Jak rozpoznać zaburzenia rytmu serca?

Zaburzenia rytmu serca nie należą do chorób, które można w sposób samodzielny rozpoznać. Co prawda, mogą zaistnieć pewne naprowadzające nas właśnie na to schorzenie symptomy, ale równie dobrze jej przebieg może być zupełnie bezobjawowy.

Aby zdiagnozować chorobę i ustalić plan leczenia trzeba wykonać m.in. badanie EKG (elektrokardiografię) i echokardiografię. Przeprowadza się także czasem badania inwazyjne tj. mapowanie przedsionka w poszukiwaniu źródeł arytmii i niszczenie ognisk arytmii.

Zaburzenie rytmu serca pojawia się, gdy zakłócona zostaje prawidłowo miarowa i częsta praca tego organu. W przypadku przyspieszenia pracy serca mówimy o tachykardii, w przypadku jej zwolnienia- o bradykardii. Natomiast arytmia występuje, gdy mamy do czynienia z zaburzeniami rytmiczności.

Chory na arytmię odczuwa miarowe bądź niemiarowe kołatanie serca, ogólne osłabienie, „szarpnięcia ” i „przeskoki” serca, spadek ciśnienia tętniczego. Czasem występują też omdlenia, a nawet utrata przytomności. Chorzy na arytmię mogą odczuwać ponadto potrzebę kaszlu, dławienie w klatce piersiowej. Są to objawy krótkotrwałe, lecz często powracające. Dyskomfort powoduje także tzw. częstoskurcz. W przypadku dolegliwości, przy której występuje też i ten poważniejszy symptom, osobę chorą spotykają duszności, zawroty głowy, bóle wieńcowe.

Zobacz również:

Wyszczególniamy dwa rodzaje częstoskurczu – migotanie komór i migotanie przedsionków. Migotanie komór prowadzi do zatrzymania pracy serca i śmierci klinicznej. Z kolei migotanie przedsionków jest przyczyną ustania skurczu przedsionków, co zupełnie dezorganizuje pracę serca i może ono bić odtąd w tempie bardzo szybkim lub bardzo wolnym.

Bradykardia charakteryzuje się tym, że częstość akcji serca chorego wynosi mniej niż 50 uderzeń na 1 min. Powoduje to niedotlenienie układu nerwowego, z czym wiążą się objawy takie jak: mroczki przed oczami, omdlenia, utraty przytomności, zawroty głowy, uczucie kołatania serca.

Objawy dzielimy na łagodne, potencjalnie groźne i groźne. Te łagodne są najczęściej skutkiem mocnych emocji i mogą być to np. pojedyncze dodatkowe skurcze. Potencjalnie groźne i groźne są zawsze bardzo niebezpieczne dla chorego, a natychmiastowa diagnostyka i leczenie jest konieczne.

Poza wspomnianymi już metodami rozpoznawania zaburzeń serca- badaniem EKG i echokardiografią, istnieje jeszcze kilka innych, związanych z postępem medycyny. Warto dodać, że w przypadku nie ujawniania się zaburzeń podczas zwykłego badania elektrokardiografem, stosuje się badanie EKG przez 24 godziny. Wówczas serce chorego dzięki aparatowi Holtera pozostaje pod obserwacją przez całą dobę.

Innym sposobem, umożliwiającym wykrycie arytmii jest telemonitoring. Osoba poddana tej metodzie dostaje specjalny aparat i w razie zaburzeń przez telefon stacjonarny lub komórkowy, niezależnie od pory dnia i nocy, łączy się z centrum monitoringu kardiologicznego i przesyła sygnał z aparatu. Lekarz dyżurujący wyświetla przesyłaną informację i stawia diagnozę.

Wykonuje się ponadto badania specjalistyczne, nieinwazyjne, które maja na celu wykazanie przyczyn zaburzeń. Są to np. próba wysiłkowa i badanie profilu ciśnienia tętniczego przez dobę za pomocą aparatu Holtera.

Największym wynalazkiem XX w. w dziedzinie badań zaburzeń rytmu serca było skonstruowanie i wszczepienie rozrusznika, który w czasie przerw w pracy serca, stymuluje jego działanie, zapobiegając utracie przytomności, a nawet śmierci.

Autor:

Kazimiera Magda