Bulimia – choroba ciała czy umysłu?
Bulimia, choć mniej znana niż anoreksja, jest chorobą bardziej powszechną. Jeszcze do niedawna była niedoceniana i rozróżniana jako jedna z odmian anoreksji, ale dziś jej niebezpieczeństwo jest w pełni dostrzegane.
Vomitoria
Bulimia jest kojarzona ze zjawiskiem wymiotowania po jedzeniu, jednak nie w tym leży istota choroby. To było obecne już w czasach starożytnych, kiedy nasi przodkowie wymiotowali w specjalnych pomieszczeniach (vomitoriach) w trakcie uczty, aby mogli więcej zjeść. Nie miało to jednak nic wspólnego z dążeniem do szczupłej sylwetki. Jedzenie traktowano w pewnym sensie jak truciznę, a najbardziej powszechnym lekarstwem na wszystkie schorzenia była lewatywa, prowokowanie wymiotów i biegunek.
Bulimia jest bardziej powszechna wśród dziewcząt, ale nie powinniśmy trzymać się stereotypów. Ta choroba dotyka również mężczyzn.
Na bulimię bardziej narażone są osoby, które przebywają w środowisku, w którym ideałem sylwetki jest chudość, na przykład: modeling, balet, gimnastyka, bieganie, łyżwiarstwo figurowe, aktorstwo itp.
„Bulimis”, czyli wilczy głód
Bulimia to choroba psychiki, chociaż skutkuje wyniszczeniem ciała. Osoba chora ma napady patologicznego głodu. Czuje się głodna nawet tuż po spożyciu posiłku. Prześladuje ją również poczucie winy, dlatego stara się wymiotować wszystko to, co dopiero zjadła. Ulga po zwymiotowaniu jedzenia jest tak wielka, że proces zaczyna się od nowa.
Bulimicy dzielą dni na „dobre” - takie, w których nie czują przymusu jedzenia (nie odczuwają głodu) i „złe”, kiedy się objadają.
Napady jedzenia przerywane są okresami obsesyjnej diety i dbania o sylwetkę. Chorzy są świadomi swoich poczynań, ale nie mogą się jednak powstrzymać.
Zobacz również:
Do objawów bulimii należą:
- prowokowanie wymiotów,
- używanie środków przeczyszczających,
- używanie środków moczopędnych,
- intensywne ćwiczenia fizyczne,
- intensywna dieta lub głodówki między napadami.
Przede wszystkim, przyczyną jest brak akceptacji własnego ciała. Do głównych powodów należą także konflikty rodzinne, zła sytuacja w domu, uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu, emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie, brak akceptacji najbliższego otoczenia. Do przyczyn zalicza się również sztucznie wylansowany przed koncerny modowe nierealny wizerunek kobiety, dużo szczuplejszej od zdrowego standardu.
Ciało do wymiany
Podobnie jak anoreksja, bulimia działa bardzo wyniszczająco na organizm i może prowadzić do śmierci osoby chorej. Oto tylko niektóre zmiany fizyczne osoby chorej na bulimię: odwodnienie, zmęczenie, ospałość, zaparcia, bóle głowy, nieregularne miesiączki lub ich brak, uszkodzenie szkliwa zębów, rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów, osłabienie serca, w skrajnych przypadkach – pęknięcie przełyku lub przepony.
Bulimia zmienia również psychikę chorego. Pojawia się niechęć do samego siebie, stany depresyjne, poczucie wstydu i upokorzenia, psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających, zły nastrój, niepokój.
Czy można wyleczyć bulimię?
Podstawową terapią jest terapia farmakologiczna i psychoterapeutyczna. Nie jest to jednak łatwy proces. To długotrwałe i grożące nawrotami leczenie zarówno ciała jak i duszy.
Chory musi być otoczony opieką i miłością bliskich. Przeprowadza się terapię behawioralno-poznawczą, która polega na zmianie fałszywego postrzegania swojego ciała. Chory uczy się jeść trzy posiłki dziennie, włącznie z produktami, których wcześniej unikał. Obserwuje swoją dietę i stara się ją obiektywnie ocenić, a swoje przemyślenia dzieli z terapeutą.
W międzyczasie chory przechodzi przez inne terapie, takie jak terapia interpersonalna, dzięki której pozbywa się swoich lęków. Równie ważna jest także terapia rodzinna, która ma na celu poprawienie relacji rodzinnych, które prawdopodobnie przyczyniły się do powstania bulimii.
Warto pamiętać, że bulimia, w przeciwieństwie do anoreksji, nie skutkuje drastycznym spadkiem wagi, więc należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie dzieci po posiłku i regularność spożywania jedzenia, ponieważ najważniejszą rzeczą, jest przeciwdziałanie. Powinniśmy obserwować żywienie naszych najbliższych, a gdy zauważymy jakiekolwiek nieprawidłowości warto reagować od razu.
Komentarze do: Bulimia – choroba ciała czy umysłu?