Posiadanie włosów (sierści) o konkretnym zabarwieniu może okazać się brzemienne w skutkach - według publikacji zamieszczonej w czasopiśmie „Physiological and Biochemical Zoology”. Powstała ona na podstawie badań, którym przewodził Ismael Galván z Spain's Museo Nacional de Ciencias Naturales. Wysnuł on hipotezę jakoby dziki z czerwonawą sierścią odznaczały się wyższym poziomem stresu oksydacyjnego.
Stanowi to niebezpieczeństwo dla danego organizmu. Stres oksydacyjny wiąże się z uwalnianiem wolnych rodników i nadtlenków, które, odkładając się, przyjmują toksyczne właściwości - powoduje on więc liczne zniszczenia w komórkach (a nawet ich martwicę).
Jednakże w jaki sposób zjawisko to wiąże się z kolorem sierści?
Proces produkcji czerwonego pigmentu pochłania cenny antyoksydant, który w przeciwnym wypadku zwalczyłby wolne rodniki, prowadzące do stresu oksydacyjnego.
Większość pigmentu w zwierzęcej skórze i sierści jest produkowana przez związki chemiczne zwane melaninami. Wyróżniamy ich dwa rodzaje: eumelaninę, odpowiedzialną za czarny kolor, oraz feomelaninę – kolor czerwonawy lub kasztanowy.
Zobacz również:
- Samobójstwa wśród nastolatków
- Pierwsza wizyta u ginekologa, czyli jak przygotować do tego nastolatkę
- Jeżeli Twój lekarz jest zdrowy – Ty pewnie też jesteś!
- Pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych
- Nowoczesne metody badania płodu
- Zarazki z kranu - czy zagrażają naszemu zdrowiu?
- Pułapki diagnostyczne – choroby ukryte za maską
- Dlaczego regularne wizyty lekarskie są konieczne w starszym wieku?
Obie powstają w podobny sposób, z małym wyjątkiem. Feomelanina zużywa glutation (znany także jako GSH), będący silnym wewnątrzkomórkowym antyoksydantem.
Aby sprawdzić, czy zużycie GSH przynosi fizjologiczne konsekwencje, Galván i jego zespół badali populację dzików w Parku Narodowym Donana, zlokalizowanym w południowo-zachodniej Hiszpanii. Naukowcy określali ilość czerwonego futra u każdego osobnika, po czym sprawdzali poziom GSH i stresu oksydacyjnego w mięśniach.
Dowiedli, że dziki z wyższym poziomem feomelaniny w sierści posiadały niższy poziom GSH w mięśniach oraz niższy poziom stresu oksydacyjnego. Sugeruje to, że zabarwienie ma poważne konsekwencje dla dzików. Feomelanina czyni zwierzęta bardziej podatnymi na oksydacyjne uszkodzenia.
Przewodzący analizom podsuwa jedyne jego zdaniem słuszne wyjaśnienie.
Wyjaśnia, że podczas procesu wytwarzania feomelaniny zużywane jest GSH, ale z komórek wydobywa się także stanowiąca jego składową – cysteina. W nadmiarze staje się ona toksyczna.
„Wszystkie kręgowce wyższego rzędu, włączając ludzi, posiadają takie same rodzaje melaniny w skórze, włosach (sierści) i piórach. Te badania poszerzyły nasz niewielki stan wiedzy na temat fizjologicznych konsekwencji pigmentacji” - stwierdza Ismael Galván.
Komentarze do: Czerwień zwiastuje zabójczy stres oksydacyjny