Miłość do harmonii muzycznej jest wypracowana

Miłość do muzyki jest wyuczona, a nie oparta na naturalnych zdolnościach, jak pokazuje badanie University of Melbourne. Prof. Neil McLachlan mówi: wcześniejsze teorie na temat tego, jak doceniamy muzykę, były oparte na fizycznych właściwościach dźwięku, na uchu oraz na wewnętrznej zdolności usłyszenia harmonii.

Badanie Kanadyjczyków pokazuje zaś, że możemy się nauczyć harmonii muzycznej, ponieważ jest to kwestią wytrenowania mózgu w słyszeniu i w słuchaniu dźwięków.

Jeżeli więc uważasz, że niektóre rodzaje muzyki, np. jazz, brzmią jak kocie jęki, to dlatego, że nikt nie nauczył cię słuchać tej muzyki według jej zasad, mówi prof. McLachlan.

Naukowiec przeprowadził eksperyment na 66 uczestnikach, którzy przeszli trening muzyczny oraz testy zdolności słyszenia kombinacji nut, aby określić, czy kombinacje te dla nich były znajome bądź przyjemne.

Okazało się, że ludzie musieli znać dźwięki wytworzone przez kombinacje nut, zanim mogli usłyszeć pojedyncze nuty. Jeżeli nie mogli odróżnić nut, uważali, że dźwięk jest okropny albo jazgotliwy.

Teoria utrzymująca się od wieków i zakładająca, że to fizyczne właściwości ucha określają, co jest dla nas przyjemne, została obalona.

Prof. Sarah Wilson, współautorka badania, dodaje: rezultaty pokazały, że wyszkoleni muzycy są o wiele bardziej wrażliwi na dysonanse niż nie-muzycy. Podkreśla to znaczenie trenowania mózgu w słuchaniu wyjątkowych wariacji kombinacji dźwięków, takich jak te w muzyce jazzowej bądź rockowej.

W zależności od treningu, muzycy potrafili wychwycić i określić jako przyjemny dany dziwny akord, który dla niewytrenowanych uczestników był nieprzyjemny bądź niemożliwy do wychwycenia.

Pytanie, dlaczego niektóre kombinacje nut są słyszane jako przyjemne albo nieprzyjemne, pozostaje bez odpowiedzi.

Wykazaliśmy, że w przypadku muzyki, piękno zależy od mózgu słuchającego, mówi prof. McLachlan.

Badanie ukazało się w Journal of Experimental Psychology: General.