Jałowe martwice kości u dzieci

Jałowe martwice kości, zwane również martwicą tkanki kostnej to choroba, która najczęściej pojawia się u dzieci w okresie szybkiego wzrostu kości długich. Przypuszcza się, że choroba jest związana zaburzeniem krążenia w tkance kostnej. Może dotyczyć nawet każdej kości.

Objawy jałowej martwicy kości

Martwica tkanki kostnej u dzieci często powoduje ból, który jednak szybko ustępuje po odpoczynku. Choroba ta zmniejsza ruchomość chorego stawu, może być przyczyną utykania, obrzęków i bolesności uciskowej. Ból często promieniuje na inne części ciała np. przy martwicy kości biodrowej ból promieniuje do pachwiny czy też na dół do kolana.

Lekarz może postawić diagnozę jedynie na podstawie wywiadu z dzieckiem i po wykonaniu badania radiologicznego.

Przyczyny jałowej martwicy kości

Jak zostało wspomniane na wstępie, główną przyczyną jałowych martwic kości u dzieci, jest szybki i dynamiczny wzrost kości długich czyli kości nóg i rąk. Inne przyczyny tej choroby u dzieci w dużej mierze nie są znane, lecz przyjmuje się, że może to być również zaburzenie ukrwienia, a zmniejszony lub zablokowany przepływ krwi może być spowodowany m.in.: licznymi urazami np. złamaniami czy zwichnięciami lub przyjmowaniem niektórych leków.

Zobacz również:

Postać dziecięco-młodzieńcza tej choroby najczęściej jest zlokalizowana w nasadach rosnących kości, najczęściej w takich, jak głowa kości udowej, guzowatość kości piszczelowej, guz piętowy oraz głowa drugiej kości śródstopia. Może obejmować też inne kości, np. kręgosłupa czy miednicy. Do tej pory znane jest aż 40 martwic u dzieci i młodzieży.

Oprócz dzieci, na martwicę kości szczególnie narażone są osoby, które długotrwale stosują glikokortykosteroidy, osoby chore na reumatoidalne zapalenie stawów oraz osoby, które nadużywają alkohol.

Leczenie jałowej martwicy kości

Diagnoza postawiona przez lekarza odbywa się głównie dzięki wywiadowi przeprowadzonemu z małym pacjentem. Leczenie zazwyczaj polega na ochronie obumarłej kości przed obciążeniami i uszkodzeniami mechanicznymi. Jeśli zmiany dotyczą kończyny dolnej, odciążanie uszkodzonego stawu musi być całkowite. W innych przypadkach, jak np. guzowatość piszczeli czy guz piętowy, na obciążanie zezwala się po ustąpieniu objawów bólowych, tzn. po 1–2 tygodniach, z wyłączeniem aktywności sportowej oraz szkolnych ćwiczeń gimnastycznych.

Czas trwania choroby zależy od tego, kiedy pojawiła się u dziecka. Szansą na całkowite wyleczenie objęte są martwice pozastawowe. W przypadku zmian stawowych rokowania są mniej korzystne. Jeśli choroba rozpoznana jest zbyt późno lub jest nieodpowiednio leczona, w późniejszym wieku doprowadza do zmian zwyrodnieniowo-zniekształcających.

Autor:

Kinga Setera