Długość życia stulatków sprawą genów

Czy wszyscy jesteśmy równi w obliczu długości życia ? Odpowiedzią jest nie, przynajmniej według genetyków. Stulatkowie bowiem być może posiadają geny predyspozycji, które przeszkadzają rozwijać się chorobom związanym z wiekiem. Oczywiście, środowisko to kluczowy czynnik długiego życia: oczywiście zdrowe jedzenie, oczywiście sport, czyli, w skrócie, należy być rozsądnym przez całe swoje życie, co być może pozwoli, według lekarzy, uchronić nasze zdrowie.

Jednak nawet jeśli ten model życia pozwala osiągnąć zazwyczaj osiemdziesiątkę, nie wystarcza jednak do przedłużenia życia o jeszcze jakieś kilkadziesiąt lat. Tak jak naukowcy to podejrzewali, geny nie są „bez winy”, jeśli chodzi o długość życia.

Według nich, długość życia nie zależy od jednego jedynego magicznego genu: wydaje im się coraz bardziej ewidentne, że należało by zastanowić się nad grupą genów sprzyjających nie pojawianiu się chorób związanych z wiekiem, takich jak choroba Alzeimera czy choroby serca i naczyń krwionośnych. W ten sposób, każdy pojedynczy gen byłby sam przez siebie ważny, poczynając od tych, które są odpowiedzialne za rozwój, poprzez te, które są odpowiedzialne za system obronny, kończąc na tych, które kierują odpowiedzią na stres. Im więcej genom posiada dobrych genów, tym więcej szans osiągnięcia długiego życia.

Aby to wykazać, badacze z Boston University School of Medicine w Massachusetts poprosili o uczestnictwo w badaniach 1 055 stulatków oraz 1 267 osób służących jako grupa kontrolna. Badania nosiły nazwę New England Centenarian Study i ukazały się w przeglądzie Science.

Przede wszystkim, sekwencjonowanie wszystkich genomów pozwoliło zidentyfikować gen 33 SNP (single nucleotide polymorphism, czyli gen różnicujący na poziomie tylko jednego nukleotydu), który jest odpowiedzialny indywidualnie za długość życia. Logiczne jest to, że naukowcy chcieli następnie zobaczyć, czy geny mogą kooperować, aby sprzyjać długości życia. W ten sposób zidentyfikowali nie mniej niż 150 SNP, którego związek w różnych kombinacjach z genomem mogłoby pozwolić, według badaczy, określić z nawet 77% pewnością szanse na osiągnięcie 100 lat życia.

Naukowcy również skonstatowali, że 90% stulatków włączonych do badania mogło być sklasyfikowanych w 19 kategoriach, w zależności od kombinacji SNP, który posiadali. Zadziwiające jest to, że genomy przebadanych stulatków zawierały także tyle samo genów predysponujących do różnych chorób, co generalna populacj ludzka, ale te choroby jednak się nie rozwinęły, albo pojawiły się u stulatków dużo później.

Te rezultaty wskazują na geny pozytywne, którymi stulatkowie dysponują i które mogłyby być gwarantem opóźnionego rozwoju chorób związanych z wiekiem. Autorzy badań chcą jednakże pozostać ostrożnymi z wielu powodów. Przede wszystkim, te przeanalizowane dane, które dotyczą jednak ograniczonej liczby osób, nie mogą być brane pod uwagę jako dokładne, dopóki nie zostaną zweryfikowane w badaniach na większej liczbie osób.

Poza tym, nawet jeśli te rezultaty są potwierdzone, analiza genów nie może stwierdzać z całą pewnością długości życia sekwencjonowanej osoby. Genetyka nie jest dziedziną wiedzy, która daje dokładne odpowiedzi.

Jest jednakże niemożliwe, żeby przedsiębiorstwa, kierujące się złymi intencjami, wykorzystały tę okazję, aby skomercjalizować testy na długość życia. Ten test jest nie tylko przedwczesny i niewiarygodny, ale poza tym jego rezultat może prowadzić niektóre osoby do dramatycznej modyfikacji ich trybu życia, do czego zdecydowanie nie wolno nam dopuścić.

Z drugiej strony, bardziej pozytywnej, odszyfrowanie tych kilku genów być może pozwoli medycynie przedłużyć życie ludzkie? Ale czy naprawdę należy tego się spodziewać?