Dopamina związana z długowiecznością?

Według badania przeprowadzonego przez UCI-Brookhaven, wariant genu odpowiadającego za cechy osobowości, ma także wpływ na zdrowe starzenie się. Wariant ten, pochodny genu receptorowego dopaminy i nazwany allelem DRD4 7R, pojawia się o wiele częściej u ludzi, którzy przekroczyli 90 rok życia, i jest związany ze wzrostem długości życia u myszy, co udowodniono w eksperymentach. Badanie ukazało się w The Journal of Neuroscience.

Robert Moyzis, profesor chemii biologicznej w UC Irvine, i dr Nora Volkow, psychiatra z Brookhaven National Laboratory oraz z National Institute on Drug Abuse, są autorami najnowszych badań w dziedzinie starzenia się człowieka.

Ten nowo odkryty wariant genu jest częścią układu dopaminowego, który ułatwia przekazywanie sygnałów między neuronami i odgrywa ważną rolę w sieci mózgu, która jest odpowiedzialna za uwagę i proces uczenia kierowany nagrodą. Allel DRD4 7R działa tłumiąco na dopaminę, co zwiększa aktywność danej osoby.

Moyzis powiedział, że osoby posiadające ten wariant genu wydają się być bardziej zmotywowane do działania, socjalne i biorące częsty udział w aktywnościach fizycznych i intelektualnych.

Ten wariant jest powiązany również z nadmierną aktywnością, zaburzeniami koncentracji, uzależnieniami i ryzykownym zachowaniem.

„Chociaż wariant genetyczny nie wpływa bezpośrednio na długowieczność, to jest związany z cechami osobowości, które okazały się być ważne dla zdrowszego i dłuższego życia. Więc aby zdrowo się starzeć, wcale nie potrzeba cudów” – twierdzi naukowiec.

Liczne badania, również te przeprowadzone na osobach powyżej 90 roku życia, potwierdziły, że bycie aktywnym jest ważne w zdrowym procesie starzenia się i może również powstrzymać postęp chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera.

Dalsze badania wykazały, że ten wariant genu odpowiadający za długowieczność wyodrębnił się już 30.000 lat temu.

Zespół badaczy przeanalizował próbki genetyczne 310 uczestników powyżej 90 roku życia. Ta grupa miała znaczną przewagę, jeśli chodzi o obecność „długowiecznego” genu, w stosunku do pozostałych 2.902 osób w wieku od 7 do 45 lat - aż o 66%. Obecność genu była silnie związana z aktywnością fizyczną.

Następnie Volkow, Thanos Panayotis i ich współpracownicy z Brookhaven National Laboratory odkryli także, że myszy bez tego wariantu genu cechowały się spadkiem żywotności od 7 procent do 9,7 procent.