HCV - Wirus zapalenia wątroby typu C

HCV jest przyczyną wirusowego zapalenia wątroby typu C. Wirus HCV został zidentyfikowany w 1989 roku. Szacuje się, że liczba osób zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C w Polsce wynosi około 700 000. Na świecie żyje około 170 milionów osób zakażonych wirusem HCV. Co roku przybywają 3-4 miliony nowych zakażonych. Badania prowadzone przez kilka ostatnich lat pozwoliły na rozpoznanie zakażenia wirusem typu C u 15 000 osób. Rocznie dochodzi do 2 5.00 zakażeń – u większości osób zakażenie wykrywa się przypadkowo.

Zazwyczaj przypadki zakażenia wirusem HCV wykrywa się u osób zakażonych już przez wiele lat.

Drogi zakażenia wirusem HCV

Do zakażenia HCV dochodzi przez uszkodzoną skórę lub śluzówki sprzętem medycznym (np. gastroskop) i nie medycznym (np. do tatuażu). Grupą szczególnego zagrożenia są narkomani, gdyż na drodze wstrzykiwania narkotyków drogą dożylną często dochodzi do zakażenia. Drogą zakażenia są także kontakty płciowe. Istnieje również ryzyko infekcji wirusem w gabinecie kosmetycznym (np. manicure. Obecnie nie ma zagrożenia zarażenia się żółtaczką typu C z powodu transfuzji krwi. Jednak było to możliwe przed 1992 rokiem, ponieważ w tym okresie dawcy krwi nie byli badani na obecność wirusa C.

Szczepionka na HCV

Dotychczas naukowcy nie wynaleźli szczepionki zabezpieczającej przed zakażeniem HCV. W wielu przypadkach możliwe jest zahamowanie postępoów choroby, a nawet jej całkowite wyleczenie dzięki takim środkom jak interferon (pobudzający nasz układ odpornościowy) i rybawiryna (hamująca namnażanie się wirusów). W trakcie badań jest szereg nowych leków takich jak wiramidyna, kwas lukrecjowy i inne. Leczenie powinno być prowadzone wyłącznie w kilkunastu ośrodkach referencyjnych w kraju. Mniejsze kliniki nie dysponują wystarczającym zapleczem do faktycznego monitorowania postępów leczenia.

Zobacz również:

Ochrona przed HCV

Test pozwalający wykryć zakażenie można wykonać za około 30zł w każdym wojewódzkim mieście w Polsce. Badanie w kierunku HCV może zlecić lekarz pierwszego kontaktu i jest ono refundowane. Można uchronić się przed wirusem dzięki zachowaniu podstawowych zasad higieny osobistej. Należy pamiętać, aby nie używać cudzej szczoteczki do zębów, golarki, ręczników itd. Pacjenci powinni zwracać szczególną uwagę na zachowania personelu medycznego - praca w rękawiczkach, zmiana rękawiczek po każdym pacjencie, stosowanie sprzętu jednorazowego użytku. Jedną z podstawowych zasad personelu medycznego powinna być właściwa sterylizacja i dezynfekcja sprzętu medycznego wielokrotnego użytku

Należy unikać ryzykownych zachowań - przyjmowanie narkotyków drogą dożylną, kontakty z wieloma partnerami seksualnymi bez zabezpieczenia.

Objawy HCV

Zakażenie HCV jest bardzo często określane jako "cicha epidemia", gdyż u mniej niż 50 proc. nosicieli wirusa można zauważyć jego objawy. Zwykle są one jednak mało charakterystyczne lub niewyraziste, należą do nich np. złe samopoczucie, ciągłe zmęczenie, osłabienie, utrata wagi, nudności, problemy z koncentracją oraz objawy charakterystyczne dla grypy. Typowe zażółcenie skóry i oczu pojawia się tylko u co dziesiątego chorego. Proces degeneracji tkanki wątrobowej jednak stale postępuje i może dojść do zwłóknienia wątroby, marskości lub nawet raka wątroby.

HCV – terapia

Podstawowym i zasadniczym celem terapii w przypadku wirusowego zapalenia wątroby typu C jest eliminacja wirusa z organizmu oraz powrót do prawidłowych wartości wątroby. Dalekosiężnym celem jest zapobieżenie marskości i raka wątroby oraz innych powikłań wynikających z wirusowego zapalenia wątroby. Jeszcze przed paroma laty obowiązującym standardem było zastosowanie samego interferonu w tzw. "monoterapii". Metoda ta, w znacznej większości przypadków nie dawała pozytywnych rezultatów terapeutycznych i tylko nieliczni mogli cieszyć się odpowiedzią Pod koniec lat dziewięćdziesiątych do interferonu dołączono nowy składnik terapii, rybawirynę, co było rewolucyjnym krokiem w kreowaniu standardów terapeutycznych wobec HCV. Obecnie uzyskuje się w leczeniu stosunkowo dobre rezultaty, W porównaniu z możliwościami medycyny sprzed kilku lat, dokonał się na tym polu znaczny postęp.

Poziom wyleczeń szacuje się średnio na ok. 40 do 60%, przy czym różne liczby podawane są w różnych publikacjach.

Leczenie trwa zasadniczo do 12 miesięcy, przy czym może być z ważnych powodów przedłużone bądź skrócone.