Piscea abies był powszechnie stosowany do kąpieli leczniczych, w leczeniu chorób nerwowych oraz reumatyzmu. Zbierano młode gałązki i igły drzew 60 i 80-letnich, ponieważ stężenie czynników aktywnych jest w nich największe.
Dostępność
Można dostać jeszcze w handlu syrop ze świerku albo z sosny, który zażywa się ze względu na jego właściwości napotne. Ale możemy sami go zrobić, układając w słoju naprzemienne warstwy młodych gałazek świerku i miodu. Należy taką mieszankę dobrze upchać i pozostawić na słońcu przez cały miesiąc albo do momentu wytworzenia bardzo gęstego syropu. Taki syrop filtrujemy i przechowujemy w warunkach chłodnych i w ciemności.
Komentarze do: Świerk (Picea A. Dietr.)