Metody leczenia chorób przytarczyc
Występują dwie choroby przytarczyc - niedoczynność oraz nadczynność. Pierwsza z nich to zaburzenie endoktrynologiczne, które polega na obniżeniu czynności wewnątrzwydzielniczej przytarczyc. Ta dolegliwość objawia się poprzez tężyczkę, mrowienie czy drętwienie lub zaćmę i zwapnienie jąder podstawnych mózgu oraz zaburzenia jonowe, takie jak hipokalcemia, hiperfosfatemia i hipokalciuria.
Nadczynność to nadaktywność przytarczyc, poprzez którą dochodzi do nadmiernej produkcji parathormonu, który jest hormonem regulującym poziom wapnia i fosforanów. Dzieli się ona na nadczynność pierwotną i wtórną.
Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność mogą być dziedziczne i wówczas nic nie możemy na to poradzić. Jednak bardzo często przyczyny są zgoła inne. Jeśli chodzi o pierwszy rodzaj to wykrycie zespołu DiGeorge'a oznacza właśnie wrodzoną przypadłość. Lecz istnieje także niedoczynność o podłożu immunologicznym, która objawia się poprzez zespół APECED. Ponadto możemy również wyróżnić niedoczynność idiopatyczną, ale jej przyczyny wciąż są nieznane, pomimo przeprowadzenia licznych testów. Znana jest też niedoczynność wynikająca z uszkodzenia lub wycięcia przytarczyc w trakcie operacji tarczycy.
Jest to bardzo niekorzystne posunięcie, gdyż około 80% przypadków boryka się z tym problemem po odbyciu zabiegu. Powodem dolegliwości są także oporność na parathormon, nadwrażliwość receptora wapniowego, zwyrodnienie miąższu przytarczyc w przebiegu chorób układowych oraz bezwzględny niedobór parathormonu. W przypadku nadczynności najpierw musimy rozróżnić dwie jej kategorie, czyli wtórną i pierwotną, gdyż każda z nich ma inne przyczyny.
Najczęstszą przyczyną tej pierwszej jest przewlekła niewydolność nerek. Organ ten, gdy nie jest w pełni sprawny nie dostarcza odpowiedniej ilości witaminy D do jej aktywnej formy i w niewystarczającym stopniu wydzielają się fosforany. W wyniku ich kumulacji powstaje w naszym ciele nierozpuszczalny fosforan wapnia i powoduje on obniżenie wapnia zjonizowanego z krążenia. Oba te mechanizmy prowadzą do hipokalcemii, a kolejnym stadium tego jest nadmierna sekrecja parathormonu i wtórna nadczynność przytarczyc.
Zobacz również:
Drugi rodzaj spowodowany jest jak sama nazwa wskazuje sprawami pierwotnymi. Przyczyną jest defekt komórek narządu, wyrażający się nadprodukcją parathormonu, która jest nieadekwatna do potrzeb naszego organizmu oraz małą wrażliwością na supresyjne działanie zwiększonego stężenia wapnia w surowicy. Objawy w obu przypadkach również są odmienne. W niedoczynności występują parestezja, tężyczka, zaburzenia psychiczne, bolesne skurcze mięśni i zmiany troficzne włosów, skóry i paznokci. Natomiast nadczynność objawia się gorączką, depresją oraz bólami kostno-stawowymi. Mogą również się pojawić przypadki uszkodzenia innych narządów. Znacznie trudniej wygląda leczenie tej choroby w przypadku nadczynności. Wówczas potrzebny jest zazwyczaj zabieg chirurgiczny.
Polega on w zależności od etiologii na usunięciu występującej zmiany, którą bardzo często jest gruczolak lub rak. W razie rozrostu tego narządu zaleca się wycięcie wszystkich przytarczyc. Niewielki fragment z nich wszczepia się następnie pod skórę, aby móc obserwować po operacji niedoczynność, która się pojawi. Kiedy występują przeciwwskazania co do zabiegu należy zastosować leczenie farmakologiczne. Jednym ze specyfików jest cinakalcet, który hamuje wydzielanie parathormonu. W parze z nim idzie zazwyczaj dokładna obserwacja, czy nie wystąpi przełom hiperkalcemiczny.
Gdy tak się stanie należy zastosować następujące postępowanie terapeutyczne w którym zawiera się: uzupełnianie fosforanów, obfite nawadnianie, kalcytonina, bisfosfoniany, mitramacyna i hemodializa w ciężkich przypadkach. Kiedy borykamy się z problemem niedoczynności, nie musimy obawiać się operacji. W tym przypadku leczenie opiera się na systematyczności i stopowaniu tej choroby we wszelki możliwy sposób. Przede wszystkim otrzymamy wówczas spore dawki witaminy D3 oraz leków zmniejszających wchłanianie fosforanów w jelitach. Stosuje się wówczas także dietę bezmleczną, ubogą w fosforany oraz wapń 1-2 grama na dzień. Pacjenci muszą być regularnie monitorowani czy stężenie wapnia i fosforanów w surowicy jest odpowiednie. Zaleca się też okresowe badania na przyziemność soczewki i obecność zwapnień w ośrodkowym układzie nerwowym.
Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność przytarczyc to ogromny problem, jednak nie można ich ze sobą mylić, gdyż każda z nich objawia się czym innym i jest zupełnie inaczej leczona. Przy pierwszej nie obejdzie się bez zmiany stylu swojego życia oraz wprowadzenia zdecydowanie odmiennej diety. Tylko wówczas możemy zmniejszyć ryzyko powikłań po tej chorobie. Z kolei nadczynność z reguły wiąże się z dużo poważniejszą terapią. Bardzo często nie da się uniknąć zabiegu chirurgicznego, który zawsze niesie za sobą ryzyko.
Autor:
Karol Frankowski
Komentarze do: Metody leczenia chorób przytarczyc (1)
świńska tarczyca suplement diety Thyroid TR Thiroyd NDT tajska dieta hashimoto niedoczynnosc tarczycy
1świńska tarczyca suplement diety Thyroid TR Thiroyd NDT tajski Mam sprowadzany z Tajlandii suplement diety Thiroyd 1000 tabletek po 60 mg. Sprzedaję po 180zł + 20 zł przesyłka pobraniowa. Również mam suplement Thy... pokaż całość