Wiąz angielski (Ulmus rubra)
Wiąz angielski jest wielkim drzewem, które rośnie na wszchodzie Ameryki Północnej. Od zawsze, Indianie północnoamerykańscy stosują korę wewnętrzną tego drzewa (korę znajdującą się między korą oraz drewnem, i w której krążą soki roślinne) w celach medycznych: leczenie bólu gardła, kaszlu, podrażnień przewodu pokarmowego oraz wielu różnych ran i zapaleń skórnych.
Kora wiązu angielskiego jest bogata w skrobię i śluz (materia roślinna, która absorbuje dużo wody), co pozwalało zarówno Indianom jaki i europejskim osadnikom zrobić z niej produkt żywnościowy. W epoce amerykańskiej wojny secesyjnej, chirurdzy wojskowi stosowali w wielu przypadkach, niezwykle powszechnie, okłady z kory wiązu angielskiego, w celu leczenia ran u żołnierzy.
Od XIX wieku do lat sześćdziesiątych wieku XX, kora angielskiego wiązu była częścią oficjalnej farmakopei Stanów Zjednoczonych, jako środek emulgujący, łagodzący dla błony śluzowej, a także jako środek przeciwkaszlowy.
Mimo że przeprowadzono bardzo niewiele badań na temat wiązu angielskiego, to wiemy, że kora wewnętrzna tego drzewa zawiera śluz, któremu przypisujemy główne właściwości terapeutyczne, przede wszystkim w leczeniu zapaleń i podrażnień wewnętrznych i zewnętrznych.
Mimo że wiąz angielski jest specyficzny dla wschodu Kanady oraz Stanów Zjednoczonych, to jest on również bardzo bliskim leczniczego wiązu europejskiego, Ulmus campestris albo Ulmus procera, któremu przypisujemy te same właściwości, aczkolwiek nieco słabsze.
Czerwony wiąz jest jedną z roślin używanych do produkcji Essiac oraz Flor-Essence. W próbach in vitro zwracano zresztą uwagę na działanie antyoksydacyjne kory wiązu angielskiego, przypuszczalnie przypisywalne garbnikom, które ta zawiera.
Uwaga: jeśli samy zbieramy korę wiązu angielskiego, trzeba pamiętać, żeby jeść jedynie korę wewnętrzną, a nie korę zewnętrzną, ponieważ ta ostatnia może spowodować poronienie.
W handlu, można dostać korę wewnętrzną wiązu angielskiego w różnych postaciach: w kawałkach albo w proszku (na wagę), w płynnych ekstraktach, w kapsułkach z proszkiem, pastylki oraz herbatki.
Uwaga: jeśli samy zbieramy korę wiązu angielskiego, trzeba pamiętać, żeby jeść jedynie korę wewnętrzną, a nie korę zewnętrzną, ponieważ ta ostatnia może spowodować poronienie.
Części wykorzystywane: kora wewnętrzna drzewa.
Służy do ...
- leczenia bólu gardła i kaszlu;
- leczenie zapaleń oraz wrzodów układu pokarmowego;
- leczenie ran skórnych;
- leczenie zapaleń błony śluzowej;
- uśmierzanie zaparć oraz biegunek;
- odżywianie rekonwalescentów;
- leczenie oparzeń;
- leczenie ropni;
- leczenie zapalenia pochwy;
- leczenie hemoroidów.
Przeciwwskazania: unikać w okresie ciąży, w przypadku skażenia kory wewnętrznej przez części kory zewnętrznej, ponieważ może mieć ona działanie poronne.
Działanie niepożądane: nieznane.
Interakcje z innymi roślinami: nieznane.
Interakcje z lekarstwami: nieznane.
Komentarze do: Wiąz angielski (Ulmus rubra)